ซอยสบายใจ

คอลัมน์ ขนหัวลุก

ใบหนาด

"บุญสนอง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากซอยสยอง

มีความเชื่อถือกันมาตั้งแต่สมัยโบราณแล้ว ว่าคนที่ล้มตายไปด้วยสาเหตุใดก็ตาม ถ้าไม่มีญาติมิตรจัดพิธีศพ และบำเพ็ญกุศลให้ตามประเพณี วิญญาณของผู้ตายก็จะไม่ได้ไปผุดไปเกิด หรือไม่มีความสงบสุขอย่างแน่นอน

แต่มีผู้ตายอีกมากมายนับไม่ถ้วน ที่ญาติพี่น้องไม่ทราบข่าวคราวเลยว่าได้เสียชีวิตไปแล้ว เช่น สาบสูญไปเพราะโดนฆ่าบ้าง ตกน้ำตายบ้าง หรือล้มตายในป่าบ้าง จึงไม่ได้จัดพิธีศพทางศาสนาให้ถูกต้อง

บางรายแม้จะสาบสูญไป แต่เมื่อไม่พบศพก็ยังเชื่อมั่นกันว่ายังมีชีวิตอยู่ ไม่ช้าไม่นานคงจะกลับมา หลายๆ คนสาบสูญไปนับสิบๆ ปีหรือตลอดกาลก็ยังมี

เชื่อกันว่าวิญญาณของผู้นั้นจะทุรนทุราย หาทางมาบอกกล่าวไม่ทางใดก็ทางหนึ่งให้ญาติของตนได้ล่วงรู้ เช่นมาเข้าฝันบ้าง หรือมาวนเวียนในละแวกบ้านให้คนเห็นก่อนจะหายไป เป็นต้น

คนที่ไม่เห็นพ้องด้วยในเรื่องนี้ ได้โต้แย้งว่าการที่มูลนิธิต่างๆ จัดการเผาศพไม่มีญาติครั้งละเป็นร้อยเป็นพันศพ ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้นั้น ย่อมจะเป็นสิ่งพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี ว่าวิญญาณผู้ตายส่วนใหญ่ไม่อาจจะมาบอกกล่าวญาติมิตรของตนให้ล่วงรู้ กลายเป็นศพไม่มีญาติดังกล่าว

คิดดูแล้วก็มีเหตุผลน่าเชื่อถือด้วยกันทั้งสองฝ่าย!

คนยากจนข้นแค้น ไร้ญาติขาดมิตร ไม่มีบ้านช่องหรือแม้แต่ห้องหับอยู่อาศัย กลายเป็นคนจรจัด เร่ร่อนไปวันๆ กระเสือกกระสนหาอาหารใส่ปากใส่ท้อง ยามค่ำคืนก็อาศัยร่มไม้ชายคาตามข้างถนนเป็นที่ซุกหัวนอน

คนเจ็บป่วยอนาถาตามโรงพยาบาลต่างๆ เมื่อสิ้นลมหายใจแล้วก็กลายเป็นศพไม่มีญาติ รวมทั้งคนแก่เฒ่าและพิกลพิการ ครั้นประสบอุบัติเหตุถึงแก่ชีวิต ส่วนหนึ่งก็กลายเป็นศพอนาถาเช่นกัน

เมื่อตายแล้ววิญญาณจะไปไหน?

บางคนเชื่อว่าดวงวิญญาณที่ไม่สงบสุขนั้นจะร่อนเร่ เป็นสัมภเวสี หรือผีไม่มีศาล เที่ยวปรากฏให้คนเห็นเพื่อขอส่วนบุญ แต่คนที่เห็นจะตกใจกลัว คิดว่าถูกผีหลอก นอกจากไม่ทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ ยังสาปแช่งไม่ให้ไปผุดไปเกิดอีกต่างหาก

น้อยนักที่จะตั้งสติได้ แล้วบอกว่า...ไปสู่ที่ชอบๆ เถิด แล้วจะทำบุญกราดน้ำไปให้!

แต่บางคนก็กลับคิดตรงกันข้าม นั่นคือ เชื่อมั่นว่าผู้ตายหมดลมหายใจที่ไหน วิญญาณย่อมจะสิงสู่อยู่ที่นั้นตลอดไป เช่น ตามถนนที่ประสบอุบัติเหตุตายบ้าง ตามต้นไม้ที่ผูกคอบ้าง คอยปรากฏกายให้คนพบเห็น ตระหนกอกสั่นกันอยู่เนืองๆ

กลายเป็นถนนร้อยศพ ต้นไม้ผีสิง อย่างที่ท่านผู้อ่านได้พบข่าวทำนองนี้เป็นอาจิณ

โดยเฉพาะในโรงพยาบาลที่มีผู้ป่วยล้มตายมานับร้อยนับพัน หรืออาจจะนับหมื่นๆ คนมาแล้วก็เป็นได้ จนเป็นที่รู้กันว่าโรงพยาบาลเป็นชุมทางผีดุนักหนา เนื่องจากมีผู้คนมาล้มตายมากมาย ทับถมซับซ้อนกันจนเหลือคณานับ

ส่วนคนที่มีความเห็นแตกต่างออกไป แต่มีความเชื่อถือตรงกันมากมายก็คือ...วัดหรือป่าช้าเป็นแหล่งที่มีวิญญาณสิงสู่อยู่มากที่สุด ผีดุที่สุด เพราะถูกเผาถูกฝังอยู่ในนั้นมาตั้งแต่สร้างวัดแล้ว

วันนี้ผมมีเรื่องแปลกประหลาดมาเล่าให้ฟัง แตกต่างจากความเชื่อถือทุกๆ อย่างที่กล่าวถึงมาแล้วโดยสิ้นเชิง!

เมื่อ 20 ปีเศษมาแล้ว ผมอยู่ในซอยสบายใจ ถนนสุทธิสาร ขณะนั้นถนนรัชดาภิเษกเพิ่งตัดได้ไม่นาน รถราก็ยังไม่คับคั่งนัก ซอยนี้วกวนไปเข้าหมู่บ้านวัฒนานิเวศน์ก็ได้ ทะลุซอย 7 ออกถนนลาดพร้าวก็ได้ ตกค่ำคืนค่อนข้างเปลี่ยวเพราะยังมีที่ว่างเปล่าอีกหายแปลง พงหญ้ากับไม้ล้มลุกมืดครึ้มน่ากลัวเอาการ

"นายปอ" อายุ 40 ปีเศษ ทำงานรัฐวิสาหกิจ บ้านอยู่ก้นซอยถัดจากบ้านผมราว 3-4 หลัง มีครอบครัวแล้ว ลูกเต้ากำลังน่ารัก ฐานะดีจนทำให้เปลี่ยนรถยนต์ใหม่เอี่ยมได้บ่อยๆ เราเคยพบปะกันตามประสาเพื่อนบ้าน ดูอัธยาศัยก็น่าคบค้าสมาคมด้วย เป็นคนยิ้มแย้ม พูดจานิ่มนวล มีน้ำใจไมตรีเป็นที่รักใคร่ของเพื่อนบ้านทั่วๆ ไป

ข้อเสียของนายปอเท่าที่เห็นก็คือชอบขับรถเร็ว เพราะถนนหนทางยังโล่งอยู่ การไปทำงานเช้า-กลับเย็น ทำให้เสียงเร่งเครื่องยนต์ไม่ถึงกับกวนประสาทเหมือนกับตอนดึกๆ ที่พวกวัยรุ่นชอบซิ่งมอเตอร์ไซค์ผ่านไปมา

แต่ข้อเสียเพียงข้อเดียวก็ทำให้นายปอเกิดอุบัติเหตุที่สี่แยก โดนรถปิคอัพเสยกลางคันตอนเย็นที่แกกำลังจะเลี้ยงรถใหม่เอี่ยมสีแดงจากถนนรัชดาฯเข้าสุทธิสารพอดี ปรากฏว่าตายคาที่ทั้งนายปอและคนขับรถปิคอัพ ไม่รู้จะไปเอาผิดกับใคร

ภรรยาและญาติก็ตั้งศพบำเพ็ญกุศลที่วัดลาดพร้าว ผมก็ไปงานศพเขาและอโหสิกรรมต่อกัน...จนกระทั่งผ่านไปราว 3-4 วันก็ได้ยินเสียงรถยนต์แล่นผ่านหน้าบ้านอย่างเร็วในตอนกลางคืน แว่วๆ ว่าเป็นเสียงรถนายปอ รุ่งขึ้นก็มีเพื่อนบ้านมาพูดคุยว่าได้ยินเสียงรถคันนั้นตรงกัน ทั้งๆ ที่เมียเขาได้ขายทิ้งไปแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงน่ากลัวหลายคืน ผมก็ตัดสินใจรอคอยอยู่ที่ห้องนอนชั้นบน จนได้ยินเสียงกระหึ่มดังขึ้นที่ปากซอย รีบปราดไปยืนมองที่หน้าต่างมุ้งลวดทันที

คุณพระคุณเจ้า! รถสีแดงคันนั้นจริงๆ ที่แล่นเข้ามา ผมตาพร่าไปถนัดแต่ก็เห็นนายปอขับรถผ่านไปช้าๆ จนลับสายตา...คนในซอยหลายคนเห็นเหมือนผมก็ชวนกันทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้...

วิญญาณไม่ได้สิงสู่อยู่ตรงที่ตาย หรืออยู่ในวัดเสมอไป จะเรียกว่าวิญญาณเร่ร่อนเพราะขาดการทำพิธีศพตามประเพณีก็ไม่ใช่อีก...ที่แน่นอนคือทำให้ผมขนหัวลุกครับ