kasimoto

เช่นเวลาเรานั่งรถเมล์ว่างๆก็ภาวนา เวลากินข้าว เวลาก่อนนอน มันได้นิดๆหน่อยก็ไม่เป็นไร ถ้าทำไม่ขาดนานๆเข้าจิตมันจะคุ้นเคย ต่อไปเวลาจิตมันฟุ้งซ่านมันจะอยากภาวนาเองก็จะแก้ความฟุ้งซ่านของจิตได้ แต่ความสงบจิตนี้ไม่ใช่หนทางแห่งปัญญาแห่งการพ้นทุกข์ ถ้าอยากพ้นทุกข์ต้องเสริมด้วยการเจริญวิปัสสนา ในด้านการพิจารณาในวิถีแห่งพระกรรมฐาน 40

มันเป็นธรรมชาติของจิตน่ะไม่แปลกอะไร เวลาเรานั่งสมาธิจิตมันก็รวมตัว นิวรณ์หรือตัวฟุ้งซ่านมันก็เข้าไม่ได้ พอเราออกจากสมาธิจิตมันก็กลับสู่ธรรมชาติ ตัวนิวรณ์มันก็เข้าเป็นธรรมดา ก็ต้องถามก่อนนะว่าเราไม่อยากให้มันฟุ้งซ่านนี้ให้เป็นไปเพื่ออะไร เราฝึกสมาธิเพื่ออะไรถ้าเพื่อให้จิตมันสงบอย่างเดียว ก็ให้ฝึกภาวนาได้ทุกที่ทุกสถาน