ฝึก กรรม-ฐาน ด้วยภาษาที่เข้าใจง่าย

+++ จากการฝึกในระยะหลัง ๆ นี้ได้พบ "สัจจะธรรม" ประการหนึ่งคือ "หากใช้ภาษาที่เต็มไปด้วย ความงุ่มง่ามยาวเฟื้อย การฝึกจะไม่มีวัน เท่า-ทัน สถานการณ์แห่งปัจจุบัณขณะได้" เพราะทุกอย่าง เกิด-ดับ ในขณะจิต ดังนั้น "ภาษาที่ดีที่สุด คือ คำโดด ๆ ที่ตรงกับอาการ" ที่ผู้เรียนสามารถที่จะ "เดินจิต" ได้ในวาระจิตเดียว

+++ ดังนั้น ภาษาหลายตัว จึงดูคล้าย "คำสแลง slang" ที่กำหนดใช้ใน "เฉพาะกลุ่มผู้เรียน" เท่านั้น บุคคลภายนอก "จะเข้าใจไม่ได้" ยกเว้นแต่ผู้ที่ ตามอ่านมาตั้งแต่ต้น ก็พอจะแกะรอยตามมาได้

+++ "จิ้มรู้" คือการ "ดับจิต" ในวาระจิตเดียว ด้วยการ "ตั้งเจตนา ยิงตัวดู เข้าทำลายสภาวะรู้" แล้วผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นตามมาคือ "ตัวดู ถูกทำลาย แตกดับสลายไปเอง" เหลือไว้แต่สภาวะรู้

+++ "จิ้มรู้" จะใช้ในโอกาสที่จำเป็นที่จะ "ทำการรู้ในสภาวะฉุกเฉิน ให้เท่าและทันต่อ สถานการณ์ในปัจจุบันขณะ" และเป็นการลบล้าง "รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ" ออกให้หมด แล้วปล่อยให้มันเกิดใหม่ ในวาระจิตเดียว หากเทียบกับภาษาปัจจุบัน ก็น่าจะเทียบได้กับการ reboot computer โดยไม่ต้องปิดเครื่อง

+++ "จิ้มรู้" สามารถทำได้ 2 ลักษณะคือ "จิ้มปล่อย หรือ จิ้มวาง" ก็ได้ ดังที่อธิบายแล้วข้างบนนี้ อีกลักษณะหนึ่งคือ "จิ้มคา" ทุกประการจะเหมือนกันกับ "จิ้มวาง" แต่มีข้อแตกต่างกันคือ เมื่อตัวดูตัวใหม่เกิดขึ้นมาแล้ว ก็ทำแบบ "จิ้้ม แล้ว ตรึงตัวดู ขณะจิ้ม" ให้หยุดอยู่กับที่ (ตัวดูเท่านั้นที่ ตรึง ได้ ส่วนสภาวะรู้ จะตรึงไม่ได้)

+++ "จิ้มวาง" จะเป็นการ "ทำญาณทัศนะ" เพื่อการ "รับรู้ในวงกว้าง (big picture)" และพร้อมที่จะทำ teleport ลงไปในสถานการณ์แห่ง มิติ นั้น ๆ (มองฝ่ามิติ)

+++ "จิ้มคา" จะเป็นการทำ "ธัมมะวิจัยยะ" แบบในระหว่างมิติ dimension relational between cause and effect จากมิติที่เป็นเหตุ สู่ มิติที่เป็นผล แบบ "ลูกประคำ ที่ถูกร้อยเข้าด้วยกันใน สายประคำ" โดยที่ "ประคำทุกเม็ด ยังถูกร้อยอยู่ด้วยกัน ทั้งหมด"

+++ ผู้ที่ "เป็นสภาวะรู้" แล้วเท่านั้น จึงมีสิทธิที่จะ "ทำแล้วรู้-เข้าใจได้" ส่วนผู้ที่ยัง "ไม่เป็นสภาวะรู้" ก็อย่า นึก-คิด-จินตนาการ เลยเพราะตรงนี้ "เป็นอจินไตย" ประการหนึ่ง

+++ ตรงนี้ให้ทำ "จิ้มวาง" ก่อน เมื่อขันธ์เกิดขึ้นมาตามปกติแล้ว ให้ "ขยายกายจิต" ให้เต็มเครื่องบิน แล้ว "ทำแบบเปิด" เพื่อขยายอายตนะ ออกไปรอบ ๆ เครื่องบินด้วย จนกระทั่ง "เราเป็นเครื่องบิน หรือ เครื่องบินเป็นเรา ก็ได้" ตรงนี้เป็นการ "กำหนดสักกายะทิฐิ" (จิตยึดและอยู่ที่ใด ที่นั้น "เป็น" กาย) นั่นเอง

+++ เช่นกัน การทำตรงนี้ "ภาษาที่เข้าใจง่าย" ที่สุดคือ "สิง" และ ไม่มีคำศัพท์ใดที่ระบุได้ตรงกับอาการมากกว่าคำนี้อีกแล้ว นะครับ

 

I am a bus.

สภาวะรู้ตรงนี้ ไม่รับทราบถึงกายเนื้อ หูได้ยินเสียงชัดเจน สัมผัสล้อบดยี้ถนน บดกรวด ขับเร็ว ขับช้า เป็น Bus ง่ายกว่าเป็นเครื่องบินน่ะ เครื่องบินนี่ สิ่งรบกวนเยอะ ผู้โดยสารเดินเข้าเดินออก แอร์เดินมาแจกน้ำ วุ่นวายจริง ฝรั่งเดินบนเครื่องบิน อย่างกะเดินชอปปิ้ง

 

วันนี้ลองทำตั้งแต่ได้ข้อความจากอาจารย์ค่ะ มันไม่เห็นวัตถุ เสียงในหูน่ะเป็นค่ะเสียงวิ้งๆ แต่ช่วงนั้นที่วัตถุปรากฏเสียงชัดเจนมากเสียงและสภาพเหมือนลูกสนิชเลยค่ะ

 

+++ ใช่แระ ไม่รับกายเนื้อ รวมทั้งกายเวทนาด้วย เหลือแต่ กายจิตเป็นหลัก กับ กายธรรมารมณ์เป็นรอง (รูป-นาม ละเอียด) ลองเล่นดูสัก 2-3 ยกก็รู้ได้เลย ของง่าย ๆ ยิ่งกว่ากล้วยอีกหนะ

 

+++ ลองทำตาม pm ครั้งหลังสุดดูอีกที อาจได้ผลลัพธ์ที่ชัดเจนขึ้น นะครับ

 

๋Jsso ทำอะไรค่ะ ต่อมอยากรู้ทำงานอะตอนนี้ กระซิบหลังไมค์ก็ได้น่ะ

 

อาจารยย์ วิชา สิง ระยะไกล เอาไกลๆ แบบข้ามประเทศ นอกกายเนื้อทำยังไงค่ะ


น้องๆ ช่วยๆ กันถามสิ อายครูไม่รู้วิชาน่ะ

 

+++ ตรงนี้ให้คุณ jadeprawit มา "ฝึกอธิบายด้วยการเดินจิต" บ้างดีกว่า เพราะเพิ่งทำการ "สิงรักษาอาการเจ็บป่วย แบบข้ามจังหวัด" มาสด ๆ ร้อน ๆ

+++ การทำ "สิงรักษา" นี้เป็นที่รู้จักกันในนามของ Astral Body Healing แต่ในโลกยุคนี้ มักจะเข้าใจกันว่าเป็นวิธีของ "พระธิเบต" ก็เลยดูเป็นเรื่องต่างชาติไป

+++ แต่ความเป็นจริงแล้ว เป็นเรื่องของการใช้ "สักกายะทิฐิ" ให้เป็นประโยชน์ นั่นเอง

+++ ต่อมอยากรู้ ที่เป็นแบบ "ตาปู" มันเริ่ม "ดุ๊กดิ๊ก" อีกแล้ว อ่ะดิ

 

เมื่อกี๊นี้ ผมที่กลางศรีษะเหมือนโดนดระตุกเล็กน้อย2-3ครั้ง
ลองเข้ากายเวทนา ตรึงดู เหมือนเป็นหน้าอาจาร์ยค่ะ

เลยลองเข้ามาดู......

แม่นไม่แม่น...อาจาร์ยช่วยตอบทีค่ะ

 

อาจาร์ยคะ

วันที่นันได้มอง 360 อาจาร์ยให้ รู้ตัวดู.....

ทำอย่างไงอะคะ....วันนั้นอยู่ๆก็ได้เอง อยากได้ทบทวนอีกที ตอนนี้ยังอยู่ รพ ฝึกสภาวะรู้ เหมือนว่าจะมองเห็นกายตัวเองครึ่งตัวด้านหน้า เป็นแบบ180 องศา เหมือนเราทำอะไร จะมองแต่ที่กายออกไปเห็น 180 ไม่ครบ 360แบบครั้งนั้นค่ะ

เสียดายต้องกลับมาก่อน....ยังฝึกไม่ครบครอสนี้เลย
ตามอ่านอยู่ค่ะ...ว่าฝึกอะไรอีกบ้าง

 

พี่นัน วันนั้นเราอยู่ใกล้สภาวะแรงส่งมหาศาลไง มาทำเองก็ดูเหมือนว่า แรงดันตรงนั้นหายไปไหนหมดหว่า :boo::boo::boo:

 

สิงรักษา

วันนั้นกำลังพูดคุยกันถึงเรื่องที่กำลังฝึกกันอยู่ อยู่ๆก็ได้รับสายจากที่บ้านว่า แม่นอนไม่ลืมตาไม่กินอาหารมา 2 วันแล้ว
ตอนนี้อยู่ รพ......

ก่อนเก็บสัมภาระกลับ ก็พยายามทำใจให้เป็นปรกติ แต่ก็ช่างยากเต็มที หัวใจมันเต้นแทบจะออกมาข้างนอกอกด้วยความ
กระวน กระวายใจ ควบคุมใจพอได้สงบ แต่กายหัวใจมันเต้นแรง จนนั่งสมาธิไม่ได้ ต้องใช้เวลาซักพัก

เข้ากาย 100 นึกถึงแม่ แล้วเข้าไปอยู่ในตัวแม่ กระแทกกายเวทนา 2-3ครั้ง เพื่อให้สติแม่ก่อน แล้วเข้าเพลิน สบาย

ระหว่างที่ขับรถไป รพ โดยเข้ากายจิตขับรถไปตลอดทาง
รู้สึกถึงการกระตุกที่ผมด้านหน้าเบาๆ เป็นระยะๆ ตอนแรก
ไม่ได้คิดอะไร พอครั้งที่ 3-4 ลองตรึงดูตรงผมที่กระตุกเห็นเป็นแม่ ลองอีก 2 ครั้งก็เป็นแม่......แต่ก็คิดในใจว่าจะใช่มั้ยนะ
เพราะพึ่งลองทำ แต่ก็ยังมีการกระตุกเป็นระยะๆตลอดทาง
หรือเผื่อจะเป็นข้างๆทางมาขอส่วนบุญ เลยแผ่บุญไปตลอดทาง

จนกระทั่งถึง รพ พอเดินถึงเตียงแม่ มีป้าคนนึงเดินยิ้มมาหา
แล้วบอกว่า เมื่อกี๊ก่อนเรามาถึงแม่ขยับมือเหมือนไข่วคว้าอะ
ไรซักอย่าง ทั้งๆที่แม่มาอยู่ รพ ไม่มีการขยับทางกายใดๆ
แม้แต่ตาก็ไม่ลืม นอนนิ่งอย่างเดียว เหมือนคนจะหมดลมไป
ด้วยโรคชรา....

เราก็เรียกแม่ คุยกับแม่ สักพักปรากฏว่าแม่ลืมตาได้ แต่ลืมตา
ได้เพียงข้างเดียว ถามว่าจำเราได้มั้ย ไม่มีคำตอบ แต่ขยับมือได้นิดหน่อย เลยเอามือวางบนมือแม่แล้วเข้ากาย 100 อีกครั้ง อัดกระแทก ตามด้วยเพลิน สบายๆ ก่อนจะถอนจิตออก
รู้สึกว่ามือที่วางบนมือแม่โดนยกขึ้น ตอนนั้นเราหลับตาแต่ความรู้สึกเหมือนมือถูกยกขึ้นซัก 5-6 นิ้ว พอถอนจิตออก
มองดูมือแม่ ยกขึ้นสูงจากตัวซัก นิ้วกว่าๆ แต่เราก็พอใจแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น แม่ลืมตาได้ 2 ข้าง ยกแขนได้ ขยับขานิดหน่อย
เราถามว่าจำเราได้มั้ย แม่บอกจำได้ เรียกชื่อเราด้วย พอหลับตาเราก็บอกให้ลืมตา แม่ก็ลืม

ตอนนี้แม่อยู่ได้ด้วยอาหารทางสายยาง ลืมตาเป็นระยะๆ
เป็นอาการของร่างกายที่ร่วงโรยด้วยความชรา ทุกคนรู้
และทำใจกันแล้วว่า มีเกิด ต้องมีดับ ในที่สุดค่ะ

 

+++ ตรงนี้ ต่อไปให้เข้ากาย 100 แล้วเข้าไปอยู่ในตัวแม่ กระแทกออกเบา ๆ 1ที จากนั้นให้ "อยู่" ในตัวแม่สักยกละ 3-5 นาที แบบ "แช่" อยู่อย่างนั้น แล้วค่อย ๆ สังเกตุอาการ หากร่างกายยังพอไปไหว กายเวทนาจะเข้าทำการ "ประสารกาย" ให้เอง เว้นแต่ในกรณีที่ ธาตุของกายเนื้อสิ้นสภาพแล้วเท่านั้น "ธาตุสลายไปตามกาล" ซึ่งในกรณีนี้ "ทุกข์เวทนา จะไม่ปรากฏ" นะครับ

 

+++ แม่นอยู่ แต่ห้ามแทงหวยนะ โดนกินแน่ ๆ

+++ ไม่ได้ไปกระตุกผมนะ แต่มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองจาก "ตัวดู" ของนันที่มีอิทธิพลต่อกายเนื้อนั่นเอง

+++ ลองค่อย ๆ สังเกตุ "อิทธิพล" ของตัวดูที่มีต่อสิ่งต่าง ๆ ทั้งทางกายและจิต รวมทั้งสภาพวะรอบข้างไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็จะเข้าใจได้เอง

 

+++ ตอนนั้นนันยังไม่ได้ "เป็นสภาวะรู้" ก็เลยเกิดปรากฏการณ์จากเหตุของ "สภาวะรู้ปิดล้อมตัวดู แล้ว เป็นตัวดู" ก็เลยทำให้ ตัวดูเห็น 360 องศา โดยมี "ตน" เป็นใจกลาง

+++ ตรงนี้หากได้ฝึก "มหาปัฏฐานสูตร (เหตุปัจจโย)" โดยสามารถทำ "อธิปติปัจจโย" ได้เมื่อไร ก็จะเข้าใจได้เอง

+++ ส่วนใหญก็เป็นการฝึก "จิ้มรู้" ทั้งแบบ "จิ้มปล่อย และ จิ้มคา" ที่จิตมีผลต่อ "สภาวะแวดล้อมโดยรอบด้าน" ท่อนนี้ให้ "จ๋อม กับ เจต" หัดฝึกการอธิบายบ้าง ภายภาคหน้าจะได้ "อธิบายเป็น" ไม่งั้นเดี๋ยวจะกลายเป็น "ปัจเจก" กันไปหมด

+++ ให้สังเกตุดูก็จะรู้ได้ว่า ผมให้ "ทุกคน" หัดอธิบายใน "ประสพการณ์ที่ตนผ่านมาเอง" แบบ ยกต่อยก ตลอดเวลา ไม่เคยมีการหวงห้ามแต่อย่างใด ยกเว้นกรณีที่จำเป็นถึงขีดสุดเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็น บนเขา ในคอนโด หรือ ที่ชายหาด ก็ตาม

 

+++ หาก "ฝึกอธิบาย" เป็นเมื่อไร ไม่นานก็จะถึงขั้นตอนของการ "เดินจิตนำก่อนสอน" และจากนั้นก็จะถึงขั้นตอนของการ "เดินจิตคุมบริเวณการสอน" แล้วก็จะ "เข้าใจ" ในคำถามนี้ได้เอง นะครับ

 

++ ไม่ได้ไปกระตุกผมนะ แต่มันเป็นปฏิกิริยาตอบสนองจาก "ตัวดู" ของนันที่มีอิทธิพลต่อกายเนื้อนั่นเอง

+++ ลองค่อย ๆ สังเกตุ "อิทธิพล" ของตัวดูที่มีต่อสิ่งต่าง ๆ ทั้งทางกายและจิต รวมทั้งสภาพวะรอบข้างไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็จะเข้าใจได้เอง

ลืมถามเรื่องนี้ไปค่ะ

นันไปนั่งตรงไหน สังเกตุว่ามีเสียงจิ้งจกร้องทุกที่เลย ไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืน แต่ทุกครั้งที่ปลีกตัวออกไปนั่งก็จะฝึก
เข้า-ออก มอง 3ระดับ สภาวะรู้

แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า เรื่องบังเอิญหรือจิตสื่อสารแน่ คนอื่นจะเป็นแบบเราหรือเปล่านะ ถ้าเป็นจิตสื่อสารใครจะเป็นจิ้งจก
และมาร้องทำไม อะ ร้องอีกแล้ว แต่ตัวนี้เสียงไกล 5-6 เมตร

 

+++ ตรงนี้แล้วแต่ กาละ เทศะ ปุคคละ คงจำที่คอนโดได้นะว่า วันที่จิ้งจกมาวันแรก ที่ผมทักว่ามีใครเห็นจิ้งจกหรือเปล่า (2 วันแรกไม่มี มีวันที่ 3) ตรงระเบียงข้างนอก มีจิ้งจกตัวหนึ่ง ตกลงมาบนเข่าผม แล้วเดินลงไปที่ตาตุ่ม ผมก็เอาขาไปอยู่ใกล้ ๆ กำแพง แล้วจิ้งจกตัวนั้น ก็กระโดดเกาะกำแพงกลับไปหากินตามเดิม

+++ ที่โบสถ์น้อยบนยอดเขาก็เหมือนกัน ตอนที่เปิดหน้าต่างโบสถ์ วันที่สอง มีจิ้งจกโดดมาเกาะขาแล้ว ไต่ลงไปยังพื้นโบสถ์ แล้วก็วิ่งขึ้นกำแพงไปตามปกติ

+++ อันบุคคลที่มีปกติจิตเป็นกุศลนั้น ยามมีเหตุตกใจแก่เหล่าสรรพสัตว์ สรรพสัตว์ทั้งหลายย่อมเข้ามาพึ่งพิงให้พ้นภัย ดังนั้น ให้เข้าใจไว้คร่าว ๆ ว่า "จิตของพระโพธิสัตว์" ย่อมทรงอารมณ์อันเป็นที่พึ่งพิงแห่งสรรพสัตว์ทั้งหลายตามปกติ แบบนี้เหมือนกัน ไม่ต่างกันมากนัก

+++ เรื่องจิ้งจกทักนั้น ให้ลองสังเกตุด้วยว่า "เห็นตัวมันด้วยหรือเปล่า" ขณะที่มันทัก ให้ "เป็นสภาวะรู้ ให้ทันสถานการณ์" แล้วจิตของมันก็จะมาบอกเราเองว่า มันจะสื่อสารเรื่องอะไร นะครับ

 

เมื่อเช้า ตีสี่ ไล่อารมณ์เล่น เข้ากายร้อย แขนทั้งแถบกระตุก สองครั้ง

รวมพลังงานได้เล็กกว่าลูกปิงปอง อยู่ในหัว พยามยามจะดันมันออก มันไม่ออกค่ะ แป๊ปเดียว แล้วมันก็หายไป

ดาวสังเกตุหลายครั้งแล้วว่า มันเลยจุดเป็นรูปทุกครั้งเลย จะเป็นพลังงานทั้งนั้นเลย

 

+++ ส่วนใหญก็เป็นการฝึก "จิ้มรู้" ทั้งแบบ "จิ้มปล่อย และ จิ้มคา" ที่จิตมีผลต่อ "สภาวะแวดล้อมโดยรอบด้าน" ท่อนนี้ให้ "จ๋อม กับ เจต" หัดฝึกการอธิบายบ้าง ภายภาคหน้าจะได้ "อธิบายเป็น" ไม่งั้นเดี๋ยวจะกลายเป็น "ปัจเจก" กันไปหมด

จ๋อมกับเจต กลัวอาจารย์น่ะค่ะ ฮาาาาาาาาาา