เรื่องเด่น การอุทิศส่วนกุศลจำเป็นต้องเจาะจงชื่อไหม

การอุทิศส่วนกุศลจำเป็นต้องเจาะจงชื่อไหม


ผู้ถาม : การอุทิศส่วนกุศลแก่บุคคลต่างๆที่ตายไปแล้วจำเป็นไหมว่าจะต้องออกชื่อ รู้สึกว่ามีมากเหลือเกิน ?

หลวงพ่อ : ดีไม่ดีว่า 3 ปีไม่จบ ถ้านึกได้ก็ออกชื่อเขาก็ได้ ถ้าออกชื่อน่ะดีอยู่อย่าง ถ้ากรรมหนาอยู่นิดถ้าออกชื่อเจาะจงเขาได้เลยนะ ถ้านึกไม่ออกก็ว่ารวม ๆ ญาติก็ดี ไม่ใช่ญาติก็ดี เอาอย่างนี้ดีกว่า ถ้าขืนไปไล่ชื่อน่ากลัวจะไม่จบ

ผู้ถาม : เดี๋ยวคนที่ไม่ออกชื่อเกิดโมโหขึ้นมาน่ะสิ

หลวงพ่อ : นั่นน่ะสิ แหม...กูยืนอยู่ตั้งนานคนนั้นให้ได้ทีกูไม่ให้ เลยล่อเสียขาหัก เดินลงบันไดผลักตูมลงไปนะสิ

มันมีอยู่คราวหนึ่งนานแล้วไปเทศน์กัน 3 องค์ บังเอิญ 3 องค์ที่ไปก็มีอารมณ์จิตคล้ายคลึงกัน เวลาเพลเขาก็ถวายอาหาร ก็มีพระอื่นด้วยรวมแล้ว 5 องค์

ทีนี้ตาทายกเขานำอุทิศส่วนกุศลในวันนั้น แกก็ออกชื่อคนตายแล้วก็บรรดาญาติทั้งหลายที่ตายไปแล้ว บอกเท่านั้นแหละ พวกผีก็เข้ามาเป็นหมื่นล้อมรอบศาลาอยู่ ไอ้คนที่เป็นญาติรับโมทนาแล้วผิวพรรณก็ดีขึ้น ไอ้พวกที่ไม่ใช่ญาติก็เดินร้องไห้กลับ เราก็นึกในใจว่า ไอ้เรามันเลือนไปหรือเปล่าหว่า ?"

พอกลับออกมาจากฉันแล้วก็กลับมาที่พักก่อนบ่ายโมง จะเทศน์ก็ถามเพื่อนอีก 2 องค์ เมื่อกี้ทายกเขานำอุทิศส่วนกุศลเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า ? เขาก็บอก "เห็น" ถามว่า "เห็นอะไร?" "เห็นพวก ปรทัตตูปชีวีเปรต มันมายืนเป็นหมื่น" บอก "เออจริงว่ะฉันก็ไม่เลือน" ไอ้เราจะเชื่อตัวเองนักก็ไม่ได้ใช่ไหม

ก็ถามถึงความรู้สึกว่ามีอะไรอีก มีเพื่อนอีกคนรู้สึกว่าแกปากดุ ๆ หน่อย บอก "ไอ้บ้าทายกมันเสือกให้แต่ญาติ ไอ้พวกไม่ใช่ญาติเดินร้องไห้กลับไปเป็นแถว" เราก็นึก เออ เห็นไม่ผิด

พอเขานิมนต์ขึ้นไปเทศน์เขาจะเทศน์เรื่องอะไรไม่สำคัญ ธรรมะมันเข้าได้ทั้งหมด พอขึ้นถามเรื่องเขาก็ดี พอลงท้ายเขาถามกันถึงว่าการอุทิศส่วนกุศล ทำยังไง ? ฉันก็พูดไปหลายกัณฑ์ พูดมาพูดไปองค์ที่มีปากร้ายอยู่สักหน่อยแกก็บอกว่า

"ญาติโยมที่นำอุทิศส่วนกุศลอย่าให้ใจแคบเกินไปนักสิ อย่าลืมว่าการทำบุญแต่ละคราวพวก ปรทัตตูปชีวีเปรต ก็ดี พวก สัมภเวสี ก็ดี จะมายืนล้อมรอบ

อย่างสวดบท "อยัญจะโข"" น่ะ ไอ้บทนั้นแหละพวกบรรดาผีทั้งหลายทั่วบริเวณจะคอยนุโมทนา แต่ถ้าเราให้แต่ญาติ ญาติก็จะได้ แต่บุคคลอื่นไม่ใช่ญาติจะไม่ได้ ฉะนั้นก็ควรจะให้ต่อ ๆ กันไป คือว่าให้ทั้งหมดทั้งญาติและไม่ใช่ญาติ"

เขาคงจะเผลอ แกโมโหแต่โมโหไม่มาก คือแกเห็นใจพวกนั้นเลยบอก อย่างเมื่อเพลเป็นต้น ควรจะให้ทางญาติและไม่ใช่ญาติ ในเมื่อเราให้ไปถ้าบังเอิญพวกนี้เขาเป็นเทวดาเขามีความสุข เขาไม่ลืมคุณคน เขาจะประคับประคองบุคคลที่ให้

แต่เว้นไว้แต่ว่า ถ้ากรรมอันนั้นมันเกินวิสัยที่เขาจะช่วยได้ก็เป็นธรรมดา ใช่ไหม ถ้าเป็นวิสัยที่เขาจะช่วยได้เขาก็ต้องช่วย ไม่ได้มากก็ได้น้อย


(จากธัมมวิโมกข์ ปีที่ 3 ฉบับที่ 28 หน้า179-182)