ธรรมปฏิบัติที่แฝงในยอดนิยายกำลังภายในของกิมย้ง เรื่อง มังกรทะลายฟ้า

ถ้า จะ ฉุกคิดได้ ว่า ทำไม...ตัวเอกของเรื่อง คือ เจี๊ยะพั่วเทียน

จึงสำเร็จสุดยอดวิทยายุทธ จากจารึกโบราณในถ้ำของเกาะวีรบุรุษ


ถ้าไม่ตอบแบบคำปั้นทุบดิน ว่า มันเป็นนิยายที่คนเขียนจะเขียนอะไรก็ได้

...แต่....เมื่อเทียบเคียง จากการปฎิบัติธรรมในชีวิตจริง ก็อาจเข้าใจ

 

วิชาขั้นสูงสุดในเรื่องนี้ อยู่ในตอนท้ายๆของเรื่อง

ตอนเจ้าเกาะทั้งสองกำลังเดินปราณ ตามความเข้าใจของตน

ที่เรียนรู้มาจากสัญญาว่า นี่เป็นภาษาอะไร

นี่เป็นเคล็ดจากปรัชญาอะไร ลัทธิอะไร ศาสตร์อะไร

แต่ยังไปไม่สุด

ตระเวณเชิญ และจับผู้รู้ ผู้เก่งกาจในยุทธภพมาจนหมดแล้ว ก็ไม่สำเร็จขั้นสุด


แต่ตัวเอก อ่านหนังสือไม่เป็น รู้จากประสพการณ์จริงของการเดินปราณพื้นฐาน

เห็นอักษรบนผนังถ้ำ เหมือนตำแหน่งของจุดเดินปราณ

ก็เลยเดินตาม เลยทะลุจุดที่ใครไม่เคยได้ นอกจากเจ้าของวิชา


........

...


การปฎิบัติฯก็คล้ายกัน

คนเรา หลงไหลไปตามสัญญา และปรุงแต่งไปตามสังขารมากเกินไป

จนลืม การสัมผัสง่ายๆ ตรงๆ ซื่อๆ


อันเป็นเรื่องสำคัญ ในการฝ่าด่าน สู่ความสำเร็จ

 

ฝ่ายตรงข้าม สุดยอดตัวร้าย หมอโป้ย

ธาตุไฟเข้าแทรก ไม่อาจคุมวิชามารได้ ถูกมารครองใจ


ถ้าเทียบกับการปฎิบัติ ก็คงไม่พ้น ไฟสามกอง ราคะ โทสะ โมหะ
คนเราเมื่อมีพลังจิตแล้ว แต่แพ้ไฟสามกอง คุมไม่อยู่
ก็เป็นเพียงหุ่น ให้เค้าเชิด ทำลายตนและทุกสิ่ง ก็แค่นั้น

 

เจี๊ยะพั่วเทียน

ผู้ซื่อใส

ถนัดแต่อยู่กับความรู้สึก ที่ได้จากการสัมผัสรู้ไปตามการเดินปราณไปในกาย

ได้ปิติ เกิดสุข เข้าถึงความเป็นหนึ่งในกายอยู่

เมื่อได้รับการชี้แนะ จากผู้รู้ยิ่งกว่า(โดยผ่านสื่อกลาง ที่ไม่ต้องใช้การคิดนึกมากจากการทราบความหมายโดยสัญญา ไม่ต้องวิตกวิจารณ์มาก - ละวิตก ละวิจารณ์ เข้าถึงปิติ สุข เอกัคตา )

เข้าถึงวิชาอันยิ่งกว่า

ละปิติ เข้าถึงสุข เอกัคตา

ละสุข เข้าถึงเอกัคตาอันยิ่ง

เกิดวิชชา และเข้าถึงอภิญญา ตามแต่วาสนาในอดีต ตามแต่ปัจจัยที่ประกอบในปัจจุบัน