ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

รูปร่างหน้าตาภายนอก
รูปร่างหน้าตาภายในเรียกว่ารูป

 

พรุ่งนี้ค่อยมาฟังใหม่ ขอบพระคุณคับ

 

พรุ่งนี้ค่อยมาฟังใหม่ดีกว่า ที่ตอบมา มันยังไม่เต็มหรือควรจะเป็นคับ ให้เวลาทบทวน มันเป็นเรื่องดี แต่ต้องทบทวนจึงกล่าวได้ เบรคแรงไปหน่อยแต่ว่า อยากฟัง

 

ถามฟ้าเหวกลับไปว่า
นิพพานมีรูปไหม
รูปนิพพานเป็นอย่างไร
หรือนิพพานไม่มีรูป

 

ทำวัตรทำไมทุกวัน?? ก็คือกันลืม ถ้าไม่ทำ
ทุกวันก็ลืมจริงๆ ซะด้วย
หากถามว่าจะปฏิบัติทำไม?? ก็ต้อง
พิจารณาไปเนืองๆ เพื่อ
กันลืม
แล้วก็ลืมจริงๆ ด้วย ถ้าลืมสติปัฏฐานหมดทุกฐาน จะไม่เหลืออะไรเลย
55

 

อริยสัจจะทั้งหมดล้วนอยู่ในบทสวดมนต์
ทำวัตร หากสวดด้วยความเคารพ
และโน้มเข้าสู่จิตใจ ใจก็เป็นธรรม
ไปทีละเล็กทีละน้อย
สะสมเป็นนิสสัยให้เห็นความ
เป็นอนัตตาได้ ในวันหนึ่งวันใดคับ

 

หากไม่มีตัวตนให้ยึดมั่นถือมั่น
จะรู้จักการยึดมั่นถือมั่นตัวตนได้อย่างไร

หากไม่มีผู้ทุกข์
จะมีผู้พ้นทุกข์ได้อย่างไร

พระพุทธเจ้าเป็นผู้พ้นทุกข์แล้ว
จึงชี้ทางพ้นทุกข์
ให้เหล่าพระสาวกพ้นทุกข์ตาม

 

พุทธชนผู้มีศรัทธาเลื่อมใส ปรารถนา
ความพ้นทุกข์สิ้นเชิง
จะเดินตามทาง
ที่เป็นพระธรรมคำสอน
องค์พระศาสดาทรงชี้ทางไว้ดีแล้ว
หรือจะทำการพิสูจน์ธรรมตามพระ
โอวาทต่างๆ ก็ย่อม
ทำได้ตามจริตและสติปัญญา ศรัทธา
ความเพียร
ของแต่ละบุคคลคับ

 

จริตปัญญาธิกะ
เชื่อตามเหตุผลและปัจจัย
ที่ได้ยินได้ฟังได้อ่านมา
ไม่ว่าคนพูดคนเขียนจะเป็นใครก็ตาม
โดยลงมือปฏิบัติพิสูจน์แล้วเป็นจริง

จริตศรัทธาธิกะ
เชื่อเฉพาะคนเด่นดังคนมีชื่อเสียง
เชื่อเฉพาะคนมียศใหญ่มีตำแหน่งโต

จริตวิริยะธิกะ
เชื่อเฉพาะคนที่ปฏิบัติเนสัชชิก
ปฏิบัติแบบอุกกฤษ
เชื่อเฉพาะวิธียากๆลำบากๆใช้เวลานานๆ

 

ทุกข์มีอยู่ แต่ผู้ทุกขํไม่มี
แต่ผู้เข้าใจผิดยึดกาย ยึดจิตเป็นอัตตาตัวตน ยึดตา ยึดหู ยึดจมูก ยึดลิ้นกายใจว่าเป็นตน
เป็นของตน เมื่อเกิดผัสสะ
และเกิดการปรุงแต่ง เกิดความรู้สึกพอใจบ้าง รู้สึกไม่พอใจบ้าง รู้สึกกลางบ้าง
ก็เข้าใจว่าเวทนาทุกข์ สุข เฉยๆ
เหล่านั้นเป็นตน เป็นของตน
เพราะเข้าใจผิด ว่าจิต(สังขาร)เหล่านั้น
คือตน และความรู้สึกต่างๆ
นั้นก็เป็นของตน
ด้วย จึงถึงที่สุดแห่งทุกข์ไม่ได้

 

ที่เราต้องยึดจิตยึดกาย
ก็เพื่อปล่อยวางเพื่อหลุดพ้นทุกข์
หาใช่เรายึดกายยึดจิต
เพื่อแบกจิตแบกกายเข้านิพพาน

 

จิต กับกายมีอยู่แต่ผู้ยึดไม่มี
(เพราะเป็นอนิจจังทุกขัง อนัตตา)
คือเป็นทฤษฎีของพุทธะ
ถ้าต้องมีเจ้าของหรือมีผู้ยึดกายกับจิต
ก็เป็นกลายเป็นอัตตาตัวตน
(เพราะเมาอวิชชาตัณหาอุปทาน)
เป็นเพียงทิษฐิส่วนตัว ไม่เป็นสัมมาทิษฐิ
และไปไม่ถึงที่สุดแห่งทุกข์

 

เรายึดกายยึดจิต
ก็กลายเป็นเรามีอัตตามีตัวตน
กลายเป็นเรามีกิเลส
เรามีตัณหาเรามีราคะเรามีอุปาทาน
ประโยคนี้เห็นชัดพอไหม

เราหมดกิเลสสิ้นราคะตัณหาอุปาทาน
เราปล่อยวางจิตปล่อยวางกาย
เราก็หมดตัวตนเราก็หมดอัตตา
เราก็หลุดพ้นเราก็ไปนิพพาน
ประโยคนี้เห็นชัดพอหรือยัง

 

กายมี จิตมี
แต่ตัวเราไม่มี(จริง)
แล้ว จะมีใครไปปล่อยวางฮับ

 

มองดูแต่กายคนอื่นเลยเห็นแต่กายคนอื่น
มองดูแต่จิตคนอื่นเลยเห็นแต่จิตคนอื่น
ไม่มองดูกายไม่มองดูจิตตัวเอง
ง่ายๆก็คือไม่ดูตัวเองมัวดูแต่คนอื่น
ก็เลยหลงเข้าใจไปว่าตัวเราไม่มีจริง
เจ็บจริง.รักจริง.โลภจริง.โกรธจริง.
หลงจริง.แก่จริง.ตายจริง.ไม่ยักดูตัวเอง

เราศึกษาปฏิบัติธรรม
ตามคำสอนพระพุทธเจ้า
ก็เพื่อให้เราปล่อยวาง
เพื่อให้เราหลุดพ้นออกจากทุกข์
ใครที่หลงเข้าใจว่าไม่มีผู้ปล่อยวาง
ปัญญาเข้าไม่ถึงจึงไม่เห็นเราก็เท่านั้นเอง

 

มีปัญหาทางด้านภาษาตั้งแต่
ชื่อกระทู้แล้ว คงจะแก้ไข
ให้ไม่ไหวฮับ
ขอเชิญแสดงโอวาทต่อตาม
จะห์บายยจ์ 555

 

เที่ยวเจ้าเล่แก้ไขให้คนอื่น
แต่ลืมแก้ไขมิจฉาทิฐิให้ตัวเอง
ปัญญาแก้ปัญหาตัวเองยังไม่ได้
ยังมีหน้าเจ้าเล่เพทุบาย
เทียวไล่แก้ปัญหาให้คนอื่น
พอเหตุผลที่ยกมาถูกหักล้าง
ก็มุดดำน้ำแบบ
ข้างๆคูๆถูๆไถลๆสไลเดอร์เพ้อลงโคลนตม

 

ไม่ตอบหรอกไม่อยากตอบคำถามที่ถามหาคำตอบเองเถอะ อย่าไปว่าคนอื่นเลย เพราะถ้าว่าแปลว่า เป็นมารนะเอ้า งั้นเราก็มารปะทะมาร ละอองไฟก็อย่าเป็นเหมือนเขาเหล่านั้นก็แล้วกัน

 

พระพุทธเจ้าชนะพญามาร
งั้นพระพุทธเจ้าก็โดนด้วย
คนที่กล่าวโดนพระพุทธเจ้ารวมอยู่ด้วย
จะทำยังงัยล่ะทีนี้

 

เป็นมารเพราะกิเลสมีชัยเหนือใจตน
จะเป็นพระก็เพราะชนะตน