บันทึกของพระคุณลุงคนเชียงใหม่ถึงหลานๆ เรื่องภัยพิบัติ

เคยอ่านเรื่องบันทึกของคุณลุงมาหลายปีแล้วค่ะ เพราะการเตือนของคุณลุง
และครูบาอาจารย์ที่ท่านเมตตามา ทำให้เกิดการเตรียมตัวเตรียมใจกลายเป็น
การฝึกจิต ฝึกทาน ศีล ภาวนา มาตลอด จนมีคำพูดกับคนรอบๆตัวเป็น
วลีติดปากว่า "เค้าเตือนมาแล้วนะ สวดมนต์กันบ้างรึเปล่า" จนเดี๋ยวนี้
มีวลีตอบกลับว่า "ฝากสวดด้วย" ก็ยังดีค่ะ แสดงความเป็นใจหนึ่งใจเดียว
คิดไปทางเดียวกันค่ะ ii มีแต่การเตรียมตัวและเตรียมใจ และศึกษาข้อมูลของ
ผู้อื่นไปด้วยเผื่อโอกาสได้ย้ายไปปักหลักปักฐานที่อยู่ แต่ก็แค่เผื่อไว้ ไม่ได้มีโครงการ
อย่างแท้จริงค่ะ ยังไม่พร้อม


มีผู้ทรงศีลท่านเมตตาให้ที่อยู่ยกบ้านของท่านแถวลำพูนให้ (คุณลุงเคยพูดถึงหมู่บ้าน
คนญี่ปุ่นที่ลำพูน) แต่ไม่มีความพร้อมที่จะได้ไป บอกกันแต่ว่าขนาดมีที่
ยังไม่ได้ไป เราต้องเตรียมจิตใจเพิ่มขึ้นนะ เตรียมอย่างไม่ทุกข์
เตรียมความดีที่จะทำให้เรารอด เตรียมความดีหากจะต้องไป(ไม่รอด)
และต้องทำด้วยความสุข มีความหวังในทางที่ดี แบบที่หลวงปู่พุทธะ
บอก ต้องอาจหาญ ร่าเริง เบิกบานในธรรม


คิดว่าคนที่หวาดกลัว หรือปฏิบัติธรรมด้วยความกลัว สักพักธรรมที่เขาปฏิบัติก็จะปรับจิตปรับใจ
ให้เกิดความมั่นคงในจิตใจและหายกลัวไปเอง อาจจะขอบคุณคำเตือน
ที่ทำให้เขามีวันนี้ วันที่ได้มุ่งมั่นปฏิบัติธรรม


โมทนาคุณลุง คุณผู้เตือน และทุกๆท่านค่ะ

 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ....

 

ในโลกนี้มันมีคนหลายประเภท
คือ
1.คนที่ไม่เชื่อแล้วแต่จะให้โอกาสตนเองในการศึกษาถึงเหตุผลของการเกิดความเชื่อของฝ่ายตรงข้าม ซึ่งกลุ่มนี้จะเป็นคนที่สามารถเป็นทั้งคนเชื่อและคนที่ละทิ้งความเชื่อนั้นไป
2.คนที่ไม่เชื่อแล้วไม่สนใจ ปรากฏการณ์ความเชื่อที่เกิดขึ้นอีกเลย
3.คนที่ไม่เชื่อแล้วเพราะมีความเชื่อในข้อมูลชุดที่ตนเองมีอยู่แล้ว และจะคอยกดดัน
ทำลายความเชื่อ คนที่คิดหรือมีข้อมูลตรงข้ามตนเอง และหนักกว่านั้นคือทำลายโดยตรง
หรือพยายามทำให้ความเชื่อฝั่งตรงข้ามมีภาพลักษณ์ที่ไม่ดีโดยข้อมูลอื่นที่ไม่จบหรือ ข้อมูลเพียงบางส่วน
4.คนไม่เชื่อในข้อมูลอื่นและมุ่งมั่นศึกษาในส่วนพื้นฐานความเชื่อเดิมขอิงตนเองต่อไป
เหมือนปิดหูปิดตาตนเอง

 

แล้วคนที่เชื่อมีกี่ประเภทครับ
ผมเดาเอาเองครับ
*************************
รู้แล้วทำอะไรบ่้าง
รู้แล้วพยายามหาทางป้องกันแก้ไข
รู้แล้วไม่ทำอะไร
รู้แล้วปลง ขี้เกียจคิด
รู้แต่ไม่สนใจ
************************

 

การเตือนนั้นเหมือนเราเห็นมดขนไข่ก่อนฝนตก
เราก็ไม่รู้หรอกว่ามดรู้ได้อย่างไร เพราะสัมผัสไม่เหมือนกัน
แต่ถ้าที่ผ่านมาหลายๆครั้งเราก็จะเชื่อเองภายหลัง

แต่การเตือนบางครั้งอย่างต่อเนื่อง
และหลายๆกระแส เราไม่ควรเอา
สิ่งที่ไปทดลองด้วยชีวิต ไปลองเพราะเราไม่เชื่อ หรือมีอคติ

 

ลุงเห็นภาพ ก่อนจะมีหนัง 2012 ... เสียอีก

 

เรื่องอากาศหนาว...ก้อนน้ำแข็งตกจากฟ้า...ลุงก็ได้บอกไว้ล่วงหน้าเช่นกัน

 

ข้อมูลตรงกันกับพระอาจารย์รัตน์...คือ...พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก

เพิ่มเติมครับ

สาเหตุที่พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกได้...เพราะ...โลกได้พลิกตัว...ขั้วโลกเหนือพลิกมาเป็นขั้วโลกใต้ (แต่โลกยังคงหมุนรอบแกนโลกตามเดิม)

ทำให้...เราเห็นพระอาทิตย์ขึ้นทาง...ทิศตะวันตก

ส่วนสาเหตุที่...โลกพลิกตัว...นั้น...ไม่ทราบได้ครับ

น่าจะเกิดจากแรงดึงดูดของ...โลก...ดวงอาทิตย์...ดาวเคราะห์ X...หรือ...แรงกระทำจากแกลแล็กซี่ภายนอก

ทั้งนี้...น่าจะกระทบต่อดาวเคราะห์ทุกดวงในระบบสุริยะ...และทำให้วงโคจรของดาวเคราะห์ต่างๆเปลี่ยนแปลงไป

ปล.เป็นการคาดเดาครับ


<object style="height: 390px; width: 640px"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/nanWe4Zgrgo?version=3&feature=player_detailpage"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowScriptAccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/nanWe4Zgrgo?version=3&feature=player_detailpage" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" allowScriptAccess="always" width="640" height="360"></object>


.

 

น่าสนใจที่คุณ ZZ นำข้อมูลของพระคุณลุง มาเปรียบกับหนังที่ฝรั่งทำขึ้นมาแล้ว
แสดงว่าพื้นฐานข้อมูลที่อยู่ในระบบคิดของฝรั่งเขาก็มีข้อมูลไม่ต่างจากเราในเรื่องภัยพิบัติ
และการเตรียมการเรื่องการพ้นขากภาวะวิกฤตินั้นฝรั่งเขาเตรียมล่วงหน้าไว้มากกว่าเรามากมาย
เช่นหลุมหลบภัย เมืองลอยน้ำ หรือแม้แต่ก็พยายามสร้างแผนที่โลกหลังเกิดภัยพิบัติก็มี
เป็นตัวชี้อันหนึ่งที่สามารถบอกได้ว่าฝรั่งเองก็มีแหล่งภูมิรู้ เช่นผู้ทรงอภิญญา
หรืออาจจากต่างดาวก็ได้

 

อยากให้มีใครรวบรวมสัญญานเตือน
จากทุกแหล่งครูบาอาจารย์
จากเมืองนอก
จากต่างดาว
ว่าระยะก่อนเกิดเหตุ ซัก
ครึ่งปีหรือ6เดือนก่อน น่าจะมีตัวอะไรที่เป็นตัวสังเกตุ
3เดือน น่าจะมีตัวอะไรที่เป็นตัวสังเกตุ
1เดือน น่าจะมีตัวอะไรที่เป็นตัวสังเกตุ
15 วันน่าจะมีตัวอะไรที่เป็นตัวสังเกตุ
ตอนนี้ที่รู้จากพระคุณลุงก็คือน่าจะหลังช่วงฉลองปีใหม่ ซัก3-7 วัน
(แฮะๆหวังว่าคงไม่เคลื่อนไปมากหรือเพราะพระคุณลุงเคลื่อนจิตไปบังเอิ๊ญๆๆ
ตรงกับงานฉลองในงานที่เขาจัดงานจำลองฉลองปีใหม่เล่นๆกัน
ถ้าอย่างนั้น แฮะๆๆ ช่วงเวลาที่เตรียมไว้คลาดหมด อย่างนั้นก็คงจมน้ำแถวๆ
กรุงเทพนี่แหละผม)

 

ผมว่าเตือนก็ไม่เป็นอะไรหรอกครับ.. แต่เงามืดผาดผ่านมามักไม่ได้ให้คนเตรียมตัว ตัวใจนัก คนที่จะเตรียมตัวแบบนั้นได้แค่บางคนเท่านั้น ซึ่งคงไ่่ม่ใช่การเปิดเผยรวมๆแบบนี้

ถ้าเผยออกมาให้คนรู้เยอะๆ เรื่องราวจะเปลี่ยนไปเองส่วนมากจะเบากว่าที่คิด เพราะจิตมนุษย์ปรุงแต่งมากอารมณ์อะไรต่างๆกับจิตรวมกันทำให้เกิดเรื่องน่ากลัวกว่าเป็นจริง

แต่อย่างไรแล้วภัยพิบัติก็ยังน่ากลัวอยู่ดี ต้องเตรียมสภาพจิตใจให้เข้มแข็งไว้ ร่างกายก็ควรหมั่นฝึกฝนให้พร้อมเสมอ

--ความเห็นส่วนตัวผมแค่ดูจากดวงดาวทั่วๆไปนะ ถ้าจะมีอะไรรุนแรงเนียในระยะใกล้ๆ จะเกิดกับการระเบิดได้ในช่วงประมาณกลางพ.ย.-กลางธ.ค.ที่จะถึงต่อไปนี้ แต่อะไรจะระเบิดไม่รู้ ให้ระวังให้ดีรถแก็ส รถน้ำมัน มีการวางระเบิดหนักๆ ก็ได้ หรือเป็นช่วงที่เครื่องบินตก ไม่จำเป็นว่าเกิดที่ประเทศเราอย่างเดียว อาจจะต่างประเทศด้วย รวมๆทั้งโลก

ก็นึกถึงญี่ปุ่นที่ไปกู้นิวเคลียสเรียบร้อยดีหรือเปล่า ช่วงนั้นอาจจะระเบิดอีกตูม รวมถึงภูเขาไฟจะระเบิดได้ในประเทศไหนไม่ทราบ คลังอาวุธต่างๆเก็บให้ดีก็แล้วกันนะครับ

ผมเดาไปเรื่อยๆ

 

อย่าคิดมาก เราขออนุโมทนาด้วยคนขอให้จำไว้ว่าคนมี 4 เหล่าก็เหมือนบัวนั่นแหละอยากกยู่ในโคลนตรมเป็นอาหารของเต่า ปลาก็ช่างเขา รือจะเป็นประเภทโผล่ขึ้นมาหน่อยแต่ก็ไม่ส่ใจอะไรคนพวกนี้อย่างไรก็ได้ อีกประเภทกำลังจะปริ่มบนผิวน้ำ พวกนี้คือรู้เตรียมการกายและใจตั้งรับกับภัยที่กำลังจะมาถึงและประเภทสุดท้ายคือโผล่พ้นน้ำรับแสงตะวันพวกนี้เรียกว่าบรรลุแล้วดังนั้นคุณวิกรมไม่ต้องสนใจกับคำต่อว่าของคนพวกนี้ ดูอย่าง ดร.สมิทรเตือนเรื่องสึนามิปี 47 ทุกคนหัวเราะแต่พอเกิดเหตุขึ้นมาจริง ๆ กับอึ้งพูดไม่ออกทุกคนต้องไว้อาลัยให้กับพวกที่เสียชีวิตเพราะใช้ชีวิตที่ประมาท

 

สำหรับคนที่เตรียมตัวมาที่คิดว่าดีแล้ว
ก็อย่าได้ประเมินว่าเอาอยู่นะครับ
เพราะเหมือนกับคนที่ประเมินน้ำท่วมครั้งนี้
มันอาจจะมากกว่าที่เราคิดหรือเกินจินตนาการที่เราคิด
และหนักกว่าข้อมูลที่เรานำมาเป็นฐานในการคิด
ควรต้องเตรียมในทางวิศกรรมให้พร้อมนะครับ
การสำรวจทางกายภาพที่เราต้องเผชิญ
เช่น แสง สี เสียง การตกกระทบ กระแทก สั่นไหวทุกอย่าง
ซึ่งอาจจะมาในสองสามมิติคือ
สภาพของคลื่น เสียง แสง ความร้อน
สภาพของของไหล เช่น น้ำ แมกม่า
สภาพของสารพิษ เช่น น้ำที่ไหลผ่านสารพิษ หรือ ก๊าชพิษ
อันตรายที่เกิดจากคน สัตว์ สิ่งของ และเชื้อโรค

ผมตามๆดูส่วนใหญ่พวกเราในห้องมักเตรียมการกันเฉพาะในทางจิตใจ
คือพร้อมตายจากเหตุการณ์อย่างสงบ หรือตายแบบไปดีนั่นเองครับ
แต่ในทางตรงข้ามครับ
ถ้ามามองว่าเราไม่ยอมแพ้ เรากำลังจะเตรียมทัพเพื่อรบกับมัน
ที่ผมเข้ามาศึกษาในเวปนี้ตามหลักการคิดที่จะรบแบบรู้เขารู้เรา

ในมุมที่เข้ามาศึกษาคือพยายาม รู้เขาถ้ามองว่าเป็นเหมือนกับการรบกับข้าศึก
หรือรู้ว่าเราจะเผชิญกับอะไร
เผชิญเมื่อไหร่ เหตุการณ์ที่เผชิญอย่างไร
และที่ๆเราจะเผชิญด้วย ชัยภูมิที่ไหนเราได้เปรียบในการรบ

ในส่วนการเตรียมการฝั่งเรา หรือรู้เรานั้น
เท่าที่ตามดูมีไม่กี่คนที่จริงจังในการเตรียมการทางกายภาพ
ซึ่งการบุกทางกายภาพ แผ่นดินไหวรุนแรงทำลายอาคารที่พัก แสงจ้าทำลายตา เสียงดังทำลายหู
น้ำแข็งตกจากฟ้า เปลี่ยนอุณภูมิจนหนาว อันนี้เป็นหน้า ทัพหลวงของภัยพิบัติครั้งนี้
ซึ่งถ้าเราจะพ่ายแพ้ก็พ่ายแพ้ การรุกในตรงนี้สำคัญมากครับ
ถ้าเรายันตรงนี้อยู่ ก็หมายความว่าเราเอาอยู่
ส่วนทัพที่ตามมาเรื่องอาหาร
เรื่องโลกที่เปลี่ยน สัมภเวสี เปรตที่หลุดออกมาจากมิติต่างๆ ก็ไม่น่าห่วง
แต่ที่ต้องเตรียมก็คือเรื่องเชื้อโรค หรือโรคภัยที่จะตามมา
เป็นปกติของการที่มีคนตายมากๆ

แต่พวกเราในห้องที่เข้ามาศึกษาที่รู้ข้อมูลในมิติต่างๆมากกว่า
ส่วนใหญ่กลับไปเตรียมเฉพาะทางจิตใจ
ผมอยากให้นึกถึงเหตุการที่มีกองทัพมุสลิมไม่กี่หมื่นคนเข้ามาทำลายนาลันทา
ที่มีพระและราษฎรมากกว่าข้าศึกถึง 4 เท่า แต่กลับยอมไม่ต่อสู้ทางกายภาพจน
นาลันทาถูกเผาทำลายจนหมด แต่ในมิติที่ไกล้เคียงกันวัดเสียวลิ้มยี่กลับสู้
จนสามารถรักษารากฐานของวัดไว้ได้
เพียงทางกายภาพเข้มแข็งกว่า
ตอนนี้เราพอรู้แล้วนะครับว่าจะเผชิญกับอะไร
หลังวันนั้นท่าทางคงจะไม่มีศูนย์ ศปภ มาช่วยเราแหงๆ
เพราะเหตุการจะเกิดรุนแรงกว่าน้ำคราวนี้ เป็นร้อยเป็นพันเท่า
ความช่วยเหลือจากต่างประเทศคาดว่าคงเป็นศูนย์ เพราะเท่าที่อ่านๆมา
บ้านเขาหนักกว่าบ้านเรา
ท่านที่ทุกวันนี้ ใช้ชีวิตที่ต้องพึ่งไฟฟ้า ชีวิตต้องset ศูนย์ครับ
ไม่รู้ว่าคนในห้องนี้หุงข้าวเป็นหรือยัง สมมุติว่าวันนี้ ถ้าไม่มีหม้อหุงข้าวไฟฟ้า
ท่านจะมีปัญญาหาอะไรมาหุงข้าวหรือเปล่า

เผชิญอย่างไร
อันนี้ก็ต้องถามตัวเองต่อนะครับว่าเราเตรียมอะไรไว้เผชิญ
เหมือนทหารเตรียมเสื้อเกราะกันกระสุน แต่ไปเจอระเบิดก็จบข่าวครับ
คนในห้องนี้ถ้านำข้อมูลไปใช้ เราสามารถนำไปเป็นโจทย์ตั้งต้นว่าเราเลือกจะเผชิญอย่างไร
และเรามีอะไรบ้างที่จะนำไปต่อกรกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นด้วย
อย่างบ้านเราแผ่นดินไหว ถ้านึกตามภาพที่ว่าเหมือนโลกชนอะไรซักอย่าง
เหมือนที่พระคุณลุงว่า แล้วตึกล้มระเนระนาดโครมแรกนั้น บ้านเราก็คงพังยับ
ที่เหลือก็ไม่มีอะไรคุ้มหัวแล้วหละครับ
หมายความว่าโจทย์ข้อที่1บรรทัดที่1
เราก็ตอบไม่ได้แล้วครับ
ดังนั้นบรรทัดถัดไป อย่างเสียงดัง แสง ฟ้าผ่า ลูกเห็บยักษ์
น้ำท่วม และคนมาไล่ฆ่า แย่งน้ำแย่งอาหารกัน อันนี้เป็นว่าจบ

เฮ้อ อย่ามัวแต่ คิดแต่จะปลงอย่างเดียวเลยครับ
ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมากหรอกครับ
การที่ทางกายภาพของโลกนี้พัฒนาขึ้นเพราะการไม่ยอมแพ้ครับ

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นตัวอย่างในการบอกว่า
มนุษย์ทำได้ดีกว่าที่เราคิดและจินตนาการไว้
และการันตรี ว่า ทุกผู้ทุกนามนั้น มีเวลา 7ปี 7เดือน หรือ7วัน
ที่สามารถบรรลุธรรมได้ ตามแต่กำลังกรรมที่สะสมมา
และยังเอาข้อสอบมาให้ลอกอีก นับเป็นบุญของเราที่เกิดมาในยุคที่
มีพระพุทธเจ้าเฉลยข้อสอบให้ก่อนเข้าห้องสอบ
เทียบกับบางยุคที่ไม่มีพระพุทธเจ้าเกิดเลย

สู้ที่ใหน
อันนี้แม้แต่ผมเองก็เตรียมการในส่วนนี้อยู่
คือประเมินว่าตัวเราสู้ได้แค่ไหนกับข้าศึกที่จะเผชิญ
ดังนั้นการเลือกย้ายตัวเองออกไปจากพื้นที่สมรภูมิที่เราแพ้แน่ๆไปอยู่ในชัยภูมิที่
พอจะได้ลุ้นก็เป็นแนวทางที่ซุนวู ถือเป็นหัวใจหลักของการรบเลยครับ
ซึ่งดีใจที่เห็นพวกเราในห้องเตรียมการย้ายกัน
การย้ายไม่ได้หมายถึงการยอมแพ้นะครับ
แต่เป็นการเลือกที่เราจะสู้ด้วย อย่างสมน้ำสมเนื้อ
ยกตัวอย่างถ้าผมคิดว่าตัวเองอยู่
ใต้เขื่อนซักสองสามกิโล น่าจะมีน้ำสูงไม่ตำ่กว่า 20เมตรมากวาด
อันนี้เตรียมอย่างไรก็ไม่น่าผ่านยกที่โดนน้ำกวาดครับ
ก็เลยเลือกไปอยู่พ้นน้ำก็จะผ่านตรงนี้ไปได้

สู้อย่างไร อันนี้ก็แล้วแต่ท่านแต่ละองค์ละครับ
หวยออกงวดนี้ มีอะไรหรือเปล่าไม่รู้ แต่ผมโดนกินไปแล้ว
7ปี 7เดือน หรือ7วัน หรือ 777
มาเตือนหรือเปล่าก็ไม่รู้ อย่ามัวนิ่งเฉยนะครับ
สู้ต่อไปทาเคชิ

 

ศาสตร์ของการวางแผนเชิงกลยุทธ์ต่างๆ
แม้จะมีการวางไว้สุดยอด
แต่meaning อยู่ที่การนำไปปฏิบัติ

ถามตัวเองว่า
ชั่วโมงนี้ ท่านได้ทำอะไรมากว่า เมื่อชั่วโมงที่แล้วหรือยังครับ
เพราะเวลาที่ผ่านไป แลกมาด้วยชีวิตที่เรา เสียไปครับ

ชีวิตที่หลายคน(ที่อยู่ในโรงพยาบาล ต้องการแค่หายใจอีกเฮือก
ภายใต้เครื่องช่วยหายใจ)เพียงต้องการเวลาเพิ่มแต่เรากลับทิ้งมันไปอย่างไร้ค่าครับ

 

วันนี้คุณต้นมาแปลกๆนะครับ
ออกแนวประชดประชัน
แต่ขอบคุณสำหรับข้อมูลครับ
น่าสนใจ ถึงวิธีคิดในการเตรียมการ

 

เหมือนท่านต้นที่สามติดเครียดนิดๆนะครับ
โลกก็เป็นเช่นนี้
มีหลายสิ่งในโลกนี้ที่แม้วินาทีสุดท้ายของชีวิตเราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไม
ชีวิตยังมีกรอบที่ครอบเราอยู่ทำให้การก้าวออกจากกรอบเป็นเรื่องยาก
ที่นำมาสู่คำถามว่าทำไม...
เป็นกำลังใจให้กับการเตรียมพร้อมนะครับ
เมื่อวันเวลามาถึงเราอาจได้เป็นผู้ร่วมเดินทางในการหลบภัยไปพร้อมๆกันก็เป็นได้...

 

******************************
ไม่ครับ คือบางคนหรือส่วนใหญ่นั้นไม่เคยพบโอกาสของตนเอง
ในไม่รู้กี่หมากัปป์กี่แสนกี่ล้านอสงไขก็ไม่รู้ ที่จะมีโอกาสเกิดใน
ช่วงที่มีพระสัมมาสัมพุทธเจ้า มีผ่านมามีเพียง 29 องค์
คนในช่วงที่ไม่มีโอกาสพบพระพุทธเจ้ามีจำนวนมากมายมหาศาล
นับไม่ถ้วน
พระองค์ลำบากสะสมบารมีกว่าจะมีโอกาสความรู้ผ่านทุกข์ได้
เราเพียงแต่เดินตามตามคำสอนของผู้ที่ก้าวพ้นแล้วก็บันทึกไว้ว่าก้าวพ้นไปได้อย่างไร
คนที่ไม่ยอมแพ้ ค้นหาทางจนพบแล้วยังไม่พอเสียสละเวลามาสั่งสอนอีก

เหมือนกับเราเป็นนักเรียน เกิดในยุคที่สอบเข้าทำงาน
โดยไม่ต้องไปหาความรู้เองเพราะมีคู่มือการสอบที่ข้อสอบทุกข้อ
อยู่ในนั้นหมดแล้ว ยังไม่พอมีการการับตรีคนที่เกิดในยุคของพระองค์ว่า
ึึ7ปี7เดือนหรือ7 วันทุกคนที่เกิดในยุคนี้สามารถสอบผ่านได้
เพียงแต่ว่าใครจะถือแผนที่ๆพระองค์วางไว้ให้ เพียงแต่เดินตามรอยที่วางไว้
อย่างถูกต้อง
เมื่อเทียบกับคนที่เกิดในยุคหินไม่มีพระพุทธเจ้า
แต่ต้องมาสอบแข่งเพื่อผ่านมาตรฐานความรู้(พ้นทุกข์ ยุคของพุทธเจ้า)
เทียบกับคนที่ได้เรียนแล้วยังไม่พอมีข้อสอบให้ลอกอีก
มันช่างเทียบกันไม่ได้
ปัญหาอยู่ตรงที่ว่าพวกเราทิ้งโอกาสกันซะงั้น

ผมว่าภัยพิบัติมีคราวนี้ก็ดีนะ
เหมือนตีระฆังเตือนนะว่า
เร้วหน่อยยนะนักเรียนเด่ยวจะหมดเวลาลอก
ข้อสอบแล้ว

 

เพราะความไม่รู้ ก่อเกิดให้เป็นไป ตามวงรอบที่สุดท้ายคือชรามรณะและก่อเกิดเป็นความไม่รู้ต่อไปอีกไม่มีที่สิ้นสุด จะมีสักกี่คนที่เข้าถึงความหมายของบัญญัติเหล่านี้ เพราะการเข้าถึงเป็นการรู้ได้เฉพาะตน ดังนั้นผู้ตื่นรู้เท่านั้นจึงจักก้าวข้าม เราเปลี่ยนคนอื่นไม่ได้แต่เราเปลี่ยนตนเองได้ ดังนั้นการตระหนักถึงภัยจึงเป็นเรื่องของแต่ละคน และเมื่อเราตื่นแล้วจงก้าวไปตามที่เราต้องการโดยใช้ศรัทธานำทาง แต่สำหรับผมยังมีความรู้สึกเป็นเครื่องนำทางอีกอย่างหนึ่งด้วย โดยมีสติปัฏฐาน4 เป็นแนวทางสำหรับการก้าวต่อไป

 

อนุโมทนากับทุกความเห็นที่ถูกต้องและตรงตราหลักของความจริง....เมื่อตืนจากหลับไหลก็ควรเร่งเวลา...เพราะมรณาตามไล่หลังเรามา...เมื่อไรจะทันก็ไม่รู้...แต่ก่อนจะทันขอทำกิจให้จบ...ก็้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้แล้วกัน....แต่ถ้าไม่จบก็ให้ได้ตื่นอยู่ตลอดอย่ารู้หลับอีกเลย...

 

อืมก็ดีนะ
ยังไๆก็จะตายอยู่แล้วอย่าไปดิ้นรนเลย
ยอมๆซะก็หมดเรื่อง
สงสารพวกที่เตรียมตัวกัน
ยังกะเตรียมตัวมากมายแล้วจะไม่ตาย

หรือว่าเตรียมยาสติ๊กนินไว้โดสหนึ่ง
พอจวนตัวมากๆก็ซดซะ จะได้ไม่ต้องดิ้นรนมาก
เอางี้ดีใหม