ห้องนี้ผีดุมาก

<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center><TD vAlign=top align=left>[FONT=Tahoma,]
คอลัมน์ ขนหัวลุก

โดย ใบหนาด

"หลานอุ้ม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในห้องผีสิง

"ห้องนี้ผีดุนะ!" หนิงบอกดิฉัน "ผีดุจริงๆ ด้วย..ถ้าไม่บอกไว้ก่อนเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือนล่ะ!"

แหม..ดิฉันไม่ชอบยัยคนนี้เลย ให้ตาย! ทั้งๆ ที่เจ้าหล่อนเป็นญาติของดิฉันนี่แหละ เฮอะ! ญาติที่เราเลือกไม่ได้ซะด้วย มันเป็นพรหมลิขิตขีดเขี่ยให้หล่อนดันมาเกิดเป็นลูกสาวของป้าแท้ๆ ของดิฉันน่ะซีคะ

แม่อุ๊มีพี่น้องท้องเดียวกันตั้ง 7 คนแน่ะ ป้าอ๋อยนี่น่ะเป็นพี่สาวคนโต ส่วนแม่อุ๊เป็นลูกคนที่ 5 ของคุณยาย

เมื่อเติบโตขึ้นก็แยกย้ายกันไปนะคะ แม่อุ๊กับป้าอ๋อยห่างเหินกันตอนที่ป้าอ๋อยมาตั้งหลักปักฐานอยู่กรุงเทพฯ กับสามีที่เป็นทนายความ ส่วนแม่อุ๊ยังอยู่ที่บรรพต-นครสวรรค์บ้านเกิด

เมื่อดิฉันจบม.6 ก็มีอันต้องระเห็จมาเรียนราชภัฏในกรุงเทพฯ และก็ตามฟอร์มล่ะค่ะ ต้องมาอาศัยบ้านป้าอ๋อยที่คุณป้าเต็มอกเต็มใจนักหนา แต่ดิฉันขัดหูขัดตายายหนิงที่แก่กว่าดิฉันแค่ 1 ปีนี่เต็มที..ให้ตาย!

นัยน์ตาหล่อนมันบอกค่ะ คงเห็นดิฉันเป็นบ้านนอกละมั้ง? เวลาจะพูดก็ไม่ค่อยจะยอมมองหน้ามองตาดิฉันหรอก..ทำเก๊ก ว่างั้นเถอะ

ช่างปะไร! ไม่เห็นอยากจะสุงสิงด้วยเลย

บ้านป้าอุ๊เป็นตึกใหญ่สองชั้น มีสนามหญ้า โรงรถ และที่ข้างโรงรถก็เป็นเรือนคนใช้ แต่ทุกวันนี้ไม่ยักมีคนใช้หรอกแฮะ...สงสัยจะทนฤทธิ์เดชลูกสาวสุดแสบของคุณป้าอุ๊ไม่ได้แน่ๆ

"ถ้ามีอะไรก็ขึ้นไปบอกแล้วกัน..ผีดุมากน่ะ! แต่ถ้าไม่กลัวก็แล้วไป"

หล่อนพูดห้วนๆ ตอนเอาผ้าห่อมมาวางให้ ดิฉันไม่ตอบ ไม่ขอบคุณด้วย...อยากมาขู่กันทำไมล่ะ! มีอย่างที่ไหน เจ้าของบ้านประสาอะไรพูดออกมาได้อย่างใจร้ายที่สุด! ไม่ต้อนรับด้วยอัธยาศัยไมตรีซะเลย คงไม่อยากให้ดิฉันมาอยู่บ้านนี้ละมั้ง?

พอเข้าห้องดิฉันก็เหลียวดูรอบๆ ยอมรับว่านึกหวาดระแวงเหมือนกันค่ะ

แต่แล้วก็ อือม์..น่าสบายดีนะ ผนังสีขาว มีพัดลมเพดานอยู่เหนือเตียง มีโต๊ะตู้เสร็จสรรพ ม่านหน้าต่างสีชมพูลายดอกไม้น่ารักดี ไฟกลางห้องก็สว่าง มีไฟหัวเตียงด้วย..ดิฉันแน่ใจว่าไม่กลัวคำขู่บ้าๆ นั่นซักกะติ๊ดเดียว

ความจริงน่ะถ้าเกิดอะไรขึ้น ดิฉันเผ่นไปไม่กี่ก้าวก็ถึงประตูตึกใหญ่แล้วจะต้องไปกลัวอะไรล่ะคะ?

คืนนั้นตอนทุ่มกว่าๆ ดิฉันกินข้าวกับคุณลุง คุณป้าและหนิง เสร็จแล้วก็อาบน้ำอาบท่าเย็นสบาย ปีนขึ้นเตียง นอนอ่านหนังสือเล่น..เมื่อกี้ตอนกินข้าวน่ะ หนิงบอกคุณป้าว่าจะซื้อทีวีมาให้ดิฉันดูแก้เหงา..เออ! ใจดีก็เป็นแฮะ! แต่ดิฉันยังโกรธไม่หายตรงที่เจอหน้าปุ๊บแรกก็บอกออกมาได้ว่า..ห้องนี้ผีดุ!

พออ่านหนังสือได้ไม่กี่หน้า นัยน์ตาก็เริ่มปรือ เลยเอื้อมมือปิดไฟหัวเตียงเพราะชอบนอนมืดๆ ค่ะ เปิดไฟแล้วไม่หลับ..ในห้องไม่ได้มืดสนิทหรอก มีแสงข้างนอกลอดม่านมาพอสลัวๆ

คิดถึงบ้านจัง..กำลังจะเคลิ้มก็แว่วเสียงใครไม่รู้ร้องไห้หงิงๆ พอลืมตาเสียงนั้นก็หายไป ครั้นหลับตาก็ได้ยินอีก...เอ๊ะ! ยังไง..หรือห้องนี้มีผีอย่างที่หนิงว่า?

ดิฉันได้แต่สงสัย ยังไม่กลัวสักนิด คราวนี้เลยนอนลืมตาฟัง แต่ทุกอย่างก็เงียบ หนังตาก็หนัก ดิฉันหลับตา..ไม่สนใจแล้วละ! ง่วงมากแล้วนี่..

เสียงสะอื้นเหมือนอยู่บนเตียงด้วยกัน! มันชัดมากจนเล่นเอาสะดุ้ง แต่อะไรกันนี่..ดิฉันขยับตัวไม่ได้เลย ได้แต่ลืมตา..สติสัมปชัญญะยังอยู่ครบ แค่เป็นอัมพาตไปทั้งตัวเท่านั้น โอ๊ย..พ่อแก้วแม่แก้ว!

จากปลายตา..ดิฉันรู้สึกว่ามีใครบางคนนอนขดอยู่ข้างๆ กำลังร้องไห้ ในใจบอกตัวเองว่า นี่แหละผี! อยากหนีแต่ขยับไม่ได้ ผีมานอนเบียดจนรู้สึกถึงสัมผัสแปลกๆ ร่างลึกลับสยองขวัญนี่ใส่ชุดนอนผ้าต่วน เย็น ลื่น สะอึกสะอื้นตัวโยน..

เสียงร้องไห้ของเธอโหยหวนขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดมันเหมือนแกล้งร้องเพื่อหลอกหลอน

ตอนนี้ดิฉันสวดชินบัญชร..แม่อุ๊สอนไว้ค่ะ ตอนแรกน่ะลืมเลยว่าขึ้นต้นยังไง? ตั้งสติสักพัก ปากลิ้นแข็งขยับไม่ได้ ไม่เป็นไร...ดิฉันสวดในใจ

หนึ่งจบผ่านไป ผียังคงอยู่แต่รู้สึกจะแผ่วเสียงลง ดิฉันสวดจบที่สอง ร่างนั้นหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ คราวนี้ดิฉันเริ่มร้องไห้เอง มือไม้ขยับได้ รีบเปิดไฟเผ่นพรวดออกนอกประตู วิ่งข้ามสนามหญ้าไปที่หน้าประตูตึกใหญ่..สงสัยขึ้นข้างบนไปหมดแล้ว

ดิฉันตบประตูเรียกอย่างอ่อนแรงเพราะเพลียไปหมด แต่ไม่มีใครมาเปิดสักที ดิฉันกลัวผีแทบขาดใจ..กลัวมันตามมาน่ะซี!

หน้าต่างชั้นบนเปิดออก หนิงโผล่หน้าออกมาเรียก "อุ้มเรอะ!" อึดใจเดียวเธอเปิดประตูรับดิฉันเข้าข้างใน และไม่ต้องถามไถ่ให้เสียเวลา เธอพูดห้วนๆ ว่า "บอกแล้ว" และจูงมือขึ้นไปห้องเธอ คุณป้าบอกว่านอนกับพี่หนิงนี่ละดีแล้ว

เรื่องของเรื่องคือ คนใช้พี่หนิงโดนผู้ชายหลอก ปอกลอกจนหมดตัว แถมท้องป่องอีกต่างหาก เธอเลยนอนร้องไห้ก่อนกรอกยาฆ่าหญ้า...ตายบนเตียงนั้นเอง!

ไม่ว่าคุณป้ารับคนใช้ใหม่มากี่คนก็อยู่ไม่ได้เลย เผ่นตั้งแต่คืนแรกกันทั้งนั้นแหละค่ะ

สรุปว่า คนที่ใจจืดใจดำคือคุณป้า ส่วนพี่หนิงบอกว่าเธอพยายามเตือน แต่คิดว่าดิฉันไม่พอใจแน่ๆ เธอน่ะอยากให้ดิฉันไปอยู่ด้วยกันข้างบนก็ได้ ทว่าคุณป้าอยากให้ดิฉันลองอยู่ในห้องนั้นดู เผื่อว่าผีมันจะไปเกิด...แต่มันยังอยู่ที่เดิมไม่ยอมไปไหน!

ดิฉันเองทุกวันนี้ก็ยังอยู่ เรียนจบปีสามแล้วค่ะ ตลอดเวลาจากคืนนั้นจนบัดนี้ ดิฉันนอนห้องพี่หนิง..เราเป็นพี่น้องที่รักกันมากเชียวค่ะ[/FONT]</TD></TR></TBODY></TABLE>