ใส่บาตรชาติหน้าได้กินหรือเปล่า?

วันนี้ขอเริ่มต้นด้วยการตอบคำถามจากท่านผู้อ่านสักฉบับ...ดังที่เคยเรียนอนุญาตท่านผู้อ่านไว้แล้วว่า หากมีคำถามเข้ามาและมีความสำคัญพอที่จะเป็นความรู้ประดับปัญญาบ้าง ภูเตศวรจะตอบลงในคอลัมน์ ‘ ธรรมะ 5 นาที’ เพื่อเป็นการบอกเล่าต่อท่านผู้อ่านท่านอื่น ๆ ด้วย
<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-comfficeffice" /><o></o>
คำถามนี้มาจากคุณภารดร สุขสมาน จากจังหวัดอยุธยา ซึ่งผู้เขียนขออนุญาตตัดทอนเฉพาะใจความสำคัญมาลงเท่านั้น เพื่อไม่เป็นการเยิ่นเย้อ คำถามคือ...
<o></o>
... วิญญาณ หรือ โอปปาติกะ โดยปกติต้องกินอาหารเหมือนกันหมดหรือเปล่า อาหารที่กินคืออะไร ตามที่รู้ว่าใครทำบุญตักบาตร แล้วจะมีกินในชาติหน้าจริงหรือไม่ อย่างไร?...
<o></o>
คำตอบเป็นอย่างนี้ครับ...
<o></o>
พระพุทธเจ้าทรงดำรัสไว้ว่า สัตว์ทั้งหลายล้วนดำรงชีวิตอยู่ด้วยการเสพอาหาร เพราะฉะนั้นมนุษย์หรือโอปปาติกะไม่ว่าจะเป็นสัตว์หรือต้นไม้ต้องกินอาหารทั้งนั้น และอาหารที่กินเข้าไปจะแตกต่างกันไปตามประเภทของชีวิตนั้น ๆ<o></o>
โอปปาติกะก็เช่นกัน การเสพอาหารเพื่อดำรงอัตตาแห่งวิญญาณก็แยกไปตามระดับของภพภูมิของตนเองเหมือนกัน มาถึงตรงนี้บางท่านอาจมีคำถามว่า โอปปาติกะจะไม่มีกายหยาบอย่างเรา จำเป็นด้วยหรือที่จะต้องกินอาหารไปเลี้ยงวิญญาณที่ไม่มีร่างกาย ปัญหานี้สามารถอธิบายได้ไม่ยาก แม้เหล่าโอปปาติกะจะไม่มีกายหยาบเหมือนพวกเรา แต่ก็มี ‘กายทิพย์’ ซึ่งเป็นกายที่เกิดจากใจ ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสเรียกว่า...
<o></o>
‘มโนมยรูป’ แปลว่า ‘รูปที่เกิดจากใจ’
<o></o>
เพราะฉะนั้น โอปปาติกะที่มากินเครื่องเซ่นสังเวย อาหารก็ย่อมจะหมดไปได้ เพราะเครื่องเซ่นเป็นธาตุหยาบ ใจ...เป็นสิ่งละเอียด การเสพด้วยใจจึงต่างกับการกินการเสพอย่างมนุษย์ แม้จะมีผู้ทรงสมาธิหรือที่เรียกว่านั่งทางในเก่ง ๆ ซึ่งสามารถมองเห็นว่า พวกนี้กำลังกินอาหารซึ่งมีลักษณะเดียวกันกับเครื่องเซ่นสังเวยก็ตาม แต่สิ่งที่มองเห็นในโลกแห่งโอปปาติกะนั้น ก็ไม่ใช่อาหารที่ไปจากโลกมนุษย์ แต่เป็นอาหารที่เกิดจากใจของพวกเขาเอง
<o></o>
ที่ยกตัวอย่างให้เห็นดังกล่าว หมายถึงโอปปาติกะในชั้นต่ำซึ่งยังยึดถือติดในอุปาทานทางจิตว่า ตนยังมีสภาวะเหมือนตอนยังเกิดเป็นคนอยู่ ส่วนพวกโอปปาติกะชั้นสูง อาหารที่หล่อเลี้ยงวิญญาณก็ย่อมแตกต่างกันไปตามภาวะของจิตเป็นลำดับ แม้กระทั่งพวก ‘พรหม’ ซึ่งโดยปกติแล้วไม่ต้องเสพอาหาร พระพุทธเจ้าก็เคยตรัสว่า...
<o></o>
‘พวกเหล่านี้มีปีติเป็นอาหาร’
<o></o>
ซึ่งหมายความว่า จิตใจของพวกพรหม ซึ่งโดยธรรมดาย่อมจิตใจสดชื่นอยู่เสมอเหมือนบุคคลที่อยู่ในฌานจิตจะอิ่มเอิบสดชื่นในสุขย่อมไม่มีความหิวโหยแต่อย่างใด ฉะนั้น พวกพรหมจึงไม่จำเป็นต้องแสวงหาอาหารที่ปรุงแต่งด้วยตัณหาทั้งปวง
<o></o>
ส่วนพวกที่อยู่ในสวรรค์ชั้นฉกามาพจร หรือพวกที่อยู่ในอบายภูมิ ตัณหา อุปาทานในวัตถุยังคงมีอยู่ ฉะนั้นยังคงมีความต้องการสิ่งที่เป็นวัตถุอันนั้นบ้าง อันนี้บ้าง และเดี๋ยวก็เบื่อสิ่งนี้ สิ่งนั้น ด้วยเหตุนี้จึงยังต้องการอาหาร ยังต้องการสิ่งต่าง ๆ ตามตัณหาที่ยังฝังอยู่ในวิญญาณ
<o></o>
ว่ากันว่าพวกที่อยู่ในสวรรค์ ถ้าหากผู้ใดมีจิตใจสดชื่นรื่นเริงอยู่เสมอ จะมีชีวิตอยู่ในสวรรค์นาน อาหารหรือสิ่งต่าง ๆ ก็หาง่ายตามจิตนึกคิด หากแต่พวกที่เป็นเทวดาชั้นต่ำหรือพวกอยู่ในอบายภูมิ พวกนี้มีตัณหาหยาบ มีกิเลสมาก จึงดำรงสภาพหิวโหยอยู่เสมอ และถ้าตนทำบาปเอาไว้มาก วิบากของบาปที่มีอยู่ในสันดานแห่งจิต จะส่งผลให้เร่าร้อนทุกข์ทรมานอยู่เสมอ ก็ยิ่งเพิ่มความหิวโหยมากขึ้น ดังนั้นเราจึงพบว่า พวกโอปปาติกะชั้นต่ำประเภทผีหรือเปรต อสุรกายที่จัดอยู่ในโอปปาติกะชั้นต่ำในอบายภูมิ จึงมีความตะกละตะกลามมาก ๆ เพราะพวกนี้เปรียบเหมือนมนุษย์ที่ไม่เข้าใจชีวิตของตัวเอง ทำนองเดียวกับเด็กหรือคนที่ไม่มีการศึกษา ทั้งที่ตนเองมีชีวิต แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเกิดมาอย่างไร ทว่ารู้หรือไม่รู้ก็ตาม ต่างก็มีตัณหาติดวิญญาณมาจากชาติก่อน ๆ แล้ว ก็ดิ้นรนแสวงหาสิ่งต้องการของเขาตามความเคยชินเหมือนโอปปาติกะชั้นต่ำพวกนี้ จะไม่รู้อะไรมากไปกว่ามนุษย์เท่าใดนัก...หรืออาจจะแย่กว่าด้วยซ้ำ
<o></o>
...วิธีแสวงหาของพวกเขาจึงเป็นไปตามความเคยชินเหมือนตอนอยู่ในโลกมนุษย์ทุกประการ...
<o></o>
ส่วนพวกที่เข้าใจเรื่องชีวิตดี อย่างพวกเทวดาชั้นสูงนั้น เขารู้แจ่มแจ้งว่าชีวิตที่เขาเป็น มาจากผลของวิบาก เพราะฉะนั้นเมื่อรู้อยู่ว่าได้สร้างวิบากกุศลอะไรมาบ้าง พวกนี้จึงเหมือนคนในโลกมนุษย์ที่มีทั้งความรู้ มีเงิน มีอำนาจ เมื่อต้องการสิ่งใดก็แสวงหาได้โดยง่าย ความทุกข์ก็น้อย ตามลำดับชั้นของปัญญาบารมีของตน
<o></o>
มาถึงตรงนี้ ผมเชื่อว่าคำถามที่ว่า “ใครทำบุญตักบาตรแล้วจะมีกินในชาติหน้าหรือไม่...?”ก็แทบจะไม่ต้องตอบให้เหนื่อย...
<o></o>
เพราะทุกอย่างขึ้นอยู่กับภาวะของคนทำว่า ชาติหน้าอยู่ที่ไหน...ภพอะไร...<o></o>
ถ้าคุณอยู่ในชั้นฉกามาพจร...ก็ได้รับ แต่การรับของคุณไม่ใช่รับเหมือนการรับส่งทางไปรษณีย์ เพราะกุศลกรรมที่กระทำจะติดอยู่ในภวังคจิตเป็น ‘นามธรรม’ ฉะนั้นเมื่อต้องการใช้ผลบุญจะอุบัติขึ้นในลักษณะนิรมิตจากจิต ‘เสพโดยจิต อิ่มในจิต’
<o></o>
ถ้าคุณอยู่ในชั้นพรหม...ถึงตรงนั้นคุณก็ไม่ต้องการมันอีกแล้ว เพราะพวกพรหมสามารถจะอุปาทานอย่างหยาบได้ และเสพปีติเป็นอาหารอย่างที่พูดไว้ดังกล่าวข้างต้นแล้ว
<o></o>
ถ้าคุณตายแล้วกลับมาเกิดใหม่ ผลบุญในการใส่บาตรคุณจะรับได้อย่างไร จริงไหมครับ คงไม่มีข้าวที่ใส่บาตรในชาติก่อนลอยมาถึงมือคุณอย่างใจนึกแน่ ๆ ก็ขนาดจำหรือระลึกก็ยังไม่ได้เลย จริงไหมครับ
<o></o>
คุณคงอยากถามต่อว่า ‘...ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ทำจะไม่สูญเปล่าหรือ?’
<o></o>
ขอตอบว่า ไม่...เพียงแต่กุศลที่คุณทำทานจะยังคงอยู่ในภวังคจิตหรือภวังควิญญาณไปเรื่อย ๆ ...กุศลนั้นอาจจะส่งผลให้คุณสามารถทำหน้าที่การงานประกอบอาชีพเจริญรุ่งเรือง ไม่อดไม่อยากแทน
<o></o>
ดังคำกล่าวที่ว่า...ผู้ทำ ‘จาคะ’ คือการให้ทานโดยสม่ำเสมอ จะมีทรัพย์สินหรือความร่ำรวยในชาติภพหน้าตอบแทน ผู้เคร่งครัดในศีลจะเลิศด้วยผิวพรรณ วรรณะ และสติปัญญา...
<o></o>
ครับ...แม้คำถามของคุณภราดรจะไม่ยืดยาว แต่ผู้เขียนไม่สามารถตอบโดยย่นย่อได้ เพราะเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อน เป็นสิ่งที่เราท่านทั้งหลายควรรู้เอาไว้ประดับตนบ้าง
<o></o>
แต่อย่างไรก็ตาม อยากจะบอกท่านผู้อ่านทั้งหลายไว้ตรงนี้บ้างว่า... ‘อย่าซีเรียส อะไรกับผลแห่งกุศลที่ได้กระทำไว้ในชาตินี้ว่า จะสามารถสนองคุณกลับคืนในชาติหน้าอย่างไรบ้าง’เพราะการนึกคิดเช่นนั้น เป็นเพียงการทำบุญหวังสิ่งตอบแทน...
<o></o>
เพราะทำเพื่อหวังได้รับสิ่งตอบแทนเป็นแค่ ‘ทำบุญ’
<o></o>
แต่ถ้าทำด้วยความสบายใจ ไม่คิดได้อะไรตอบแทน เป็นการ ‘ทำกุศล’
<o></o>
‘บุญ’ ทำให้ได้สุขในชั้น ‘โลกียธรรม’ คือสวรรค์
<o></o>
‘กุศล’ จะนำส่งให้ถึง ‘โลกุตรธรรม’ คือการก้าวสู่มรรคผลนิพพาน
<o></o>
ฉะนั้น จึงอยากบอกท่านทั้งหลายว่า...ควรทำ ‘ปัจจุบัน’ ให้ดีที่สุด ทำอะไรก็ตาม ทำอย่างมีสติ...ทำอย่างมีความสุข ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่นเท่านั้น ก็ประเสริฐที่สุดแล้วครับ
<o></o>
<o></o>
ฉบับนี้ขอจากกันด้วยธรรมะล้ำค่าของพระอริยเจ้าสององค์ คือ หลวงปู่แหวน สุจิณโณ และหลวงปู่เทสก์ เทสรังสี...ดังนี้...
<o></o>
‘...อดีตคือธรรมเมา...อนาคตคือธรรมเมา...ปัจจุบันคือธรรมะ...’(ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด)
<o></o>
‘ผู้ใดทำจิตให้เป็นกลางได้ ผู้นั้นย่อมพบความสงบสุข...’(จิตเป็นกลางคือจิตที่ไม่หลงผิดในทั้งทุกข์และทั้งสุข...ดีและชั่ว...คือการรู้จักวางอุเบกขา)



<o>www.dhamma5minutes.com</o>