เล่าโครงเรื่อง จากภาพยนต์ Final Destination

)

​

กลางดึก วันที่ 31 ต.ค.43 เป็นวันที่เพิ่มความสยดสยองของวันฮัลโลวีน เมื่อเครื่องบินโบอิ้ง 747 สายการบินสิงคโปร์แอร์ไลน์ประสบอุบัติเหตุกระแทกรันเวย์ระเบิดพังยับเยินที่สนามบินเจียงไคเช็ก กรุงไทเป ไต้หวัน มีผู้เสียชีวิต 79 รายก่อนจะเพิ่มมาเป็น 82 ราย จากผู้โดยสารทั้งหมด 159 ราย
ผมดูข่าวด่วนรอบดึกจากโทรทัศน์พร้อมติดตามรายละเอียดจากหนังสือพิมพ์ในวันต่อมา นักบินที่รอดตาย 3 คน กลายเป็นผู้ต้องหาในการนำเครื่องบินขึ้นผิดรันเวย์ โดยเข้าใจผิดไปใช้ลานบิน 05 อาร์ ซึ่งมีการปิดซ่อม สาเหตุคาดว่าปีกซ้ายเครื่องบินคงจะชนสิ่งกีดขวางหรือปั้นจั่น ขณะกำลังทะยานเชิดหัวขึ้นทำให้ลำตัวหมุนคว้างเอาปีกขวาตกลงกระแทกพื้นก่อน พร้อมกับลำตัวเครื่องบินอัดตามลงมาเกิดระเบิดไฟลุกท่วม จัดว่าเป็นเหตุการณ์ระทึกขวัญส่งท้ายไตรมาสของปีมิลเลนเนี่ยม มีสาวไทยรอดชีวิต 2 คน ในอาการที่ยังหวาดผวา บางทีเธออาจจะผวาประสาทหนักยิ่งขึ้นหากเธอได้ดูหนังที่ผมเคยชมต่อไปนี้
ปีนี้ฝนค่อนข้างตกหนัก มีน้ำท่วมต่างจังหวัดพื้นที่การเกษตรเสียหายมาก แม้ในกรุงเทพฯจะไม่ถึงกับน้ำท่วมหนัก ต้องเดินลุยเกือบครึ่งค่อนแข้ง แต่การไปไหนมาไหน ก็ไม่สะดวกนัก ขณะที่ฝนยังตกรินปรอย ๆ ผมเดินหลบเข้าไปในซอย ซึ่งยาวต่อไปถึงโรงหนังเก่าแก่แห่งหนึ่งกลางกรุงเทพฯ ย่านสะพานควาย ว่าตามจริงน่าจะเจ๊งไปนานแล้วในยุคโรงหนังแบบมัลติเพล็กซ์ครองเมือง อาศัยที่ฉายหนังอย่างว่าและราคาตั๋วเข้าดู (50 บาท) ถูกกว่าครึ่งของมินิเธียเตอร์ โปรแกรมฉาย 2 เรื่องควบ เรื่องแรกปลุกกำหนัดเป็นที่มันส์ในอารมณ์ของนักเรียนอาชีวะชายแถวนี้ ซึ่งกำลังเดินลงมาสวนทางกับผม ได้ยินว่าจะไปขึ้นครูต่อแถวราชเทวี ผมเดินเข้าไปเลือกที่นั่งแถวกลาง ๆ ของโรงหนัง เหลือบมองซ้ายทีขวาที เหลือผู้ชมที่รอดูเรื่องที่ 2 นับหัวได้แค่สิบกว่าคน กลางคืนอากาศเย็นยะเยือกพิลึก สภาพโรงหนังกลางกรุงแห่งนี้การออกแบบเป็นเหมือนกับโรงหนังตามต่างจังหวัดใหญ่ ๆ ทั่วไป ทางเข้าและทางออก 2 ด้าน ซ้ายและขวา อยู่ส่วนหน้าจอภาพยนตร์ โดยมีเวทีไม้กั้นก่อนถึงจอเงินที่ตั้งสูงขึ้น คุณไม่ต้องแปลกใจ หากพบว่ามีห้องน้ำชาย, หญิงอยู่หลบมุมติดกับผ้าม่านคลุมจอ ผมไม่ทันจะสังเกตอะไรไปมากกว่านี้นักเมื่อหนังขึ้นไตเติ้ลเรื่องใหม่

FINAL DESTINATION :เจ็ดต้องตายโกงความตาย


​

หนังฝรั่งที่เพิ่งหลุดมาจากโรงใหญ่มัลติเพล็กซ์ เออยังดีอุตส่าห์ฉายหนังควบมีสาระกับเขาบ้าง ผมคิดอย่างนั้น ไม่ใช่ว่าจะรู้เรื่องเนื้อหาอะไรของหนังมาก่อนหรอกครับ เอาแค่ชื่อเรื่องก็พอรู้แล้ว เมื่อก่อนนี้ติดป้ายไว้ริมถนน 3 เรื่องควบ ไทย, ญี่ปุ่น, ฝรั่ง ฉายเวียนเอาให้สุด ๆ ไปเลย ช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ ชื่อเรื่องน่ะหรือตรงประเด็นเข้าถึงอารมณ์นัยว่าเด็กเล็กเด็กน้อยนักรงนักเรียนที่ใฝ่ทางเพศศึกษา อ่านตำราเรียนแล้วไม่เข้าใจเชิญได้ที่นี่ ความคิดผมจะเตลิดเปิดเปิงจินตนาการถึงหนังอย่างว่าเกือบกู่ไม่กลับ ถ้าไม่เริ่มได้รับความสนใจจากหนังเรื่องใหม่ต่อหน้าต่อตา
เปิดฉากด้วยบรรยากาศมืดครึ้มฝนตกปรอย ๆ พร้อมสายฟ้าฟาดเป็นประกายแปลบปลาบ กระหึ่มเสียงครืนไปรอบทิศ ภาพโคลสอัพมาที่พัดลมตั้งโต๊ะใบพัดหมุนเสียงดับกรอบแกรบส่ายไปมา ซาวนด์แทร็คฟังดูโหยหวนดังแล้วแผ่วเบาเป็นระยะ พร้อมกับตัวหนังสือให้เครดิตชื่อเรื่องภาพยนตร์ดารานำ ตัวประกอบ ผู้กำกับ เป็นต้น แรงลมพัดเปิดหน้าหนังสือจับภาพเหล่าปีศาจซาตาน ซึ่งปรากฏในคัมภีร์ความเชื่อทางศาสนาชาวตะวันตก ก่อนตัดภาพกลับเข้ามาในบ้านหลังหนึ่ง คุณพ่อและคุณแม่ของเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดที่ชื่อว่า อเล็กซ์ ALEX (ผู้ซึ่งเป็นตัวเอกเดินเรื่องของหนัง) กำลังตระเตรียมกระเป๋าเดินทางให้เขาเพื่อเดินทางไปท่องเที่ยวกรุงปารีส เมืองหลวงของประเทศฝรั่งเศส ขณะเข้านอนบนเตียงดูเหมือนว่าเขามีอาการกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ นาฬิกาเรืองแสงบอกตัวเลข 1 นาฬิกา แล้วตัวเลขอีกสองหลักหลังกลายเป็นแปดสิบ รวมเลขเป็นหนึ่งแปดศูนย์ (180) เที่ยวบินมรณะจากสนามบินนานาชาติ จอห์น เอฟ เคเนดี้ ไปยังสนามบินชาร์ล เดอโกลด์ อเล็กซ์กำลังเดินเข้าไปอาคารผู้โดยสาร มีชายคนหนึ่งตะโกนมายังเขาว่า

 

1.

สี่แยกสะพานควายถึงเวลานี้ถ้าไม่บอกก็คงไม่มีใครทราบว่า เคยมีทางยกระดับเป็นสะพานลอย (flyover) ให้รถขับผ่านไฟแดง เพื่อให้การจราจรของถนนพหลโยธิน ตัดกับแยกสุทธิสารและประดิพัทธ์คล่องตัว ต่อมาสะพานลอยถูกทุบทิ้ง หลังจากเสาตอม่อรถไฟฟ้าถูกสร้างขึ้นมาแทนที่ตรงเกาะกลางถนน โดยพื้นที่เกาะกลางถนนพหลโยธินจากหมอชิตจนถึงอนุสาวรีย์ชัยฯ เคยกั้นรั้วชั่วคราวเพื่อก่อสร้างฐานรากรถไฟฟ้ามหานครมาตั้งแต่ ปี 2538-2541 จึงคืนพื้นที่ผิวจราจรได้ทั้งหมด

ความเจริญทางวัตถุได้เข้ามาสู่เมืองหลวงแห่งนี้อย่างรวดเร็ว ว่ากันว่ายุคนี้มีแต่คนหลอกผีจนกระเจิงหนีไปหมด คุณยายมักจะบอกอยู่เสมอว่า “ ไอ้บอยเอ๊ย ระหว่างผีกับคน ถ้าเอ็งเจอพร้อมกันละก็ให้กลัวคนเป็น ๆ นี่ล่ะไว้ก่อน ” แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ทำให้บอยหายตาขาวจากโรคกลัวผีไปได้ ความที่วางอนาคตไว้อยากสอบเอ็นทรานซ์เข้าเรียนคณะแพทยศาสตร์ ทำให้บอยเริ่มสร้างความคุ้นเคยกับผี ๆ ทุกรูปแบบ ในห้องของเขาจึงเต็มไปด้วยนิตยสารสารพัดผี รวมไปถึงภาพข่าวอาชญากรรม แทนที่หนังสือการ์ตูนเหมือนเด็ก ๆ โดยทั่วไป
บอยพยายามชวนเพื่อนมาเที่ยวที่บ้านเพื่อไม่ให้เงียบเหงาเกินไปนัก แต่พรรคพวกพากันขยาดเลิกคบไปหลายคน สภาพบ้านทรงไทยหลังเก่าแก่ติดถนนใหญ่อยู่ห่างสี่แยกสะพานควายไม่กี่ร้อยเมตร รั้วรอบขอบชิดมีต้นไม้ใหญ่ปลูกไว้ 4-5 ต้น พออาศัยร่มเงาบังแดด จัดสวนทำอ่างน้ำเล็กๆเลี้ยงปลาหางนกยูง มุมประตูรั้วทิศตะวันตกมีศาลพระภูมิเจ้าที่ทำด้วยไม้แลดูขลังเอาการ

พ่อกับแม่บอยไปอยู่อเมริกา ทิ้งบอยไว้ให้ยายเลี้ยงดูตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ความที่เป็นตระกูลเก่าแก่จึงมีข้าทาสบริวารไว้คอยรับใช้สืบเนื่องมาหลายชั่วคน พ่อชวนแม่ไปทำมาหากินอยู่อเมริกาก็เพราะเข้ากับยายไม่ได้ ยิ่งยายมีอคติต่อคนจีนที่มาโตเมืองไทยอย่างพ่อยิ่งไม่ต้องพูดถึง ประกอบกับมีเรื่องได้เสียกับลูกสาวยาย (แม่) โดยไม่ยอมทำพิธีสู่ขอตามประเพณีไทย ทำความเคียดแค้นให้กับยายมาก

การที่ขาดความอบอุ่นจากพ่อและแม่ไม่ถึงกับทำให้บอยเป็นเด็กมีปัญหา มีสิ่งที่ฝังรากลึกในใจจนแก้ไม่ตกอย่างเดียวคือความกลัว กลัวความมืดและกลัวผี เรือนไม้ชั้นบน 3 ห้องมีบอยอยู่คนเดียว จะไม่ให้ปอดแหกได้ยังไง ยายเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้กับค่าไฟที่สิ้นเปลืองกับการเปิดไฟนอนของหลานรักมาร่วม 6 ปี ได้แต่รำพึงในใจ “ รอให้มันแต่งงานมีเมียเถอะว่ะ เดี๋ยวก็เคยชินเปลี่ยนเป็นปิดไฟนอนได้เองแหละ ”

2. ​

หลังจากเลิกเรียน บอยมีเวลาว่างมากพอที่จะได้ทำอะไรในสิ่งที่ตนเองสนใจ เพราะไม่สูญเสียเวลาเป็นชั่วโมง หรือหลายชั่วโมงกับการเดินทางไป-กลับโรงเรียน จากสี่แยกสะพานควายไปสี่แยกปทุมวัน ตั้งแต่ใช้บริการรถไฟฟ้าทำให้ควบคุมเวลาได้ดีขึ้นไม่ต้องเร่งรีบมากนัก เพื่อนบางคนต้องเรียนกวดวิชาต่อแถวสยามสแควร์ นัยว่าเพื่อรับรองผลที่จะสอบเข้าคณะที่ตัวเองเล็งไว้เป็นอันดับหนึ่ง

สำหรับบอยการสอบแข่งขันกลายเป็นเรื่องง่าย ๆ ขี้ปะติ๋ว แวะหาเดินซื้อหนังสืออ่านเล่นที่มาบุญครอง เป็นพ็อกเก็ตบุ๊คในแนววิญญาณสยองขวัญ สไตล์ไนน์ตี้ช็อคที่บอยเคยซื้อมาอ่านครบทุกเล่ม แต่เล่มนี้ออกใหม่ใช้ชื่อว่าโททัลช็อค (Total Shock) เปิดข้างในดูคร่าว ๆ การจัดรูปเล่มประณีตดี ลองซื้ออ่านอีกสักเล่มจะเป็นไรไป เหลียวซ้ายมองขวา เมื่อไม่เห็นเพื่อน ๆ หรือคนรู้จักอยู่ใกล้ ๆ ก็รีบจ่ายเงินแม่ค้าพร้อมฉวยพ็อคเก็ตบุ๊คยัดลงกระเป๋า

ถึงบ้านอาบน้ำเสร็จทานข้าวเกือบ 2 ทุ่มทำสมองว่าง ๆ เอาพ็อคเก็ตบุ๊คที่ซื้อมาเปิดพลิกดู หันหน้าเข้าโต๊ะจ้องมองสายตาไปไกล ๆ ออกนอกหน้าต่างสักพักพอหายล้า เส้นประสาทตาไม่ค่อยตึงแล้วก็ได้เวลาอ่านพิจารณาสาระอะไรในหนังสือ มีเรื่องสั้นทั้งหมด 13 เรื่อง แต่ละเรื่องเน้นความตื่นเต้นสยองขวัญเกี่ยวกับจิตวิญญาณ และความตาย
สำหรับเรื่อง ช็อคซีเนม่า (Shock Cinema) ดูเหมือนผู้เขียนเข้าใจจับพล็อตเรื่องให้เดินขนานควบคู่กันไป ระหว่างเหตุการณ์ในภาพยนตร์กับที่กำลังเกิดขึ้นจริงกับผู้ชม พร้อมขมวดปมตอนจบได้ลงตัว คือ สามารถดึงอารมณ์ผู้อ่านให้มาถึงจุดไคล์แม็กซ์ตอนท้ายเรื่องได้ในที่สุด เสียอยู่อย่างเดียวเรื่องที่ปรากฏในหนัง Final Destination : เจ็ดต้องตายโกงความตายยังถูกเล่าต่อไม่จบ ไปได้อย่างมากครึ่งทาง

บอยเริ่มมีความคิดอะไรบางอย่างแว่บเข้ามา ใช่ ! เขาต้องลงมือลองเขียนต่อเป็นเรื่องสั้นภาค 2 เขาหยุดนิ่งชั่วขณะก่อนเงยคอจ้องเพดาน ต้องเขียนพล็อตเรื่อง หรือสตอรี่บอร์ด (Storyboard) ทิ้งไว้ก่อน จากนั้นค่อยหาดีเทล (Detail) รายละเอียดมาประกอบเป็นสีสัน แต่พอนึกถึงจินตนาการเรื่องผี ๆที่จะเขียนต่อไปทำให้บอยถึงกับขนลุกซู่
ลมพัดแผ่วเบาเผยอผ้าม่านปลิวเข้ามาจากหน้าต่างปะทะใบหน้าเขาวูบใหญ่ ดวงตาจับจ้องไปที่ต้นไม้ข้างรั้ว พลันเห็นภาพเงาทึบของคนผูกคอตายห้อยต่องแต่งไปมา ต่อหน้าต่อตาจนเกิดอาการเกร็งตกใจไปวูบหนึ่ง สักพักภาพหลอนก็หายไป
“ มันเป็นแค่เรื่องล้อเล่นของพวกคนใช้หรอกน่า ปอดแหกไปได้ ” บอยคิดปลอบใจตัวเอง แล้วลุกขึ้นยืน เดินออกจากห้องมาชั้นล่างก่อนเปิดประตูเหล็กขนาดเล็กของรั้วบ้าน เดินออกไปถนนใหญ่

แสงไฟวูบวาบสีชมพูสะท้อนจากลูกกลม ๆ ของกระจกคริสตัล ทำให้ตื่นตาเร้าอารมณ์ เสียงดนตรีจากบาร์เบียร์ห้องแถวเริ่มอึกทึก ยิ่งดึกยิ่งคึก ! ถนนทั้งสายฝากโน้นเขาเรียกกันว่าถนนโลกีย์ (แยกสุทธิสาร-อินทามาระ) บาร์ เหล้า คาราโอเกะ แหล่งนางทางโทรศัพท์ยังไม่ซบเซาลงไปได้ง่าย ๆ มาหลายสิบปีแล้ว
ตรงตรอกทางมืด ๆ ข้างโรงหนังที่เคยถูกไฟไหม้เล่ากันว่า เมื่อปีก่อนมีคนพบศพผู้หญิงถูกข่มขืนแล้วฆ่า ตายคาห้องน้ำในโรงหนัง จนป่านนี้ตำรวจก็ยังจับคนร้ายไม่ได้ บอยจึงเลี่ยงที่จะเดินลัดผ่านตรอกมืด ๆ นั่น

พ้นปากซอยเป็นถนนใหญ่ตัดผ่านฝั่งตรงข้ามคือปั๊มน้ำมัน พื้นที่ลานกว้างของปั๊มส่วนมุมเปิดเป็นมินิมาร์ทขายของเบ็ดเตล็ดทั่วไป สไตล์เดียวกับเซเว่นอีเลฟเว่น อยู่ติดร้านมินิมาร์ทคือศูนย์เช่าวีดิโอตั้งชื่อร้านเป็นภาษาญี่ปุ่น
บอยมองเห็นภาพโปสเตอร์วิดีโอเรื่องใหม่ติดทาบกับแผ่นกระจก ก็พอมองออกถึงแหล่งวัตถุดิบที่จะนำมาเขียนเรื่องสั้นต่อ ใช่แล้ว “ Final Destination ” หรือ “ เจ็ดต้องตาย… ” ขอเช่าม้วนมาสเตอร์ดูได้ 3 คืน ยัดใส่ถุงพลาสติก แล้วเดินเข้าร้านขายเครื่องใช้อุปกรณ์ไฟฟ้า แวะซื้อชุดรางไฟหลอดฟลูออเรสเซนต์ ฯลฯ

พอมุดเข้าประตูเหล็กในบริเวณบ้าน บอยเรียกลุงสนธิคนรับใช้มาบอกให้ติดหลอดไฟนีออนเพิ่มตรงโคนต้นไม้ใหญ่ทันที ป้าจุ๋มเอาน้ำเย็นมาเสิร์ฟ บอยนั่งดูทีวีตรงโซฟาห้องรับแขกชั้นล่าง พอพ้นรายการข่าว 4 ทุ่มก็เอาวิดีโอที่เช่ามาเปิด เนื้อหาต้นเรื่องไม่มีอะไรน่าลุ้นเพราะรู้เรื่องจากพ็อคเก็ตบุ๊คแล้ว พอพ้นช่วงตอนต่อจากฉากเตาแก๊สระเบิดไฟไหม้บ้าน บอยเริ่มขยับตัวตั้งใจดู

3. ​

คาร์เตอร์ตะบันเหยียบคันเร่งแล่นรถไปบนถนนใจกลางเมือง โดยมีเคลียร์นั่งอยู่ข้าง ๆ ส่วนบิลลี่นั่งหลังเกิดความกลัวและหวาดเสียว ต้องตะโกนบอกคาร์เตอร์ให้ขับช้า ๆ และระวังมากกว่านี้ เพราะบิลลี่ไม่อยากเป็นเหยื่อที่ต้องตายรายต่อไป เมื่อขับรถถึงเนินไหล่ทางเขตสวนป่าชานเมือง เคลียร์เปิดประตูรถวิ่งลงไปในพุ่มไม้ข้างล่างที่อเล็กซ์ซ่อนตัวอยู่

เมื่อเจออเล็กซ์แล้วเคลียร์นำทางเขาขึ้นไปบนไหล่ถนน นั่งรถของคาร์เตอร์เพื่อขับออกไปหาที่ซ่อนใหม่ คือกระท่อมร้างในป่าของพ่อเคลียร์ห่างออกไปราว 2 ไมล์ หลบหนีจากการตามล่าของเจ้าหน้าที่เอฟบีไอ เพราะอาจเข้าใจผิดว่าอเล็กซ์เป็นฆาตกรฆ่าครูลิวตั้น จากหลักฐานของรอยเท้า และรอยนิ้วมือที่อเล็กซ์ทิ้งไว้บนสันมีด และส่วนอื่นในบริเวณบ้านครูลิวตั้นนั่นเอง ขณะขับรถอยู่คาร์เตอร์ตะโกนมาด้านหลัง

“ อเล็กซ์ นายรู้ใช่ไหมว่าใครจะเป็นรายต่อไป ”
“ แกรู้แล้วจะทำใจได้ง่ายหรือคาร์เตอร์ มันยิ่งทำใจยากขึ้นไปอีก จะเป็นใครไม่สำคัญ เพราะในที่สุดเราก็ต้องตายกันหมดทุกคนอยู่แล้ว !” อเล็กซ์ยั้วตอบกลับไป

คาร์เตอร์ยังคงเร่งความเร็วขณะขับอยู่ในเส้นทางที่รถหนาแน่น และฝ่าไฟแดง เขาคิดว่าตนเองควบคุมความตายเอาไว้ได้ ด้วยการท้าทายมฤตยูกับการขับรถฉวัดเฉวียนห้อเต็มความเร็ว พร้อมปล่อยมือพ้นพวงมาลัยให้มันพุ่งไปตามยถากรรม
พอดีมีรถพ่วงวิ่งตัดหน้าออกมาจากทางแยก คาร์เตอร์ใช้มือข้างเดียวแตะพวงมาลัยหักหลบเฉียดสีข้างเทเล่อร์ไปอย่างหวุดหวิด รถเขาขับบึ่งออกไปชานเมือง ตามทางเปลี่ยวของถนนท่ามกลางความมืด รถค่อย ๆ ชะลอความเร็วและจอดสนิทคร่อมทางรถไฟ

เสียงกระดิ่งเตือนกำลังจะมีรถไฟมา ไม้ขาวแดงกั้นรถทั้ง 2 ข้าง เลื่อนลงคร่อมทางรถไฟ และหัวท้ายรถยนต์ของคาร์เตอร์ บิลลี่เปิดประตูออกไปตามมาด้วยอเล็กซ์กับเคลียร์ อเล็กซ์ตะโกนบอกคาร์เตอร์ให้รีบลงมา จุดจบของเขาไม่ใช่แบบนี้ ขณะที่เห็นรถไฟกำลังวิ่งตามรางมาแต่ไกล
เมื่อรถไฟวิ่งใกล้เข้ามา คาร์เตอร์สตาร์ทเครื่องรถยนต์แต่ไม่ติด ครั้นขยับจะลุกขึ้นดึงปลดเข็มขัดนิรภัยที่รัดตัวออกก็ไม่ได้ ประตูข้างรถถูกล็อคตาย
อเล็กซ์ไม่รอช้าตรงมาช่วยกระชากลำตัวของคาร์เตอร์ออกทางหน้าต่างกระจกรถ จนเข็มขัดนิรภัยขาด จึงหิ้วตัวหลุดออกมาพุ่งหลบลงข้างทาง ณ วินาทีที่หัวจักรรถไฟพุ่งชนรถยนต์ของคาร์เตอร์กลางลำระเบิดเป็นเปลวไฟ ลากซากโครงเหล็กไปหลายร้อยเมตร
บิลลี่ลุกขึ้นมาตะโกน “ คนต่อไปเป็นนายแน่คาร์เตอร์ อยู่ห่างฉันไว้นะ ฉันไม่เอาด้วยหรอก ” หันมาทางอเล็กซ์กับเคลียร์ “ อยู่ห่าง ๆ เค้าไว้นะ เค้าเป็นรายต่อไป ”
“ หุบปาก กูยังไม่ตายโว้ย ! ” คาร์เตอร์ตะโกนตอบโต้
“ นายตายแน่ไอ้บ้าดีเดือด ฉันยังไม่อยากตายด้วย ฉันยังไม่ตายง่ายๆ หรอกโว้ย ” ยังไม่ทันที่บิลลี่จะพูดต่อ สายสลิงใต้ท้องโบกี้ที่เศษเหล็กโครงรถยนต์ครูดขาดก็ลากตามรางมาสะดุดท่อนไม้หมอน ตวัดขึ้นกลางอากาศพุ่งตัดคอหอย กระชากศีรษะบิลลี่หลุดออกจากตัว ท่ามกลางความตกใจตื่นตะลึงของเพื่อน ๆ
พอตั้งสติได้ อเล็กซ์ลุกขึ้นยืนชี้หน้าคาร์เตอร์ด้วยความโกรธ
“ น่าจะเป็นนายคาร์เตอร์ถัดจากลิวตั้น นั่นคือแผน นั่นคือรูปแบบ ฉันเห็นลางร้ายตั้งแต่นั่งอยู่ในรถ ภาพนิมิตเข็มขัดขาดและหัวรถจักร ไม่น่าเลย พอฉันช่วยแก มันเลยเว้นแก ตามมาที่บิลลี่ ฉันเข้าแทรกมัน คือฉันโกงมัน (ความตาย)ได้ ”
“ นาย คือ พระเจ้าหรือไงอเล็กซ์ ”
“ พระเจ้าไม่กลัวตายแต่เราสิตาย ถัดจากบิลลี่ต้องเป็นฉันแน่นอน ” อเล็กซ์คร่ำครวญ

4. ​

บอยหยุดเครื่องเล่นวิดีโอไว้ชั่วคราว เดินไปเปิดตู้เย็นเอากระป๋องกาแฟที่แช่ไว้มาเปิดดื่ม แมวสีดำวิ่งออกมาจากประตูห้องครัวผ่านโซฟาห้องนั่งเล่น แล้วกระโจนพรวดออกช่องว่างระหว่างประตูบานสไลด์ มันคงออกไปนอกบ้าน บอยค่อยเดินไปปิดล็อคประตู กลับมานั่งที่โซฟา กดปุ่มเพลย์ ภาพวีดีโอจึงเคลื่อนไหวต่อไป เจ้าหน้าที่เอฟบีไอพยายามสอบถามเคลียร์ให้บอกที่อยู่ของอเล็กซ์ โดยสัญญาว่าจะนำเขาไปยังที่ที่ปลอดภัยที่สุด
อเล็กซ์อยู่ในกระท่อมร้างกลางป่า เหลือบมองดูข่าวหนังสือพิมพ์ฉบับย้อนหลัง จึงพอจำได้ว่าตอนนั่งอยู่บนเครื่องบินที่จริงอเล็กซ์ไม่ได้ย้ายที่นั่ง แต่คริสขอย้ายที่ เธอจึงตายต่อจากท้อด และเคลียร์ก็นั่งอยู่ตำแหน่งหน้าอเล็กซ์ ดังนั้นรายต่อไปก็คือเธอ เคลียร์… ขณะอเล็กซ์กำลังออกจากกระท่อมก็เจอเอฟบีไอดักรอ แล้วไล่กวดตาม
ฝนยังคงตกหนัก สายอสนีบาตฟาดลงโดนเสาไฟหักสะบั้นกระชากสายไฟฟ้าแรงสูงขาด ทำให้ภายในบ้านของเคลียร์ไฟดับมืด เธอเอาเทียนไขมาจุดพอสว่างได้สักพัก ลมก็พัดวูบเข้ามา ไฟเทียนไขดับ
ภาพตัดกลับมาที่อเล็กซ์วิ่งหนีพวกเอฟบีไอมาลงเรือพายตามลำน้ำขึ้นฝั่ง แล้ววิ่งขึ้นเนินไปยังไหล่ถนน เจอขบวนรถของพวกเอฟบีไอ อเล็กซ์เปิดแน่บเข้าไปในป่า

เคลียร์วิ่งลงไปไล่สุนัขเฝ้าบ้านพันธุ์อัลเซเชี่ยนไม่ให้เข้าใกล้สายไฟฟ้าแรงสูงที่ตกลงพื้นส่ายไปมา เมื่อปลายสายกระทบพื้นเกิดช็อตวูบวาบ มีแรงผลักปลายขั้วไปฟาดกังหันลมล้มลง ปลายโคนแหลมทิ่มทะลุผนังแท็งก์น้ำ น้ำที่บรรจุอยู่ทะลักแตกกินวงกว้างลงมาใกล้เคลียร์
ขณะกำลังปลดปลอกคอสุนัข สายไฟตวัดลงน้ำ กระแสไฟฟ้าแรงสูงถ่ายวาบลงตามคลื่นพาหะ เธอพุ่งกระโดดเกาะบันไดข้างผนังบ้านก่อนถูกช็อต เธอปีนป่ายขึ้นข้างบนเกาะระเบียงชั้น 2 ใช้มือทุบกระจกหน้าต่างแล้วพุ่งตัวเข้าไปในห้อง
สายไฟมัจจุราชยังตามตื๊อสะบัดสายตามขึ้นมาพุ่งเข้าหน้าต่างพลาดเป้าโดนจอทีวี แตกระเบิด เคลียร์วิ่งลงมาที่โรงรถ สตาร์ทเครื่องถอยหลังชนฝาไม้พังออกมา ลากเอาปลายคานเหล็กและมอเตอร์แขวนเพดานตกลงมาทับกลางหลังคารถ
ขณะเธอพยายามถอยรถอีก ยิ่งดันส่วนปลายบนคานเหล็กหลุดลงมากระแทกถังน้ำมันตกลงมาไหลนองตามพื้นรอบบริเวณรถ รถพุ่งออกไปได้ 1 ช่วงตัว เมื่อเจอสายไฟฟ้าแรงสูงฟาดตกลงมาทำให้เครื่องดับ
อเล็กซ์ตามมาทันเหตุการณ์ บอกเคลียร์อย่าขยับตัว อย่าแตะต้องอะไร ยางรถทับสายไฟอยู่ เขาพยายามใช้พลั่วเขี่ยปลายสายไฟออกจากกระโปรงหน้ารถ แต่ประกายไฟถูกจุดเข้ากับน้ำมัน เพลิงไฟจึงลุกรอบตัวรถ
“ รถจะระเบิดแล้ว ” เสียงเคลียร์ตื่นตระหนกยิ่งขึ้น
“ ฉันถ่วงเวลาให้เธอได้ ปล่อยฉันจัดการ มัจจุราชมันจะข้ามเธอไป ทุกอย่างจบ ฉันจะโกงความตายได้อีกครั้ง ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ ฉันจะไม่ยอมให้เราตายทั้งคู่ ”
ว่าแล้วอเล็กซ์ใช้มือจับสายไฟฟ้าแรงสูงที่พาดรถออก เคลียร์เปิดประตูรถออกมา รถระเบิดทันที! แรงระเบิดทำใ ห้ อเล็กซ์กระเด็นหงายหลังสลบเหมือด เจ้าหน้าที่เอฟบีไอที่ตามอเล็กซ์มาทัน รี่เข้าไปช่วย
“ แย่แล้ว เขาไม่หายใจ ”

5. ​

ภาพในจอโทรทัศน์สลัวลง ขณะจับภาพเคลื่อนไหวระหว่างเฉลียงทางเดินของโรงพยาบาล บอยคิดว่าคงจบเรื่องแค่นี้จึงปิดทีวีและวิดีโอ ท้องดันร้องโครกครากด้วยไม่มีเศษอาหารตกลงไปในกระเพาะให้ย่อย บอยรู้สึกหิวจนต้องรีบออกไปหาอะไรทานข้างนอก เวลาเที่ยงคืนอย่างนี้ต้องพึ่งอาหารกล่องอบไมโครเวฟที่มินิมาร์ทใกล้ปั๊มน้ำมัน
กำลังนั่งทานข้าวที่โต๊ะกลมพุ่มไม้สวนข้างร้าน มีชายฉกรรจ์ใส่แว่นเรย์แบนสีดำเดินลงจากรถเครื่องที่ซ้อนมาเข้าไปในร้าน โดยที่คนขับรถมอเตอร์ไซคล์ยังติดเครื่องรอริมบาทวิถี มันแสดงตัวเป็นบุคคลที่ไม่พึงปรารถนา ยกปืนขึ้นจ่อหัวแคชเชียร์ กวาดเงินในชั้นใส่ของใต้แป้นเครื่องคิดเลขอย่างรวดเร็ว

หารู้ไม่ว่ามีตำรวจสายตรวจหนึ่งนาย กำลังหยิบขวดน้ำเย็นจากตู้กระจกเครื่องทำความเย็นอีกฟากหนึ่ง สายตาเพชฌฆาตทั้งคู่มาบรรจบกัน คนร้ายไหวตัวก่อนผลักประตูร้านวิ่งผ่านไปที่ปั๊มน้ำมัน บริเวณหัวจ่ายมิเตอร์ซึ่งเด็กปั๊มกำลังเติมน้ำมันให้กับรถแท็กซี่ ตำรวจเปิดประตูออกมาประทับปืนเล็งไปที่ร่างของคนร้าย “ หยุด! มอบตัวซะโดยดี ”
คนร้ายหันตัวกลับยิงปืนสวนมาทันที วิถีกระสุนพุ่งตรงมาระหว่างตำรวจกับบอยที่นั่งตรงมุมร้านข้างนอก ต่างคนต่างก้มลงหมอบกับพื้นโดยสัญชาตญาณ
กระสุนพุ่งทะลุกระจกร้านมินิมาร์ทแตกกระจาย ตำรวจตั้งหลักได้ยิงตอบโต้เพื่อป้องกันตัว กระสุนปืนระเบิดจากรังเพลิงแหวกอากาศพุ่งสู่เป้าหมายแม่นยำราวจับวาง
โชเฟอร์ขับรถแท็กซี่เขียวเหลืองทะเบียน ตย.418 กำลังจะปิดประตูสตาร์ทเครื่อง หลังจากรับเงินทอนจากเด็กปั๊ม เมื่อได้ยินเสียงปืนนัดแรกทำให้เขาชะงัก มองไปหาที่มาของเสียง เสียงปืนนัดที่สองดังมาจากฝั่งตรงข้ามที่เขาชำเลืองมอง
ฉับพลันคล้าย ๆ มีอะไรมาจุกคอขยับลูกกระเดือกไม่ได้ รู้สึกชาวูบจนต้องใช้มือขึ้นมาคลำ ของเหลวสีแดงทะลักล้นออกมาระหว่างนิ้วมือ ภาพมัจจุราชมืดประคองมือตำรวจลั่นไกมาที่เขาค่อยแยกตัวหายวับไป

เลือดไหลพุ่งกระฉูดออกมาจากหลอดลม ความเจ็บปวดพุ่งปร๊าดขึ้นถึงหัวสมอง ก่อนจิตจะดับลงมโนภาพของกรรมชั่วตามมาหลอน เขาเห็นตัวเองข่มขืนกระทำชำเราหญิงสาวในห้องน้ำโรงภาพยนตร์อย่างทารุณ มิหนำซ้ำยังหักคอเธอจนเสียชีวิตอย่างอนาถเพราะเธอเป็นอีดาวเด็กบาร์ที่เขารู้จักดี
ภาพซ้อนมาที่ห้องน้ำโรงหนังเขาเห็นเงาผู้หญิงคอหักยืนตะคุ่ม ๆ ข้างผ้าม่านและตามมาด้วยเปลวเพลิงแห่งความแค้นที่เผาผลาญโรงหนังไล่ตามรถเขามา เขาทรุดตัวลงหายใจรวยริน จบชีวิตที่ตรงนั้น

​

บอยลุกขึ้นทรงตัวได้ เห็นตำรวจยืนมึนงงกับผลงานของตัวเองปล่อยให้คนร้ายซ้อนรถจักรยานยนต์หลบหนีไป บอยไม่รอช้ารีบเดินจ้ำอ้าวจากที่เกิดเหตุที่ตัวเองเกือบซวยหวิดโดนลูกหลง ใจเต้นระส่ำ
กลับมาถึงบ้าน เข้าห้องน้ำเอาน้ำล้างหน้า ไม่อยากให้ภาพอุบาทว์ติดตา แต่ก็ไม่อาจลบเลือนได้กับเลขทะเบียน ตย.418 ของแท็กซี่สีเขียวเหลือง มันจะบังเอิญไปตรงกันกับเรื่องสั้นที่เขาเพิ่งอ่านจบได้ยังไง และใครเป็นคนผลักเขาให้หมอบลงรอดจากวิถีกระสุนที่คนร้ายยิงมา

คืนนี้แม้อากาศยามดึกจะเย็นยะเยือก เสียงเพลงอึกทึกจากบาร์เบียร์ย่านอินทามาระเงียบสงบลงแล้ว ก็ไม่อาจทำให้บอยข่มตาหลับลงไปได้อีกนาน…
​

 

Final Destination : เจ็ดต้องตายโกงความตาย


2. ​

กลับมาบ้านซึ่งเป็นตึกแถว 3 ชั้น ข้างล่างขายของชำ ตั้งแต่สอบเข้ามหา’ลัยได้เป็นนิสิตปี 1 อร รู้สึกโล่งสบายหัวไม่ต้องอดตาหลับขับตานอน ท่องตำราจนหัวแทบระเบิดเหมือนสมัยเรียนอยู่ระดับมัธยมปลาย ในเมื่อมีนักเรียนสมัครสอบแข่งขันเข้ามหา’ลัยร่วมแสนกว่าคน แต่รับได้ไม่กี่หมื่น อัตราการแข่งขันสูงมากอย่างน้อย 1 ต่อ 10 ในสายวิชาแพทยศาสตร์ ซึ่งยังขาดแคลนบุคลากรด้านนี้อยู่ อร ให้รางวัลกับชีวิตด้วยการมีเวลาดูหนังฟังเพลงมากขึ้น แต่ที่ไม่ลืมคือ อ่านนิยายจนติดงอมแงม ทำให้สายตาสั้นใส่แว่นตาเสียหนาเตอะ
“ ทานข้าวหรือยังล่ะอร ” คุณพ่อทัก
“ เรียบร้อยแล้วค่ะป๋า วันนี้หนูเช่าวิดีโอมาเผื่อป๋าดูด้วย 4 ม้วนแน่ะ คืนนี้ป๋าดูก่อนก็ได้นะ หนูจะอ่านหนังสือแล้วเข้านอน ”
“ เออ ก็ดีเหมือนกัน หมู่นี้นอนไม่ค่อยหลับ ”
เฮียเซี้ยะ เตี่ยน้องอร ที่จริงแล้วอายุไม่ได้มากนัก แค่ 60 ต้น ๆ ความที่แกแต่งงานช้า ตอนอายุปาเข้าไปถึง 42 กว่าจะเลือกคู่ชีวิตลงตัว พอได้เมียสาวแทนที่จะกระชุ่มกระชวย กลับทำให้สังขารแกโทรมแก่ยิ่งกว่าเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกัน เดี๋ยวเป็นนั่นเป็นนี่ไม่สบายอยู่เรื่อย มาช่วงหลังอรเห็นแกผิดปกติ นอนพักผ่อนน้อยลง
อร คงไม่รู้ว่าวันเวลาของสังขารแกที่จะอยู่ดูโลกมันเหลือน้อยลงทุกที แกไม่อยากให้แต่ละวันผ่านไปเร็วเกินไปนัก อยากมีชีวิตอยู่ อยากเห็นโลกนี้นาน ๆ จึงฆ่าเวลาซะก่อนที่เวลามันจะฆ่าแก ด้วยการอ่านหนังสือ ดูโทรทัศน์จนดึกดื่น แกเลือกหยิบวิดีโอขึ้นมาม้วนหนึ่งที่สันม้วนแถบสีขาวอ่านชื่อเรื่องมาสะดุดที่คำว่า “ โกงความตาย ” เออเข้าที แกคงไม่สังเกตว่าม้วนนี้ไม่ได้กรอเทปกลับมาเริ่มต้นเรื่อง ภาพจึงดำเนินต่อจากคนดูที่เช่าไปก่อนนั้น

3. ​

ภาพแสงเงาสลัวของโถงทางเดินในโรงพยาบาลมาสะดุดที่ห้องผ่าตัด ตัวอักษรปรากฏขึ้นบนสกรีน
“ 6 เดือนต่อมา ”

“ เราทำสำเร็จ ” อเล็กซ์ กล่าว (แสดงว่าแพทย์ผ่าตัดให้รอดชีวิตมาได้)
“ ไม่อยากเชื่อเลย ” คาร์เตอร์ และ เคลียร์ พูดเสริม
“ รู้มั้ย เราได้ขึ้นเครื่องบินอีกครั้ง เข้าใจที่พูดนะ ”อเล็กซ์ ดูร่าเริงแจ่มใส
ภาพตัดมาที่คาเฟ่ริมถนนแห่งหนึ่งใจกลางกรุงปารีส ทั้งสามคนนั่งดื่มเบียร์ที่โต๊ะกลมนอกร้าน
“ ที่นี่ดูแปลกตาจังเลย เราแก้เกมปริศนา จนได้ แต่มีบางอย่างขาดหายไปรู้มั้ย ” อเล็กซ์ นิ่งชั่วครู่คล้ายไว้อาลัย “ แด่เทอรี่…ท้อด ด้วย…แด่ทุกคนที่จากเราไป แด่คริส… ”
คาร์เตอร์ หัวเราะเบา ๆ
“ ขำอะไร ” อเล็กซ์ ถาม
“ นายน่าจะบอกเราแต่แรกตั้งแต่หกเดือนก่อนว่าเหลือพวกเราจะได้มานั่งดื่มกันที่นี่ นายพูดถูกตอนนี้มันข้ามเราไป มันคือรูปแบบ เราชนะมัน ” คาร์เตอร์ ย้ำ
“ สิ่งเดียวที่เราชนะคือโอกาสที่ฉันจะไม่ยอมเสียไปเด็ดขาด ”เคลียร์ พูดจบดึงมืออเล็กซ์ มากุมด้วยตระหนักถึงรักแท้ของอเล็กซ์ ที่มีต่อเธอ โดยยอมเอาชีวิตเขาเข้าแลกเพื่อให้เธอปลอดภัย
แต่อเล็กซ์กลับพูดทำให้เสียบรรยากาศ “ มีบางอย่างที่ฉันนึกไม่ออก ”
“อะไร” คาร์เตอร์ฉงน
“รูปแบบ นั่นไง”
“ พอทีอเล็กซ์ ไม่เอาน่า ” เคลียร์ขัดจังหวะ
อเล็กซ์ หยิบเอากระดาษผังที่นั่งบนเครื่องบินเที่ยวมรณะ 180 ขึ้นมา
“ โธ่เอ๊ย ! นึกว่าอะไร ” คาร์เตอร์ขำกลิ้งกับเรื่องเดิม ๆ
“ ฟังก่อนน่า… แนวของระเบิดถูกกำหนดให้เป็นเส้นทางแห่งความตายของเราใช่มั้ย เมื่อฉันเข้าขวางและช่วยคาร์เตอร์ มัจจุราชมันกระโจนข้ามไปเล่นงานคนถัดไปคือบิลลี่ และต่อไปจะเป็นเคลียร์ แต่ฉันเข้าแทรก และช่วยเธอ ฉันถูกเหวี่ยงออกจากสายไฟ (ไฟดูด) ด้วยแรงระเบิดของรถ เรารอด เพราะฉะนั้นจึงถึงคิวของฉัน แต่ตัวฉันไม่มีใครเข้าแทรกถูกมั้ย ” อเล็กซ์บรรยาย
“ มันข้ามนายไปใช่ไหม ”
“ แล้วจะรู้ได้ไงว่าทุกสิ่งถูกกำหนดให้เกิดขึ้น ในจำนวนทุกคนของเที่ยวบิน180 เธอ…เรา 3 คน ถูกกำหนดให้อยู่ ” เคลียร์ตัดพ้อ เพื่อทำให้อเล็กซ์สบายใจ
“ ฉันไม่ได้สร้างกฎนี้ รูปแบบ…ดวงมันอาจถูกกำหนดให้เห็นแบบนั้นก็ได้ ” อเล็กซ์ยืนยันไม่เปลี่ยนความคิด
“ งั้นนายเป็นรายต่อไป อเล็กซ์ นายพิสูจน์มา 3 หนแล้วว่าฉันปลอดภัยที่สุดในโลก ” คาร์เตอร์พูดติดตลก “ นายต้องเป็นรายต่อไป ”
เคลียร์อดรนทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ “ เลิกคุยเรื่องนี้ได้มั้ย ”
เสียงเพลงโฟล์คซองสไตล์ จอห์น เดนเว่อร์ ของนักดนตรีเปิดหมวกแว่วมา อเล็กซ์ สังหรณ์ใจบางอย่างหันไปมองรอบ ๆ มีน้ำหกจากดาดฟ้าเทลงโคมไฟของเสาไฟสูงระเบิดจุดเปลวไฟลุกโพลง อเล็กซ์ ตกใจใช้มือกวาดโต๊ะโดนแก้วเบียร์หกราดกระดาษผังที่นั่งบนเครื่องบินชนวนเหตุที่ต้องมาถกเถียงกัน เขาผุดลุกขึ้นเดินออกจากกลุ่ม หันมาบอกเคลียร์และคาร์เตอร์
“ กลับโรงแรมก่อน เดี๋ยวฉันตามไป ฉันจะอยู่ที่นี่ก่อน พวกเธอรีบไปที่นั่นตกลงมั้ย ”
“ บอกแล้วว่านายเป็นรายต่อไป ” คาร์เตอร์ระรานไม่เลิก
อเล็กซ์เดินห่างออกไปจากบาทวิถี
“ อเล็กซ์ เดี๋ยว..! ” เคลียร์ตะโกนเรียก
“ ไม่นะเคลียร์ ” อเล็กซ์โบ้ยมือห้าม “ อยู่ห่าง ๆ ฉันไว้ ”
ปรากฏรถเมล์พ่วงวิ่งมาด้วยความเร็วสูงอย่างไม่คาดคิด
“ อเล็กซ์..! ”
อเล็กซ์หันมาหลบรถที่จะพุ่งชนได้ทันเฉียดเส้นยาแดงผ่าแปด รถเมล์พุ่งชนเสาไฟแรงสูงล้มลงเกี่ยวสลิงยึดย้ายนีออนตัวอักษรขนาดยักษ์สีแดง (Le CaFe MiRo 81) บนดาดฟ้าตึกห้าชั้นขาดหล่นลงมา คาร์เตอร์พุ่งตัวช่วยผลักอเล็กซ์หมอบลงกับพื้นถนน ป้ายนั้นเหวี่ยงพ้นศีรษะและลำตัวไปหวุดหวิด
“ นายคือรายต่อไปจริง ๆ ด้วย ” คาร์เตอร์ ตั้งหลักลุกขึ้นยืนได้ก่อน
“ มันข้ามฉันไปแล้ว ”
“ ไปที่ใคร ”
แล้วฉับพลันป้ายตัวอักษรที่เหวี่ยงขึ้นไปถึงจุดสูงสุดก็ตกลง เหวี่ยงกลับมาแนวเดิมปะทะเป้านิ่งที่ยืนจังก้า มันคือคำตอบสุดท้าย เหยื่อที่ต้องสังเวยชีวิตให้กับยมทูตจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคาร์เตอร์ นั่นเอง ภาพตัดเป็นสกรีนสีดำ ตัวอักษรวิ่งสีขาว บอกชื่อตัวละคร และ ดารานักแสดง…

4. ​

“ อ้าว ! หนังจบแล้วหรือนี่ แค่ 20 นาทีเอง ” เฮียเซี้ยะ งงเต๊ก “ สงสัยไม่ได้กรอเทปกลับ ดีเหมือนกันไม่ต้องอั้นฉี่ เข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวกลับมาดูตอนต้นเรื่องใหม่ ” แกพึมพำกับตัวเอง ลุกขึ้นยืนจะเดินไปเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงอีการ้องขณะบินมาเกาะระเบียงตึก
“ เออว่ะ อีกานี่มันหากินผิดที่ ผิดเวลาจริง ๆ รีบไป ไป๊..! ” พลางใช้มือโบกไล่ก่อนเปิดประตูเข้าห้องน้ำ
บอย รู้สึกตัวตื่นกลางดึก ถึงจะงัวเงียก็ลุกขึ้นใช้มือปิดหน้าต่าง มันรู้สึกหนาวที่ศีรษะ คงเพราะลมเย็นพัดเข้ามาจากข้างนอก นาฬิกาเรืองแสงบอกเวลาตี 3 ครึ่ง ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะถึงจะหายใจลำบากไปบ้าง ไฟในห้องยังสว่างเหมือนเคย พอรู้สึกเคลิ้มหลับเคลิ้มตื่นคล้ายมีใครมายืนเรียกนอกรั้วบ้าน บอยขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง เดินลงไปข้างล่าง ยังคงได้ยินเสียงเรียกชื่อ บอย
น้ำเสียงใสเย็น ๆ ไม่ดังนัก พอใกล้ถึงรั้วเหล็กก็พอเห็นเงาราง ๆ ที่มาของเสียง คุณแม่หรือนี่ดูหน้าขาวซีดผอมกว่าเดิมเกือบจำไม่ได้ 6 ปีมาแล้วพี่บอยไม่ได้พบแม่เลย แม่ใส่เสื้อโค๊ตสีดำ สวมหมวกและถุงมือ ข้าง ๆมีกระเป๋าเดินทางใบใหญ่
“ บอย แม่คิดถึง เป็นห่วงลูกมาก ไม่จำเป็นอย่าออกนอกบ้านตอนดึก ๆ โดยเฉพาะไปที่ร้านมินิมาร์ทนั่น ”
“ ครับ ผมจะไม่ไปไหนตอนกลางคืนอีกแล้ว ” บอยยังงงว่าแม่ไปแอบรู้มาได้ยังไง
“ เดี๋ยวผมเปิดประตูให้แม่เข้ามาในบ้านก่อนนะ ”
“ ไม่ต้อง แม่ต้องรีบไป กลัวไม่ทัน เขา มาตามแล้ว ต่อไปนี้ดูแลตัวเองให้ดีนะลูก ” แม่หยิบกระเป๋าเดินทางขึ้น เดินละไปห่างประตู ไม่วายหันหน้ากลับมามองลูกด้วยสายตาอาวรณ์…

5. ​

4 ทุ่มเจ๊กิมใช้เหล็กตะขอเกี่ยวประตูบานม้วนเหล็กลงมาปิดร้าน ล็อคประตูเหล็กเลื่อนอีกชั้นก่อนเดินขึ้นไปห้องนอนชั้นบน เตรียมกระติกน้ำร้อนขึ้นไปด้วย เผื่อให้เฮียเซี้ยะสามีแกกินยา พอเปิดประตูเข้าไปห้องนอน วางกระติกน้ำร้อนที่หัวเตียง เหลียวกลับไปเห็นประตูห้องน้ำเปิดอยู่ แต่มีร่างเฮียเซี้ยะนอนราบไม่กระดิกตัวคาห้องน้ำ เจ๊กิมตกใจ เห็นเลือดไหลออกจากศีรษะ แกคงหัวน็อคพื้น ขึ้นไปเรียกอร,ลูกสาวลงมาอุ้มแกขึ้นรถเเท็กซี่หามส่งโรงพยาบาล อรนั่งสัปหงกที่เก้าอี้หน้าห้องไอซียู นึกถึงที่หมอบอกว่าผู้ป่วยมีเลือดคั่งในสมอง อาการโคม่าเป็นตายเท่ากัน ตี 2 กว่าแล้วยังไม่รู้ผล เห็นแม่ลุกกระสับกระส่ายเดินไปมาอยู่หน้าห้อง วูบหนึ่งที่อรคล้ายจะหลับไปเหมือนมีไออุ่นมาสัมผัสที่ศีรษะ ภาพของเตี่ยใช้มือลูบหัวด้วยความเอ็นดูและห่วงใย อรรู้สึกตัว ไม่ทันจะได้พูดอะไรกับเตี่ย ภาพนั้นก็พลันหายลับไป…
7 โมงเช้าป้าจุ๋มรับโทรศัพท์ แล้วก็ตาลีตาเหลือกรีบเดินไปเรียกยายว่า มีโทรศัพท์ทางไกลจากต่างประเทศ เสียงคุณพ่อของบอยคุยกับยายสักพัก ก่อนที่ยายจะเดินขึ้นมาชั้นบนเคาะประตูห้องบอย บอยรู้สึกตัวตื่นขึ้น สลัดผ้าห่มออก รีบเปิดประตู เห็นคราบน้ำตาจากใบหน้าของยายยังไม่แห้ง
“ บอย แม่เสียแล้วนะเมื่อคืนวานนี้ หัวใจวาย พ่อแกโทรมาบอกจากแอลเอเมื่อกี้นี้ ”
บอย ยังทำใจไม่ได้ไปพักหนึ่ง ช่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว เมื่อคืนบอยยังรู้สึกว่าแม่มาหา ใช่..! วิญญาณของแม่จริง ๆ แม่ห้ามไม่ให้ไปมินิมาร์ท คงเป็นแม่นั่นเองที่ผลักเขาล้มลงหลบวิถีกระสุนลูกปืนที่คนร้ายยิงมา บอยน้ำตานองคลอเบ้าทั้ง 2 ตา รู้สึกซึ้งถึงพระคุณของแม่ที่ห่วงใยและตามมาดูแลจนถึงวินาทีสุดท้าย ไม่ว่าจะห่างไกลเพียงใด
การสูญเสียแม่ของ บอย และการสูญเสียเตี่ยของ อร นำมาซึ่งความเศร้าโศกแก่คนทั้งสองสุดพรรณนา

NO ACCIDENTS. NO COINCIDENCES. NO ESCAPES.
Y O U C A N’ T C H E A T D E A T H
ไม่มีคำว่าอุบัติเหตุ ไม่มีบังเอิญหรือคราวเคราะห์ ไม่มีทางหนี
ท่านโกงความตายไปไม่ได้​

เป็นข้อความที่ปรากฏในโปสเตอร์หนังและแฮนด์บิลเรื่องนี้ นอกเหนือจากนั้น ยังเป็นมรณานุสติ เตือนไม่ให้คนเราผยอง หรือเหิมเกริมกับเงินตรา อำนาจ ยศถาบรรดาศักดิ์ อันไม่จีรังยั่งยืน เมื่อมัจจุราชแห่งความตายมาเยือน มีสิ่งใดที่เราเอาไปได้บ้าง..
ประพันธ์ โดย พิรฌาน พิมพ์ครั้งแรก นิตยสารเรื่องผี กรกฎาคม 2544

 

ท่านบางท่าน อาจเคยดู แล้วนะครับ


ผมว่า ภาคแรกทำได้ ดีกว่า ภาค 2


ที่เนื้อหาของภาคหนึ่งนั้น เน้น

กว่าภาค 2 อย่างมาก

หนัง สามารถ จรรโลงใจ คนได้

ถึงเม้ว่า หนังอาจเป็น กิเลส อย่างหนึ่ง


ทุกสิ่งทุกอย่างขิ้นอยู่กับ ตัวคุณ

ว่า คุณเลือกดู ในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว หรือ ไม่?