***** วิญญาณง่อย *****

หนังสือธรรมะ..... คำสารภาพของวิญญาณบาป โดย นพ. อาจินต์ บุณยเกตุ

เรื่องที่ 7
***** วิญญาณง่อย *****


ตามที่ได้เรียนมาแล้วว่า ผมได้ไปนมัสการ หลวงพ่อท่านเจ้าคุณพุทธวิหารโสภณ หรือหลวงพ่ออ่ำ วัดวงษ์ฆ้อง บ่อยๆ ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่ 2 ท่านว่าง ท่านก็คุยเล่าอะไรๆ ให้ฟัง ผมเองก็ตัวดี ซักถามท่านไม่ได้หยุด อยากรู้เรื่องอะไรๆ ที่เขาพูดกันเขาคุยกัน ก็กราบเรียนถามท่าน

บางเรื่องถ้าท่านรู้ ท่านก็บอกว่าท่านรู้ถ้า ท่านไม่รู้ท่านก็บอกว่า เรื่องนี้ไม่รู้ ท่านไม่เคยแสดงหรือพูดอะไรทำนองว่า ท่านรู้ทุกเรื่อง ท่านยิ้มเสียเป็นส่วนใหญ่ ยิ้มอย่างสมณะ คือยิ้มที่ใบหน้าอันประกอบด้วยเมตตา เวลาท่านเล่าอะไรให้ฟัง ก็มักจะมีเรื่องชาดก หรือเรื่องในพระสูตรต่างๆ มาอธิบาย ประกอบ

ตอนนั้นผมยังเป็นวัยรุ่น ไม่ค่อยทราบเรื่องอะไรมากนัก ได้ฟังเรื่องชาดก หรืออุทาหรณ์ต่างๆ ที่เล่า ก็สนใจและเข้าใจง่าย และก็ยังจำได้มาจนบัดนี้

วันหนึ่ง ผมไปอยุธยาไปกราบนมัสการท่านอีก บิดาผมวานให้เอาของไปถวาย ก็ตามที่ผมเล่าไว้ในตอนต้นแล้วว่า มีคนง่อยคนหนึ่ง ญาติเอามาทิ้งไว้ใต้กุฏิของท่านเพราะรักษาไม่หาย โดยแกเป็นอัมพาตที่ขาทั้งสองข้างแต่มือยังดี ยกมือไหว้ขอเงินคนที่มาหาหลวงพ่อได้อย่างแคล่วคล่อง ปากก็ยังดี ก็เรียกกันว่า

 

เรื่องที่หมอนำมาเขียนเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นในสมัยสงครามโลกครั้งที่สองเพิ่งสิ้นสุด ทั้งหมดเกี่ยวกับกรรมทั้งกรรมดีและกรรมชั่วของมนุษย์ในยุคนั้น น่าอ่านมากเหมือนกฎแห่งกรรมของคุณทองหยก เลียงพิบูลย์ เรื่องทั้งหมดที่คุณหมอเขียนน่าจะย้ายไปไว้หมวดอื่น เช่น หมวดศาสนาเกี่ยวกับกฎแห่งกรรม