ห้องแมวยิ้ม สัพเพ เหระ อะไรก็เอามาลงกระทู้นี้ได้ครับ

อะนะ "แล้วพระยาตำ"ไหนบอก บำรุงศาสนาด้วยโทสะ "อ่าวสรุปแถไปแถมาหน้าเป็นริ้วรอยจนหนากว่าพื้นแล้วฮับ"

 

ถ้าเราไม่แน่จริง..หรือไม่มีอะไร...เราคงไม่เข้ามายุ่งในเวปนี้หรอกนะ....ไม่มีอะไรบังเอิญ ก๊าก กั๊กๆๆๆๆๆๆๆ

 

ต้องยอมรับว่าเค้าสำเร็จความใคร่เป็นพระยาธรรมเรี่ยราดเรียบร้อยแล้ว จะสำเร็จไม่ได้ถ้าไม่ได้เกาะพ่อแม่แดก

 

"ถ้าเราไม่หน้าหนาจริง .หรือไม่มีวัตถุประสงค์อะไร . เราคงไม่เข้ามายุ่งในเว็บนี้หรอกนะ ..ไม่มีอะไรบังเอิญ แล้วก็ซาวน์เอฟเฟคหัวเราะกลบเกลื่อนไปงั้น


"แก้ความหมายที่ผิดเพี้ยนให้ตรงตามจริงแล้วนะฮับ"

 

คำว่าโทสะมันเกิดได้มันดับได้นะหนู...ไหนบอกว่าตัวเองรู้จริง....แค่นี้ยังต้องให้บอก....เอ๊ย!!! เรามาสอนนักอภิญญาใหญ่ได้ยังไงเนี้ย

 

อ่อคือ สรุปจะบอกดับได้? คืออันนี้ "คนอ่านพระไตรเขาก็รู้" กันหมดแลฮับ "ทำไมต้องโชว์หล่อด้วย เข้าใจอยู่เพราะว่า "ต้องการกลบเกลื่อนการ แถ ที่ผ่านๆมานั่นแล" ไหนบอกตัวเองรู้จริงไหนๆ ช่วยตอบคำถามที่ผ่านๆมาที่แถไม่ตอบทีฮับ แต่คงตอบไม่ได้หรอกก็ขายผ้าเอาหน้ารอดอยู่เป็นประจำนี่แล

นี่ผมได้มาสอนผุ้ยิ่งใหญ่ พระยาตำ ได้ยังไงเนี่ย

 

เหมือนกุเลย ถ้าไม่แน่จิง กุไม่เข้ามาที่นี่เหมือนกัน ไม่มีเรื่องบังเอิญแน่ๆ

 

“ดูกรสุภัททะ ! อริยมรรคประกอบด้วยองค์เเปดเป็นทางประเสริฐ สามารถให้บุคคลผู้เดินไปตามทางนี้ถึงซึ่งความสุขสงบเย็นเต็มที่ เป็นทางเดินไปสู่อมตะ ดูกรสุภัททะ ! ถ้าภิกษุหรือใครก็ตามจะพึงอยู่โดยชอบ ปฏิบัติดำเนินตามมรรคอันประเสริฐประกอบด้วยองค์เเปดนี้อยู่ โลกก็จะไม่พึงว่างจากพระอรหันต์”

พุทธโอวาทก่อนปรินิพพาน

 

เรื่อง "ศีลวิรัติตั้งใจงดเว้น ไม่จำเป็นต้องขอจากพระ"

(ปกิณกธรรม หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต)

สำหรับการขอศีลนั้น ท่านไม่นิยมให้ขอ และท่านก็ไม่เคยให้ศีล (ตอนอยู่บ.หนองผือ) ท่านให้ใช้วิธีรัติงดเว้นเอาเลย ไม่ต้อง ไปขอจากพระซ้ำ ๆ ซาก ๆ ผู้ใดมีเจตนาจะรักษาศีลจะเป็นศีลห้า ศีลแปดก็ตาม ให้ตั้งอกตั้งใจเอาเลย แค่นั้นก็เป็นศีลได้แล้ว
และการถวายทานในงานบุญต่าง ๆ ท่านก็ไม่นิยมให้กล่าวคำถวายเช่นกัน ท่านอธิบายว่า
บุญนั้นผู้ถวายได้ถวายได้แล้วสำเร็จแล้วตั้งแต่ ตั้งใจ หรือเจตนาในครั้งแรก ตลอดจนนำมาถวายสำเร็จ ไม่จำเป็นต้องกล่าวอะไรอีก เพียงแต่ตั้งเจตนาดี เป็นกุศลหวังผลคือความสุข การพ้นจากทุกข์ทั้งปวงเท่านี้ก็พอแล้วนั่นมันเป็นพิธีการหรือกฏเกณฑ์อย่างหนึ่งของเขา ไม่ต้องเอาอะไรทุกขั้นทุกตอนดอก

 

" นั่งภาวนาเข้าไปก็ไม่ปลง เอาลูกเอาเมีย เอานั่นเอานี่ไปคิดมันก็เลยไกลคำสอนของพระพุทธเจ้าแล้วมันจะไปเห็นอะไรพระพุทธเจ้าท่านเดินทางหนึ่ง ตัวผู้ปฏิบัติตามเดินไปอีกทางหนึ่ง คิดไปมีแต่ปรุงแต่แต่ง พอปรุงเข้าไปก็ร้อนนะซิ เพราะเอาไฟมาเผาตัวเองถ้าไม่โกรธให้คนอื่น ก็มาโกรธให้ตัวเองแต่ธรรมของพระพุทธเจ้า ท่านไม่ให้เบียดเบียนตน ไม่ให้เบียดเบียนผู้อื่นนะมันไม่ปลงตามธรรมของพระพุทธเจ้า ถ้าไม่ยอมปลง ไม่ยอมปล่อยวาง มันก็ไม่เห็นนะ.."

หลวงปู่ลี กุสลธโร

 

สีล วิรัต... พอเหน วิรัต ก้แปลไปว่า
ต้องเจตนางด เว้น

สีล ที่บริสุทธิเต็มที่ คือ โสดาปฏิมรรค โสดาปฏิผล

วิรัต รัตตะ ราตรี ... ความยืนยาว ความรู้
การล่วงพ้นภัยเวรอุปฆาติ

การพ้นอุปฆาติกรรมอย่าง วิ วิเศษ

สีล มีไว้ให้อาสัยระลึก ...การพ้นวัฏสงสาร
สีลเลนะ นิพุงติยันติ
สีลเลนะ ........

ไม่ได้ไปเกี่ยวอะไรเลย ...กับ เจตนางดเว้น

 

" แท้จริงความนึกคิดไม่ใช่ทุกข์แต่การไปยึดเอาความนึกคิดต่างหากที่เป็นเรื่องทุกข์.."

หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี

 

ทุกขสัจจ อะไร คือทุกข์

กล่าวโดยย่อ อุปาทานขันธ์ เปนทุกข์

อุปาทาน อุปาธิ แปลว่าอะไร

แปลแบบ คนไทย อุปทาน ตาเถรหก ว้าย กรี๊ด
เฮีย! ไปเรื่อย

อุปาธิ คือ ความบังเกิด

การสืบตีอบังเกิดขึ้นของขันธ์(อุปาทานขันธ์) คือ ทุกข์

บุคคลสำตัญตนเปนอรหันต์ เวลามรณะ
เขาก้จะกำหนดรู้ อุปาธิ ว่ามีไหม.ถ้ามี
คือ มีการปรากฏของขันธ์5 ยังเกิด จิต
มีวิญญานเกิด ก้หาได้เปน อรหันต์ แต่อย่างใด
ยังแล่นไปเกิด

อุปปาทาน แปลแบบ พี่ไทย พะยาตำ
อุ๊ยตาย ว้าย กรี๊ด สาธุ สาวกธรรม
แทนการใช้ คำของ ศาสดา ขันธ์นั่นแหละตัวทุกข์

.......เฮีย! ไปเรื่อย

 

การแสดงธรรม ต้องใข้ ขันธ์

สาวกธรรม กราบ ขันธ์ ปลกๆ

ทั้งๆที่ ศาสดา ตรัสอยู่ว่า แสดงทุกขสัจจ
ตลอดเวลา ( จิตตถาคต ตั้งมั่น เหนทุกข
ทุกคำ หรือ ทุกคำเกิดจากปัจจัยการ ไม่ใช่
อยากสอน )

พอ กราบคำพูด ปลกๆ ลืม กำหนดรู้ทุกข์

ก้ เมาคำพูด เหนคำพูดไม่ใช่ทุกข์ ที่กำลังแสดง

ไพล่ไปโน้น อ๋อ อุ๊ยตาย ว้าย กรี๊ด
ในคำพูด จึงทุกข์

 

เรื่อง "เหตุใดพระพุทธเจ้าจึงเลิศกว่าบิดามารดา"

(คติธรรม ท่านพ่อลี ธัมมธโร)

พ่อแม่นั้นถึงแม้ว่าจะรักเราสักเพียงไร ก็ยังมีเวลาที่โกรธเกลียดลูกในบางขณะ แต่พระพุทธเจ้านั้นนับแต่วันที่พระองค์ได้ตรัสรู้จนถึงวันเสด็จปรินิพพาน ท่านไม่เคยโกรธเกลียดลูกศิษย์คนหนึ่งคนใดเลยเหตุนั้นพ่อแม่ของเราก็ไม่ดีเลิศเท่าพระพุทธเจ้าได้พระองค์ได้มีพระหฤทัยเมตตาสงสารพวกเราจริง ๆ แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ถ้าหากเราตกนรกหมกไหม้แล้วพระพุทธเจ้าก็มาโปรดได้ยากนัก
พ่อแม่ที่รักเรามากปานชีวิตก็ช่วยไม่ได้ ! คนที่จะช่วยได้ก็คือตัวของเราเอง ! อย่ากระนั้นเลย ! เราจงทำตัวของเราให้เป็นที่พึ่งแก่ตนดีที่สุด ที่พึ่งนั้นคืออะไร? คือการออกบวช เราออกบวชแสวงหาทางพ้นทุกข์ ตามอย่างพระพุทธเจ้าจะดีกว่า..

 

" มรรคผลนิพพานนั้นไม่ได้อยู่กับป่าไม้ภูเขา หรือดินฟ้าอากาศมันอยู่กับกายกับใจของเราต่างหากถ้าจะทำไปที่ไหนมันก็เหมือนเดิมนั่นล่ะ ถ้าเราไม่ทำมัน ไม่ดูมัน..."

หลวงปู่เพียร วิริโย

 

พระเจ้าอโศกมหาราช พอ สังคยายา และ
ส่งธรรมทูติ ไปทั่วทุกแคว้น แล้วไปไหน

สวรรค์คด แล้ว ก้ไปเกิดเปน งูเหลือมในป่าดงดิบ

เสวยพระชาติเปน สัตววินิบาต สัตว์กินสัตว์
ปิดทางการกลับมาเปนคน เทวดา พรหม

โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง

เสวยพนะชาติเปน สัตววินิบาต สัตว์กินสัตว์
ปิดทางการกลับมาเปนคน เทวดา พรหม เพราะ
ปัจจัย เกิดเปนสัตว์ที่ต้องกินสัตว์เปนอาหาร
โอกาสจะระลึกสีล กลับมาเปนคน เปนเทวดา
เปนพรหม ไม่มีชั่วกัปชั่วกัลป

ชะรอย พระมหินทร์ พระโอรส เปนอภิชาติบุตร
เหน พระคุณในพระราชบิดา แม้นว่า ตนสำเร็จ
อรหันต์แล้ว ก้ระลึกได้ ว่า พ่อแม่ มีคุณยิ่ง

จึงกำหนดรู้ ดูว่าไปเปนท้าวสวรรคิ์ชั้นไหน

เปลาเลย ไปเกิดเปน สัตววินิบาต ในป่าดงดิบ
โน้น เพราะ ความเห็นผิดร้ายแรง ตราเปนอุปาธิ
อุปาทานขันธ์

 

คำสอนใด ทำลาย สัมมาทิฏฐิ10 พ่อมีคุณ
แม่มีคุณ มิใช่ โทษ

จะ สรรเสริญ พุทธศาสนา ได้ทั่วทวีป

ก้ ไปเกิดเปน สัตววินิบาต เช่น ตัวอย่างที่
กล่าวมาแล้ว