คอยดูโรคของเรา ดูตรงใจอย่างเดียว

​

ธรรมะนี่เป็นทั้งหมอเป็นทั้งยาหม้อใหญ่ ผู้ปฏิบัติธรรมนี่เป็นผู้ตรวจโรค กิเลสนี่เป็นตัวโรคร้อยแปด กิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปดอยู่ในตัวเรา คนเรานี่สารพัดโรคเลยนะโยม ตั้งแต่หัวยันเท้าเต็มไปด้วยโรค ถ้าเราปล่อยให้มันมากนะ มันเอาเราตายเลย

ผูกคอตาย กินยาตาย ฆ่ากันตาย เผาบ้านปล้นบ้านปล้นเมือง กิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปดมันมีกับคนใดมันก็รบราฆ่าฟันกัน ด่าเช้าด่าเย็น นี่โรคมันมากใช่มั้ย ? กิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปดนี่ทำให้คนอยากเบียดเบียนกัน กิเลสนี่ทำให้คนเป็นทุกข์มาก เร่าร้อนใจมาก ตัณหานี่ทำให้คนอยากได้ ทะเยอทะยานเบียดเบียนกัน

วิธีรักษาโรคของพระพุทธเจ้ามี ๔๐ อย่าง แต่ตรวจโรคจริง ๆ นั้นใช้ตัวสติกับปัญญาตรวจโรค ทำสมาธิเกิดแล้วก็มีสติกับปัญญา คอยดูว่าเราจะโกรธจะโลภจะหลงจะรักจะชังจะทุกข์ คอยดูโรคของเราดูตรงใจอย่างเดียว...ตรวจไม่ยากใช่ไหม ? รักษาโรคเรานี่ตรวจตรงใจอย่างเดียว ไม่ต้องเช็คตรงไหนเลย แต่ถ้าหมอโรงพยาบาลต้องจับชีพจร ต้องวัดระบบหัวใจ ต้องเอ๊กซ์เรย์ ต้องให้แลบลิ้นดู ต้องแหกตาดู บางทีตรวจหมดทั้งอวัยวะภายในภายนอกเช็คหมดเลยกว่าจะหาโรคได้ แต่วิธีตรวจโรคทางธรรมะนี่เช็คตรงใจอย่างเดียว เป็นเจอทันที ใครๆ ก็ตรวจได้ทุกคนถ้ามีสติกับปัญญา เช็คตรงใจได้เลย

โอโฮ ! โรคร้ายอยู่ตรงนี้เอง !

ขี้โกรธนี่โรคร้าย พอหลงเป็นทุกข์เป็นห่วง เขาอย่างเดียว กลัวเขาจะเป็นทุกข์คอยรับทุกข์เขาอย่างเดียว ใครจะเป็นอะไรคอยเป็นห่วงเขาอย่างเดียว โอ๊ย ! ทุกข์คนเดียวนะ !

เช็คแล้วเห็นโรคหมด ทำไงล่ะ ?

ยากรรมฐาน ๔๐ ขนานกินเข้าไป สมถะทำให้โรคสงบ วิปัสสนาขุดรากถอนโคนผ่าตัดเลย วิปัสสนานี่พิจารณาผ่าตัดเลย อันไหนไม่ดีตัดออกไป ความโกรธตัดออกไป พอโกรธปุ๊บ ! ตัดโกรธออกไป เราไม่ยินดีกับมัน...ความโกรธดับ พอโลภอยากได้โน่นอยากได้นี่ก็ตัดความโลภออกไป ทำเฉยเสียก็ตัดโรคออกจากใจได้ทันที

การตรวจรักษาโรคกิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปดเช็คตรงใจ ไม่ต้องเอ๊กซเรย์เลย ถ้าหากเรามีญาณไปดูรู้ภายในยิ่งเก่งใหญ่ ยิ่งรักษาโรคให้หายเร็วใหญ่

กิเลสตั้งพันห้าตัณหาตั้งร้อยแปด แต่ยาพระพุทธเจ้าวิเศษคุมได้หมด แค่อานาปานสติ รู้ลมหายใจ พิจารณาขันธ์ ๕ ก็สามารถรักษาโรคกิเลสพันห้าตัณหาร้อยแปดได้ พระพุทธเจ้าให้ภาวนานิดเดียวโรคหายหมดเลย แต่ทางโลกนี่

โอโห...โรคก็ตั้งมาก ยาก็ตั้งมาก มันสู้กันนะ หมอก็ต้องมาก บางคนปีที่หนึ่ง ไม่เห็นโรคนะโยม พอปีที่สองโผล่มาแล้ว... มะเร็ง! อุ๊ยตายเลย ! หมอบอกว่าขั้นที่สาม ไม่รอดแล้วโยม แต่ถ้าพบปีแรกก็รักษาได้ ไม่ต้องรอให้ถึงขั้นที่สาม

เราก็เหมืือนกันเราเข้าวัดเรารู้ตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วว่าเราป็นคนอย่างไร เราเช็คเรารู้เลยว่าเรานิสัยอย่างไร

ขี้อิจฉาเขา...ระวังให้ดี ตัวนี้เป็นทุกข์มาก...ขี้โกรธตัวนี้เราจะต้องแก้ให้ได้ ตัวนี้อยู่กับใครไม่ได้... ฉันน่ะจู้จี้วิตกจริตอย่างนี้ เราก็แก้อารมณ์ของเรา

อ้อ ! รู้แล้วว่าโรคของเราเป็นอย่างนี้ เราก็รักษาของเราทุกวัน เอากรรมฐานมาเป็นยาแก้โรคก็สามารถจะหายได้สามารถจะฆ่าโรคได้

การที่เรามาเข้าวัดนี่เหมือนเรามากินยาหม้อใหญ่ กินอย่างไรก็ถูกหมดล่ะ เหมือนกับเราเข้าโรงพยาบาล เราก็อาศัยว่าหมอมีเครื่องมือดีก็คงรู้จักโรคเราดี แต่มาวัดนี่ตัวเรารู้ดี รู้ดีว่าเป็นโรคอะไร...ใช่มั้ย ?...หรือ ไม่รู้

ถ้าไม่รู้ก็ต้องยิ่งภาวนาให้มันรู้
ที่มา....http://sanghathandhamma.com/index.php?