หน้ากากผี

คอลัมน์ ขนหัวลุก

"ใบหนาด"

"เจื้อยแจ้ว" เล่าเรื่องขนหัวลุกเมื่อหน้ากากผีแผลงฤทธิ์

บ้านของหนูอยู่ในซอยแถวบางซื่อนี่เองค่ะ แถมอยู่ไม่ไกลจากที่ว่าการเขตอีกต่างหาก ไม่ต้องกลัวว่าจะเปล่าเปลี่ยวเลยนะคะ

บ้านเราอยู่กันทั้งหมด 5 คน คือ พ่อ แม่ คุณย่า พี่เจี๊ยบและตัวหนูเอง

หนูชื่อแจ้วค่ะ เพราะแม่บอกว่าช่างพูดมาตั้งแต่แบเบาะ ตอนนั้นพูดไม่เป็นภาษามนุษย์หรอก ได้แต่อ้อแอ้ จีบปากจีบคอกับใครต่อใครไปทั้งวัน ยิ่งโตยิ่งพูดมาก...ที่เค้าเรียกเม้าธ์กระจายไงคะ

ตอนนี้หนูอยู่ม.2 โรงเรียนใกล้บ้าน...ก็ได้ดีเพราะพูดนี่แหละค่ะ หนูเป็นหัวหน้าทีมโต้วาทีเชียวนะ ชนะทุกรอบเลยด้วย เก่งมั้ยคะ?

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้ไม่ได้โม้นะคะ เป็นเรื่องจริงเลยล่ะ!

เรื่องเกิดขึ้นเพราะพวกเราชอบเที่ยว มีเวลาว่างวันหยุดเป็นอยู่เฉยไม่ได้ พ่อจะขับรถวอลโว่รุ่นเก่าคันเบ้อเร่อพาเราไปต่างจังหวัด ส่วนใหญ่จะเป็นทะเล ไม่หัวหินก็พัทยา ไปค้างสักคืนสองคืนแล้วแต่โอกาสจะอำนวย

เมื่อเรายกโขยงกันไปหมดครอบครัวแบบนี้ บ้านอันเป็นที่รักของเราก็ถูกทิ้งไว้เฉยๆ เป็นประจำ ซึ่งคิดๆ แล้วก็น่าใจหายค่ะ เพราะแถวบ้านมีแต่ขี้ยาและขี้ขโมย พวกเพื่อนบ้านของหนูถูกขโมยขึ้นบ้านกันถ้วนหน้า บ้านของหนูก็เคยโดน

...แต่แปลกที่มันมีรอยเท้าเปื้อนโคลน แบบเดินเข้ามาแล้วก็วกกลับออกไป สรุปว่ามันปีนบ้านเราไม่สำเร็จ และไม่เคยเอาอะไรไปได้

คุณย่าบอกว่าเจ้าที่เราแรง ผีบ้านผีเรือนของเราก็ดุจนคนลือ บางทีเราปิดบ้านไว้เฉยๆ ไฟฟ้าก็ยกคัตเอาต์ออก ป้องกันอุบัติภัยไฟไหม้ แต่ปรากฏว่าพอเรากลับมาเพื่อนบ้านหลายคนทักกันใหญ่ ว่าบ้านเรามีคนมาอยู่ตอนดึกๆ เปิดไฟสว่างไสวจนนึกว่ามีงานปาร์ตี้

แหม! พูดซะเราพลอยนึกหวาดๆ บ้านตัวเองเลยนะเนี่ย!

จะอย่างไรก็ตาม สมัยนี้สถานการณ์ขโมยขโจรมันเลวร้ายมากขึ้นทุกทีๆ เวลาไปเที่ยวกัน เรามักจะสนุกไม่เต็มร้อยอย่างเมื่อก่อนเพราะห่วงบ้าน

เมื่อมีวันหยุดยาวอย่างคริสต์มาส ปีใหม่ที่ผ่านมา พ่อแม่ก็วางแผนเที่ยวไกลถึงภูเก็ตแน่ะค่ะ เราไปกันตั้งสามวันสามคืน เอารถจอดไว้ที่บ้าน และฝากให้ข้างบ้านไว้ว่าถ้ามีอะไรช่วยโทร.ส่งข่าวให้เราด้วย แล้วจะซื้อขนมมาฝาก...พูดเล่นน่ะค่ะ

คุณป้ามาลีคนข้างบ้านหนูท่านน่ารักออก พึ่งพาอาศัยกันเหมือนญาติสนิทเลยก็ว่าได้ ที่จริงถ้าขโมยจะขึ้นบ้าน คุณป้ามาลีคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการแจ้งข่าว...ไม่มีใครจะมานั่งถ่างตาเฝ้าบ้านให้เราทั้งคืนหรอก จริงมั้ยคะ?

ก่อนจะไปเที่ยวภูเก็ต หนูกับพี่เจี๊ยบ พี่สาวคนเก่งก็ช่วยกันวางมาตรการป้องกันโจรค่ะ

เราไปเดินตลาดนัดเจเจจนเจอร้านขายหน้ากากผี แหม! น่ากลัวทั้งนั้นอันละ 150 บาทขาดตัว เราเลยได้ไอเดียเอาหน้ากากผีมาแขวนไว้ที่ต้นมะม่วงหน้าบ้าน สนุกกันมากกว่าหวังว่าจะกันขโมยได้จริงๆ จังๆ

ตอนหิ้วกระเป๋าเดินทางออกจากบ้าน หนูยังหันไปมองหน้ากากผีอันนั้น...รู้สึกเหมือนว่ามันจะส่งสัญญาณอะไรบางอย่างทางกระแสจิตกับหนูด้วยค่ะ

สามวันผ่านไป เมื่อเรากลับบ้านวันที่ 30 ธันวาคม ก็ได้ทราบเรื่องน่าตื่นเต้นจากคุณป้ามาลี!

คุณป้าเล่าว่า คืนวันที่พวกเราไม่อยู่นั้น ตำรวจจับขโมยได้ที่หน้าบ้านของหนู ขโมยเป็นคนในซอยเรานี่เอง เคยเห็นหน้าว่ามั่วสุมเล่นไฮโลและติดยาด้วย รู้สึกว่าจะชื่อเจ้าสม อายุราว 30 ปี ผอมกงโก้ มีรอยสักกลางหลังเป็นรูปนกเหยี่ยว

นายสมคนนี้ถูกจับได้ในสภาพแทบไม่มีสติ ไม่ใช่สลบหรือเป็นลมนะคะ หนูหมายถึงเพ้อพกว่าผีหลอก ตอนที่ตำรวจเจอน่ะมันนั่งคร่อมติดอยู่บนกำแพงบ้านหนูแล้วร้องให้ตำรวจช่วย! ตำรวจขี่มอเตอร์ไซค์ลาดตระเวนมาตอนตีสองไงคะ...มันบอกว่าผีต้นมะม่วงฉุดขาไว้

สารภาพว่าตั้งใจจะปีนเข้าบ้าน พอเดินผ่านต้นมะม่วงก็ได้ยินเสียงเรียกไอ้สม...ไอ้สม! มันหันไปพบหน้าผีลอยขึ้นๆ ลงๆ ดวงตาแดงเป็นไฟ ทีแรกนึกว่ามีเด็กแสบปีนเข้าบ้านนี้ก่อนมันและหลอกมันเล่น แต่หัวนั้นลอยมาเฉยๆ ไม่มีตัว!

นายสมเลยวิ่งหนี หัวก็ลอยไล่มาจนมุมที่กำแพง มันพยายามปีนหนี แต่ผีเอามือที่มองไม่เห็นฉุดขาไว้

หนูกับพี่เจี๊ยบมองหน้ากัน กลืนน้ำลายพร้อมกันเลย

เราเล่าให้พ่อแม่และคุณย่าฟัง ทีแรกเราคิดว่าเจ้าสมหัวขโมยคงประสาทหลอน เห็นหน้ากากผีที่หนูแขวนไว้ ถูกลมพัดปลิวไปมาเลยจินตนาการผสมฤทธิ์ยาบ้า ว่าเป็นหน้าผีลอยล้อมันเล่น

พวกเราคงไม่คิดอะไรมาก ถ้าคนใช้ของป้ามาลีจะไม่มายืนยันอีกคนว่า...คืนนั้น เขาเห็นคนใส่หน้ากากผีอันนี้นั่งห้อยขาอยู่ที่ต้นมะม่วงอย่างเต็มตา

เขานึกว่าหนูกับพี่เจี๊ยบเล่นกันค่ะ ยังถามคุณป้าเลยว่า พวกหนูยังไม่ได้ไปภูเก็ตกันหรือ?

นี่เป็นปริศนาที่ประหลาดมาก จริงไหมคะ?

หนูคิดว่าน่าจะเป็นผีจริงๆ แต่ไม่ยักกลัวหรอกค่ะ งานนี้หนูรู้สึกขอบคุณผีซะด้วยซ้ำ...ผีน่ารักๆ ก็มีนะคะ ว่ามั้ย?

 

เรื่องแปลกผีๆอย่างนี้เราก็มีเยอะเอาไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังเราเองเจอกับตัวเองบ่อยๆจนแทบจะเป็นประสาทคิดว่าเราบ้าแต่เดียวนี้เชื่อแล้วว่าผีมีจริง หลอกแม้กระทั่งกลางวันก็เจอบ่อยๆที่บ้านตัวเองกระแทกประตูใส่ก็เคยลูกสาวเป็นพยานได้เขาก็ได้ยินเพราะอยู่กันสองคนแม่ลูกบ้านปิดประตูหมดราวๆตีหนึ่งตีสองเปิดประตูห้องนอนเข้ามาทั้งๆที่ห้องล็อคกล่อนอย่างดี พอเราตกใจตื่นเขาก็ปิดประตูกระแทกออกไปเลย ลูกเราร้องไห้กลัวมากๆทั้งแม่ทั้งลูกนอนกอดกันคุมโปรงจนถึงเช้า เราเชื่อว่าเจ้าที่เจ้าทางเขามาบอกให้เรารู้ว่าเขาก็อยู่ในบ้านด้วยคนนะละมั้ง? เหตุเกิดที่เมืองนอกนะคะเมื่อก่อนไม่เชื่อว่าผีที่เมืองนอกมีจริงเดียวนี้เชื่อแล้วคะ