เรื่องเด่น ตั้งใจไปนิพพาน

ตั้งใจไปนิพพาน

ทีนี้ถ้าเราเป็นคนอยากไปนิพพานก็เป็นของไม่ยาก พอภาวนาจบ หรือว่าสวดมนต์ หรือว่าไหว้พระจบ
...เราก็ตัดสินใจว่า ขึ้นชื่อว่าโลกมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความทุกข์อย่างนี้

✨️ร่างกายที่เต็มไปด้วยความทุกข์อย่างนี้ ก็ขอมีชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย ถ้าสิ้นลมปราณเมื่อไหร่ ขอไปนิพพานจุดเดียว แล้วก็ทำอย่างนี้ทุกวันจนชิน มันชินแล้วเป็นอย่างไร
✨️ถ้าเวลามันใกล้จะตายจริงๆ ถ้าป่วยหนักนะ คำว่าอาการป่วยหนัก มันอาจจะไม่ถึงแบบว่าพูดไม่ได้ก็ได้ แต่อาการปวดมันจะมาก พออาการปวดพอเริ่มมากขึ้นปั๊บ ตัวสังขารุเปกขาญาณมันจะเกิดขึ้น อารมณ์ต่างๆ ที่เป็นกุศลของเรามันจะมีการรวมตัว

เวลานั้นมันจะวางเฉยในร่างกายเอง จะวางเฉยในทรัพย์สินทุกอย่าง มันจะไม่ห่วง
มันจะมีความรู้สึกว่าการเกิดแค่นี้ขอถือว่าเป็นที่สุดของการเกิด ต่อไปไม่มีอีก ไอ้ที่พูดอย่างนี้พอดีฉันก็เคยประสบมา แล้วก็คนอื่นเขาก็เคยพบมา บางรายหรือหลายๆ ราย จะมีความรู้สึกเหมือนกันว่าไม่อยากจะหายโรค พอหายจากโรคทีไรมันก็วุ่นวายทุกที พอเป็นโรคขณะนั้นจิตโปร่ง จิตมีอาการสบาย มันเฉยจริงๆ นะ คำว่าวางเฉย ไม่ได้หมายความว่าไม่พูดกับใคร ยังพูดและคุย แต่ไม่เห็นว่าอะไรเป็นสาระเลยในโลก จิตเป็นสุข จิตว่างเฉยๆ ถ้ามีอารมณ์ว่างเฉยๆ อย่างนี้ถ้าตายเวลานั้นไปนิพพาน

หนังสือ คำสอนหลวงพ่อวัดท่าซุง ๗๑ หน้า ๙๔