ฝึก กรรม-ฐาน ด้วยภาษาที่เข้าใจง่าย

+++ ภาษาในหมวดของ ปฏิจจะสมุปบาท คือ

+++ "เหมือนกับมีพลังงานก่อตัว หมุนวน หนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ" ตรงนี้คือ "ปัจจยาสังขารา"
+++ "พอหนักได้ที่ก็จะสวิชท์กับไปเป็นตัวดู" ตรงนี้คือ "ปัจจยาวิญญานัง"

+++ ภาษาในหมวดของ มหาสติปัฏฐาน คือ

+++ "ตัวดูฝ่ายนาม คือ พลังที่ก่อตัวหมุนวน" เปรียบเหมือน "ตัวพายุ หรือ ตัวน้ำวน ในสิ่งที่เป็น ธาตุและพลังงาน" ตรงนี้เป็น ธรรมานุปัสสนา
+++ "ตัวดูฝ่ายรูป คือ ตาที่อยู่ตรงใจกลางของการหมุนวน" เปรียบเหมือน "ตาพายุ หรือ ตาน้ำวน ในสิ่งที่เป็น ช่องทางออก" ตรงนี้เป็น จิตตานุปัสสนา

+++ ภาษาในส่วนของ กรรมและการกำเหนิด หรือ เปลี่ยนภพภูมิ คือ

+++ พลังที่ก่อตัวหมุนวน ตรงนี้เป็น "กรรมที่ก่อ ภูมิ" ก่อนที่จะส่งไปจุติยัง ตาน้ำวน อันเป็น ภพ

+++ ภาษาในแบบของ Hi-tec และ Si-Fi คือ

+++ ต้นทางของ "ตัวน้ำวน" คือ หลุมดำ (Black Hole) ส่วนปลายทางที่เป็น "ตาน้ำวน" คือ หลุมขาว (White Hole) (ลองกูเกิ้ลดูเอานะ เรื่องนี้ นาซ่า เขารู้แล้ว)

+++ ภาษาตรงนี้ "มีได้ในหลายหมวด รวมทั้ง วิชชา 3 (จุติจิต) อภิญญา 6 (ปรากฏด้วยนามกาย)" แต่ภาษาที่ดีที่สุดในยุคนี้คือ กระบวนการของ "จิตส่งออก" นั่นแหละ

+++ ให้ Map จิตกลับไปดูว่า ในขณะที่ transition ไปเป็น "ตัวดู" นั้น "ไม่ได้อยู่ในร่าง" ใช่หรือไม่ ถ้าหากใช่ ตรงนั้นคือ กระบวนการ Teleportation ของตัวดู แต่หากยังมีร่างหลงเหลือ ตรงนี้เป็น Teleview นั่นเอง

+++ กระบวนการนี้เป็น กระบวนการทางธรรมชาติของจิต ผู้ที่ศึกษาได้ดี ก็จะมีขีดความสามารถในการ "ใช้จิต" ได้ตามความเป็นจริง ดังนั้น "ควรฝึกในสภาวะ ที่ดำรงค์ชีพตามปกติ" อยู่กับความเป็นจริง รวมทั้ง ใช้จิตตามความเป็นจริง ประกอบกันไปในตัว

+++ ให้ฝึกต่อไปเรื่อย ๆ จนถึง กระบวนการและขั้นตอน "การกำเหนิดของ ตัวดู" อย่างละเอียด ก็จะได้ปัญญาและประโยชน์อย่างมหาศาล กับสภาวะธรรมทั้งหลาย นะครับ

 

+++ ก่อนกระตุก มีอาการคล้าย "ชา ๆ เบา ๆ ปนกับ อาการ ซ่าน ๆ" เกิดขึ้นก่อนทุกครั้งหรือไม่ หาตรงนี้ให้เจอและ "อยู่กับมัน" แล้ว "สังเกตุการทำงานของจิต" ให้ดี เดี๋ยวก็เจอเอง

+++ มันคือ ปรากฏการณ์ของ "จิตเคลื่อนร่าง" นั่นแหละ

 

ขอขอบคุณมากครับ ฝึกกันอย่างมหาสติมหาปัญญาโดยแท้ ผมอยากพยายามฝึกได้จังครับ มีความรู้ระดับสายแพทย์โดยแท้ โดยเฉพาะปัจจยาสังขารา และปัจจยาวิญญาณัง สาวหาสาเหตุรู้ได้เฉพาะตนโดยแท้

 

+++ วิธีฝึก ไม่มีอะไรวุ่นวายมาก เพียงแค่ "สร้างความรู้สึกทั้งตัว ให้ได้ แล้วอยู่กับมัน" เท่านั้นเอง นอกนั้นเป็น "ผลลัพธ์" ที่ตามมาทีละ step อย่างต่อเนื่อง
+++ สามารถเริ่มต้นได้จาก "ในโพสท์ที่ 5 ของหน้าแรก" ตรง "วิธีการ สร้างความรู้สึกตัว" ในข้อที่ 3 เท่านั้นเอง ครับ

 

สวัสดีครับ ผมเพิ่งอ่านตามหลังมา ขอร่วมศึกษาร่วมฝึกด้วยคนนะครับ

 

สอบถามคุณ ธรรม-ชาติ ขอบคุณมากค่ะ

นิมิตในภวังคจิตใต้สำนึก ต่างจากญาณทิพย์หรือการเข้าไปรู้เห็นจริง(ตาทิพย์) ไหม?
มโนมยิทธิเต็มกำลัง เป็นตาทิพย์คือเข้าไปรู้เห็น หรือเป็นการถอดกายไปจริง
หรือว่าการถอดกายทิพย์ไป อาจครอบคลุมถอดกายไปจริง รวมถึงเป็นลักษณะนิมิตมีอีกกาย(ตัวเอง)อยู่ในการรู้เห็น(นิมิต)นั้น คล้ายแบบที่ฝันเป็นจริง(นิมิตเกิดขึ้นจริงตามฝัน)หรือเปล่า?

ตอนนอนภาวนา มีความรู้สึกว่าเดินไต่ไปตามเพดาน พอลืมตาดูก็เห็นนอนอยู่ปกติ พอหลับตา ก็รู้สึกว่าเดินไต่ไปตามเพดานไปเรื่อยๆ เพลินดีอยู่ (มีความรู้สึกว่าเท้าเดินไต่ไปตามเพดาน).. เป็นการถอดกายทิพย์ไม่ออกหรือ?

ในคราวสมาธิหนึ่ง เห็นกายหยาบอยู่ด้านล่างหายใจพะงาบๆอยู่ แต่รู้สึกตัวเอง(จิต)มองดูอยู่ด้านบน ไม่เห็นกายจิตตัวเอง แค่เป็นความรู้สึกว่าอยู่ด้านบน ร่างกายนั่งสมาธิอยู่ด้านล่าง จนรูปขันธ์ดับไป ก็มีแต่แสงสว่าง มีแต่ความสว่าง แบบนี้ไม่มีกายทิพย์ เป็นแค่ความรู้สึกหรือ?

ช่วงที่มีเสียงหวีดดังข้างหู รูปขันธ์หายไป แล้วทำไงต่อ... รู้สึกพลาดช่วงนี้และวางจิตไม่ถูก

รบกวนด้วยจ๊ะ ขอบคุณมากค่ะ

 

มาแชร์ประสบการณ์ค่ะ

ช่วงที่ฝึกหยุดหายใจ ขณะที่ค่อยๆปล่อยลมหายใจออกจนสุดแล้วหยุดนิ่ง แล้วแช่อยู่อย่างนั้น สักพักจะรู้สึกตัวเบาหวิ๋วๆ มีคลื่นพลังงานวิ่งวนรอบตัว ความรู้สึกทั้งตัวยังเต็มตัวอยู่ พอแช่ไว้สักพัก จะมีอาการเหมือนมีละอองหรือไอพลังงานร้อนอุ่นๆพวยพุ่งผ่านออกจากใต้ผิวหนัง พอย้าย”อยู่กับรู้” อาการก็กลับมาเป็นปกติ สรุปคือยังฝึกตามขั้นตอนที่ให้ไว้ยังไม่ชำนาญ จำลำดับขั้นตอนไม่ได้ เดี๋ยวยังไงคงต้องค่อยๆฝึกให้ชำนาญแล้วค่อยเพิ่มขึ้นให้ต่อเนื่องทีละขั้นตอน ปกติถ้าได้อ่านขั้นตอนการฝึกแล้วจะจำได้และจะฝึกไปตามขั้นตอนนั้นได้เร็วมาก แต่มันเหมือนจะมีอะไรที่ทำให้สะดุดแล้วเดินจิตต่อไม่ได้ เลยจำเป็นต้องวางการฝึกหยุดหายใจไว้ก่อน

ช่วงที่หลังจากเริ่มฝึกหยุดหายใจได้ไม่กี่ครั้ง มีอยู่วันหนึ่ง อยู่ๆเหมือนมีอาการสะดุดหรือกระตุ่กตรงบริเวณลิ้นปี่ หลังจากนั้นสังเกตุพลังงานที่เรามีอยู่ วูปแล้วหายว๊าบไปหมดเลย ร่างกายเพลียเหมือนคนไม่มีแรง อาการนี้เป็น 2 ครั้งค่ะ หลังจากนั้นสังเกตุมีความรู้สึกปักหลักอยู่ที่ตรงบริเวณคอหอย(ถ้าเป็นผู้ชายก็จะอยู่ใต้ลูกกระเดือก) ตรงนี้แหล่ะค่ะที่ ถ้าเราย้ายมาบริเวณนี้ เราจะได้ยินเสียงตัวพูดมากมันพูด แบบว่าไม่รู้เสียงใครต่อเสียงใครเยอะแยะไปหมด จะถามจะตอบก็ได้ จะถามเป็นเสียงเรา ตอบเป็นเสียงคนที่เราถามก็ได้ เสียงมันออกมาจากตรงนี้เลยค่ะ แต่เคยสังเกตุ ถ้ามีเสียงพูดที่่ต่ำลงไปจากจุดนี้ เราจะได้ยินไม่ชัด ก็เลย งงๆ เหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่ถ้าเราไม่อยากฟัง เราก็หยุดมันได้ เคยลองแช่อยู่ตรงนี้แล้วปล่อยให้มันพูดจนเรานอนหลับ พอช่วงขณะที่กำลังรู้สึกตัวตื่นน่ะค่ะ ได้ยินเสียงมันพูดอยู่นอกตัวเรา อันนี้ชัดมากเลยค่ะ ตอนนั้นถึงบางอ้อเลย อ๋อ ที่คุณธรรม-ชาติบอกว่า ตัวพูดมากพูดนอกตัวเรา มันเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่พอเราตื่นแล้ว เสียงที่ได้ยินกลับไปอยู่ข้างใน ) ทีนี้ถ้าเราย้ายขึ้นมาที่หน้าผากตรงหว่างคิ้ว เราจะอยู่กับตัวดู บางครั้งจะมีอาการเหมือนเพ่งเกิดขึ้น (ตรงนี้เราจะไม่ได้ยินเสียงตัวพูดมาก ) ถ้าเราลองเล่นเป็นตัวดูโดยที่เราแกล้งไม่รู้ เรารู้ว่าเราทำอะไร ตัวดูที่คิดว่าเป็นเรารู้ แล้วเพ่งโทษโน่นนี่นั่น มันเป็นอารมณ์ล้วนๆเลยค่ะ ถ้าเราย้ายออก เราก็จะอยู่กับรู้ อยู่กับว่าง ก็ อยู่ ย้าย ย้าย อยู่ กับสามสภาวะนี้ สลับกันไปมาเกือบเดือนแล้วค่ะ ไม่ไปไหนมาไหนเลย วนไปวนมาอยู่อย่างนี้ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ แต่สังเกตุตัวผุดจากลิ้นปี่จะไม่มีแล้วนะคะ มันหายไปเลยน่ะค่ะ หรือถ้าบังเอิญเผลอแล้วมีความรู้สึกอะไรผุดขึ้นมาจากลิ้นปี่ ก็แค่แว๊บเข้ามา แล้วมันก็ออกไปพร้อมกับลมหายใจออกในอึดใจเดียว ซึ่งกรณีนี้สังเกตุจะเกิดขึ้นเฉพาะช่วงขณะที่เรากำลังฟังคนที่พูดกับเรานานมากเท่านั้น

เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ต้องเดินทางกลับบ้านเกิดไปงานศพพ่อ ก่อนที่พ่อจะเสีย พี่ชายโทรมาบอกว่าพ่ออาการหนักมาก หมอช่วยปั้มหายใจคืนมาสองครั้งแล้ว ตอนนี้ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ถ้าถอดเครื่องช่วยหายใจก็หมด คืนนั้นช่วงประมาณตี 4-5 เหมือนเราจะรู้ว่าพ่อรอเราอยู่ แต่สังขารท่านไม่ไหวแล้ว ณ เวลานั้นเลยบอกพ่อไปว่า พ่อไม่ต้องรอหนูนะ หนูคงเดินทางไปไม่ทันพ่อ ไม่ยึดติดหนูนะ ไม่ให้ยึดติดอะไร ให้พ่อเอาบุญที่หนูมีอยู่ เป็นใบเบิกทางเพื่อไปสู่ภพภูมิที่ดี พอเช้ามาพี่ชายโทรมาบอกว่าพ่อเสียแล้ว หลังจากพูดกับพี่ชายเสร็จ สักพัก มันเหมือนมีพลังความทุกข์เริ่มก่อตัวแล้วเคลื่อนขึ้นมากระจุ่กที่คอหอย จากนั้นสังเกตุเห็นตัวเองถอนหายใจทิ้งความทุกข์ออกไปโดยอัตโนมัติเลย คือพลังความทุกข์ที่เริ่มก่อตัวขึ้น วิ่งออกไปพร้อมกับลมหายใจออก เหลือแต่ความว่างรู้ ความเศร้าโศกเสียใจอาลัยอาวร ไม่มีเลย

ทีนี้ก็มาสังเกตุอีก ตอนที่อยู่ในงานน่ะค่ะ คนเยอะก็เลยเป็นอะไรที่ดูแล้ววุ่นวายมาก คนโน้นบอกให้เราทำอย่างนี้ คนนี้บอกให้เราทำอย่างโน้น ภายนอกมันวุ่นนะ แต่ใจเราไม่วุ่น ในงานก็ไม่เห็นใครเศร้าโศกอะไรเลย สังเกตุตัวเองมีความรู้สึกเดียวตั้งอยู่ตรงบริเวณคอหอย และก็แช่อยู่นิ่งๆอย่างนั้น ใครพูดใครคุยอะไรได้ยินหมด แต่ไม่รับเข้ามาในจิตในใจ ก็มีช่วงเผลอ ตอนที่คุยๆกับญาติ สังเกตุความทุกข์กำลังก่อตัวขึ้นหนึ่งครั้งในช่วงที่เราหายใจเข้า พอหายใจออก ความทุกข์ก็ออกไปพร้อมกับลมหายใจออกเลย และก็สังเกตุความอึดอัดก่อตัวขึ้นหนึ่งครั้งช่วงหายใจเข้า พอหายใจออก ความอึดอัดก็ออกไปพร้อมกับลมหายใจออกเลย ส่วนช่วงเวลาที่ไม่ได้พูดคุยกับใคร เราก็อยู่เงียบๆ หันหน้ามองคนโน้นที มองคนนี้ที มองแบบตาแป๋ว ไม่มีความรู้สึกนึกคิดอะไรเลย ร่างกายก็โปร่งโล่งเบาสบายดี

อีกอย่างนะคะ สังเกตุตอนนี้ความสนุกสนานกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เหมือนเดิม เอ๊ะ ยังไงเนี่ย อิอิ

 

ได้เลยครับ หากติดขัดตรงไหนก็โพสท์ถามได้ตามสะดวก นะครับ

 

นิมิตในภวังคจิตใต้สำนึก ต่างจากญาณทิพย์หรือการเข้าไปรู้เห็นจริง(ตาทิพย์) ไหม?

+++ ต่างกันอย่างมาก นิมิตในภวังคจิตใต้สำนึกนั้น คือ สิ่งที่เรียกกันว่า "ภวังค์จรณะ" ซึ่งจะมีอาการ "ซึมสบาย" เกิดขึ้นก่อน แล้วจึงค่อย ๆ กลายตัวเป็น "ถีนมิทธะ" (ซึมทื่อ แต่อาจจะยังไม่ถึงกับ ง่วง) จากนั้น "ความปรุงแต่ง" ที่เรียกว่า "อุทธัจจะกุกกุจจะ" ก็ค่อย ๆ แทรกตัวเข้ามา (ความปรุงแต่งของจิตมีมานับเป็น กัปป มหากัปป และ อสงไขย จึงเป็น สันดานนอนจมก้นบึ้งอยู่ในจิต)

+++ หากความ "ซึมทื่อ" มีอิทธิพลมากเกินไป ก็มีโอกาสตกลงไปยัง "สมาธิหัวตอ" ได้ แต่หากมีอิทธิพลมาก แต่ไม่มากเกินไป ก็มักจะออกไป "ปรุงแต่งทิพย์" แต่มักจะรับรู้โดยอายตนะ 5 (ตาหูจมูกลิ้นกาย) แต่ไม่ได้รับที่ "ใจ" ตรงนี้ยังปรุงแต่งอยู่ใน "กามาวจร"

+++ ญาณทิพย์ เป็น "ภาษาตัวจริง" ส่วน ตาทิพย์ เป็น "ภาษา ง่าย ๆ ที่ขาดความรับผิดชอบ" (ตาทิพย์ ไม่ได้ใช้ ภาษาที่ตรงตามอาการ) ซึ่งหากเป็น พระ ก็จะตกสู่อาบัติ "ทุกฏ" คือ ทำให้เกิด "ข้อยึดถือ (กฏ) ที่ไม่ดีที่ไม่ตรง (ทุ)" (ไม่ใช่ "ทุกกฏ" ที่หมายถึง ทำอะไรก็ผิดไปหมด)

+++ ญาณทิพย์ เป็น "ภาษาตัวจริงที่ถูกต้อง" คำว่า "ญาณ" (ยาน) นั้นเกิดจาก "สติที่ทรงตัวเหนือกว่าสมาธิ ในระดับ อัปปนา" หรือพูดสั้น ๆ ได้ว่า "สติครองฌาน" (ชาน) (ในขณะที่ ฌาน เป็นอัตตาจิต หรือ ตัวกูของกูเป็นฌาน นั่นเอง) ตรงนี้ "พ้นนิวรณ์ 5 ประการ" ไปแล้ว และไม่มีองค์ประกอบของ "ถีนมิทธะ" เหลืออยู่เลย

+++ อัตตาจิตเห็น จะเป็นลักษณะของ "ญาณ" ที่เป็นลักษณะของ "รู้รูปธรรม" ที่ ภาพ เสียง กลิ่น รส ผัสสะ รับรู้ด้วย "ใจ" ไม่ใช่ลักษณะของ "ตาเนื้อ หรือ ตาจิต เห็น" ตรงนี้ ผู้ที่จะสามารถแยกแยะได้ ต้องเป็นผู้ที่รู้จัก "เจโตปริยะญาณ" ที่สามารถ "ตรึงวาระจิตตน และ ตรึงวาระจิตอื่น" ได้แล้วเท่านั้น จึงจะแยกแยะได้ เพราะอาการหากดูเผิน ๆ แล้ว "คล้าย ตาจิต เห็น" มาก

มโนมยิทธิเต็มกำลัง เป็นตาทิพย์คือเข้าไปรู้เห็น หรือเป็นการถอดกายไปจริง

++++ "มโนมยิทธิเต็มกำลัง" คือ มโนมยิทธิในพระไตรปิฏก ซึ่ง "ชี้ตรงไปที่ประเด็นเดียวเท่านั้น คือ ถอดกายออกไป" ซึ่งจะเป็นลักษณะของ "ถอดดาบออกจากฝัก หรือ ถอดไส้หญ้าปล้อง" กล่าวคือ เป็นอาการที่ "ตัวเอง ออกมาจาก ตัวเอง" เท่านั้น นอกนั้นไม่ใช่ มโนมยิทธิในพระไตรปิฏก แต่อย่างใดทั้งสิ้น

หรือว่าการถอดกายทิพย์ไป อาจครอบคลุมถอดกายไปจริง รวมถึงเป็นลักษณะนิมิตมีอีกกาย(ตัวเอง)อยู่ในการรู้เห็น(นิมิต)นั้น คล้ายแบบที่ฝันเป็นจริง(นิมิตเกิดขึ้นจริงตามฝัน)หรือเปล่า?

+++ "กาย" คือ "สิ่งที่จิตยึดตรองอาศัยอยู่ และ ยึดถือเอาเป็น ตน" อะไรก็ตามที่ "ไม่ใช่กายเนื้อ แต่จิตยังยึดเอาเป็นตน ก็ยังเป็น กาย ทั้งสิ้น" (ดังนั้น ผู้ที่ถอดกายได้ จึงมีสิทธิพ้นจาก สักกายะทิฐิ ได้ง่ายกว่า ผู้ที่ยังติดเฉพาะ กายเนื้อ มากนัก)

+++ การ "ถอดกาย" ย่อมเป็น "กายอื่นที่ไม่ใช่ กายเนื้อ" หาก "อยู่กับความรู้สึกทั้งตัว" จนความรู้สึกทั้งตัวกลายเป็น "กายในกาย" ได้แล้ว "กายแห่งความรู้สึก" (กายเวทนา) ย่อม ถอดออกจากกายเนื้อได้ (รูปกาย) เพราะเป็น กายแห่งพลังงาน (นามกาย)

+++ การถอดกาย จะเป็น "การไปทั้งตัว" และ "ตัวที่ไปนั้น ไม่ใช่นิมิต" แต่ "ไปทั้งตัวตนทั้งหมด รวมทั้ง สติและสัมปชัญญะ เต็มที่" ซึ่งตรงนี้ "ไม่มีใน ฝัน หรือ นิมิต"

ตอนนอนภาวนา มีความรู้สึกว่าเดินไต่ไปตามเพดาน พอลืมตาดูก็เห็นนอนอยู่ปกติ พอหลับตา ก็รู้สึกว่าเดินไต่ไปตามเพดานไปเรื่อยๆ เพลินดีอยู่ (มีความรู้สึกว่าเท้าเดินไต่ไปตามเพดาน).. เป็นการถอดกายทิพย์ไม่ออกหรือ?

+++ ตรงนี้เรียกว่า "หลงพื้น เป็น เพดาน" เดินตามเพดาน ประดุจ เดินอยู่บนพื้น พอลืมตาดูก็เห็นนอนอยู่ปกติ กับพื้น แต่เป็น เพดาน พอหลับตา ก็เดินตามเพดาน (พื้น) ไปเรื่อยๆ เพลินดีอยู่ ตรงนี้เป็น "การถอดกาย" เต็มตัวไปแล้ว จริง ๆ แล้ว กายที่ถอดออกไป ไม่จำเป็นที่จะต้อง "มีพื้นหรือเพดานก็ได้" สามารถ "เดินไปกับอากาศ ประดุจพื้น หรือ แหวกว่ายอากาศ ประดุจน้ำ" ก็ได้ทั้งสิ้น

ในคราวสมาธิหนึ่ง เห็นกายหยาบอยู่ด้านล่างหายใจพะงาบๆอยู่ แต่รู้สึกตัวเอง(จิต)มองดูอยู่ด้านบน ไม่เห็นกายจิตตัวเอง แค่เป็นความรู้สึกว่าอยู่ด้านบน ร่างกายนั่งสมาธิอยู่ด้านล่าง

+++ ตรงนี้เป็น "การถอดกาย" ที่เป็น "นามกาย" ถอดออกไป จึงไม่เห็น "กายจิต" (รูปกายละเอียด)

จนรูปขันธ์ดับไป ก็มีแต่แสงสว่าง มีแต่ความสว่าง แบบนี้ไม่มีกายทิพย์ เป็นแค่ความรู้สึกหรือ?

+++ "รูปขันธ์ดับไป" (กายเนื้อ หรือ กายจิต) และตรง "มีแต่แสงสว่าง" นั้น "ตนคือแสง และ แสงคือตน" หรือไม่ ถ้าหากใช่ ยามนั้น "มีแสงเป็น นามกาย ที่ไร้รูปไร้ลักษณ์ เป็น อรูป" (ที่ครูบาอาจารย์บางท่านกล่าวถึง แต่ไม่ได้มีระบุใน อรูปสมาบัติ)

ช่วงที่มีเสียงหวีดดังข้างหู

+++ ตรงนี้จิตกลับเข้าสู่ "กามาวจร" เรียบร้อยแล้ว เพราะ "เสียงกับหู" ไม่ใช่ "เสียงกับจิต" (กามาวจรรับผัสสะทาง ตา "หู" จมูก ลิ้น กาย)(รูปาวจร รับทาง ใจ)(อรูปาวจร เสพ ธรรมารมณ์ ส่วนตน)

รูปขันธ์หายไป แล้วทำไงต่อ... รู้สึกพลาดช่วงนี้และวางจิตไม่ถูก

+++ ตรง "รูปขันธ์หายไป" นี้ ควรระบุให้ชัดเจนว่า เป็น "รูปขันธ์หยาบ" (กายเนื้อ) หรือ "รูปขันธ์ละเอียด" (กายจิต) จะได้วินิจฉัยให้ตรงประเด็นได้ง่าย
+++ แต่ในที่นี้น่าจะเป็น "รูปขันธ์ละเอียด" (กายจิต) หายไปแล้วกลับมา "รู้ตัว อยู่กับ รูปขันธ์หยาบ" (กายเนื้อ) มากกว่า เพราะเป็นอาการโดดข้้ามจาก อรูปาวจร เข้า กามาวจร ด้วยเสียง อันเป็นอาการของ "ถอนจิต" มากกว่า

+++ จิตถอน ถือว่า "ระฆังหมดยก" เท่านั้นเอง ควรจะพิจารณาทบทวนว่า ปรากฏการณ์ตรงไหนเกิดก่อน (เหตุ) และปรากฏการอะไรตามมา (ผล)
+++ เมื่อต้องการ "ผล" ตรงไหน ก็ให้กำหนดที่ "เหตุ" ของมัน ตรงนั้น ตรงนี้ถือว่าเป็น "วสี" ได้เช่นกัน นะครับ

 

ช่วงที่ฝึกหยุดหายใจ ขณะที่ค่อยๆปล่อยลมหายใจออกจนสุดแล้วหยุดนิ่ง แล้วแช่อยู่อย่างนั้น

+++ ตรงนี้ ให้สังเกตุการ "เลือกอยู่" ของ "ตน หรือ อัตตาจิต" ตรงนี้กล่าวได้ว่า "ไร้เจตนา" แต่เป็นลักษณะ สแกน หาที่อยู่ของ "ตัวดู" ก่อนที่จะ "อยู่" กับสภาวะใดสภาวะหนึ่ง

สักพักจะรู้สึกตัวเบาหวิ๋วๆ มีคลื่นพลังงานวิ่งวนรอบตัว

+++ ให้สังเกตุรู้ว่า "คลื่นพลังงาน" นั้น เกิดจาก "กายเนื้อตามธรรมชาติของมัน" หรือเกิดจาก การสแกนของตัวดูที่ไร้เจตนา ออกมาในรูป "คลื่นสั่นสะเทือน" ของ "กิริยาจิต"

ความรู้สึกทั้งตัวยังเต็มตัวอยู่

+++ ตรงนี้หลังจาก สแกน แล้ว "กลับมาอยู่กับ ตน กายเวทนา"

พอแช่ไว้สักพัก จะมีอาการเหมือนมีละอองหรือไอพลังงานร้อนอุ่นๆพวยพุ่งผ่านออกจากใต้ผิวหนัง

+++ การ "อยู่กับ กายเวทนา" ทำให้ กายเวทนาเปล่งพลังออกมาจากใต้ผิวหนัง

พอย้าย”อยู่กับรู้” อาการก็กลับมาเป็นปกติ

+++ นั่นคือ "วางกายเวทนา" กายเวทนาย่อม "สงบระงับ" ไปเป็นธรรมดา (วางเวทนาขันธ์)

สรุปคือยังฝึกตามขั้นตอนที่ให้ไว้ยังไม่ชำนาญ จำลำดับขั้นตอนไม่ได้ เดี๋ยวยังไงคงต้องค่อยๆฝึกให้ชำนาญแล้วค่อยเพิ่มขึ้นให้ต่อเนื่องทีละขั้นตอน ปกติถ้าได้อ่านขั้นตอนการฝึกแล้วจะจำได้และจะฝึกไปตามขั้นตอนนั้นได้เร็วมาก แต่มันเหมือนจะมีอะไรที่ทำให้สะดุดแล้วเดินจิตต่อไม่ได้ เลยจำเป็นต้องวางการฝึกหยุดหายใจไว้ก่อน

+++ ตรงที่ "เหมือนจะมีอะไรที่ทำให้สะดุดแล้วเดินจิตต่อไม่ได้" นั้น หากสามารถ "ตรึง" ตัวอุปสรรคนี้ได้ ก็จะรู้ได้ว่า "เงื่อนงำตรงนี้" เป็นวิบากเก่า หรือไม่

ช่วงที่หลังจากเริ่มฝึกหยุดหายใจได้ไม่กี่ครั้ง

+++ จริง ๆ แล้ว ไม่ได้ให้ฝึก "หยุดหายใจ" แต่ให้ฝึก "อยู่อย่างนั้น ก็อยู่ได้" แล้วให้ "ปล่อยให้มันหายใจไปตามเรื่องของมัน" โดยที่เรา "ไม่ได้อยู่กับมัน" เท่านั้นเอง

มีอยู่วันหนึ่ง อยู่ๆเหมือนมีอาการสะดุดหรือกระตุ่กตรงบริเวณลิ้นปี่ หลังจากนั้นสังเกตุพลังงานที่เรามีอยู่ วูปแล้วหายว๊าบไปหมดเลย ร่างกายเพลียเหมือนคนไม่มีแรง อาการนี้เป็น 2 ครั้งค่ะ

+++ "อาการสะดุดหรือกระตุ่กตรงบริเวณลิ้นปี่" ตรงนี้เป็น "ธรรมารมณ์ภายนอก ที่ไม่ใช่ตน" ปรากฏ โดยปกติตรงนี้เป็น "จิตผุด" ก่อนที่จะเกิดการ "ส่งออก" ไปยังจิตที่ผุดนั้น แล้วจึงเกิด "การปรุงแต่ง" ตามมา เพียงแต่ "เรารู้ทันมัน" ก็เลยทำให้มัน "ดับไป" ช่วงวงจรสั้น ๆ นี้สามารถทำให้เกิดการ "กระตุก" ได้เช่นกัน แต่มันมาจากอาการ "เกิดดับ" ในชั้น "ธรรมานุปัสสนา" (นามธรรม) ก่อนที่มันจะกำเริบมาเป็นชั้น "จิตตานุปัสสนา" (รูปธรรม)

+++ อาการ "วูปแล้วหายว๊าบไปหมดเลย" ตรงอาการ "วูป" คืออาการที่ตัวดู พุ่งส่งออก ส่วนอาการ "วาป" เป็นอาการที่ ตัวดู "ดับไปด้วย"

+++ ตรง "ร่างกายเพลียเหมือนคนไม่มีแรง" แต่ตรงนั้น กลายเป็น "อยู่กับรู้" โดยอัตโนมัติ ใช่หรือเปล่า เพราะทั้งหมดเป็น "ธรรมารมณ์ และ ตัวดู" ดับหมดในขณะนั้้น map จิตกลับไปดูอีกทีนะ

หลังจากนั้นสังเกตุมีความรู้สึกปักหลักอยู่ที่ตรงบริเวณคอหอย(ถ้าเป็นผู้ชายก็จะอยู่ใต้ลูกกระเดือก) ตรงนี้แหล่ะค่ะที่ ถ้าเราย้ายมาบริเวณนี้ เราจะได้ยินเสียงตัวพูดมากมันพูด แบบว่าไม่รู้เสียงใครต่อเสียงใครเยอะแยะไปหมด

+++ ตรงนี้เป็น Network แห่งเสียง โดยมี "ตัวพูดมาก" อยู่ตรงกลางของข่าย มีสภาพเป็น Hub of sound ในพุทธศาสนามหายาน มีกล่าวไว้ว่า "พระโพธิสัตว์อวโลกิเตศวร คอยสดับฟังเสียงสรรพสัตว์อยู่เสมอ" ก็ให้รู้ไว้ว่า "เป็นการ เดินจิต ตรงนี้แหละ"

จะถามจะตอบก็ได้ จะถามเป็นเสียงเรา ตอบเป็นเสียงคนที่เราถามก็ได้

+++ "ตัวพูดมาก" มันเป็น เจ้าแห่งเสียง เจ้าแห่งภาษา หาก "ฝึกจนใช้งานมันได้" สิ่งที่จะได้คือ "จตุปฏิสัมภิทาญาณ" (ในพระไตรปิฏก)

เสียงมันออกมาจากตรงนี้เลยค่ะ แต่เคยสังเกตุ ถ้ามีเสียงพูดที่่ต่ำลงไปจากจุดนี้ เราจะได้ยินไม่ชัด ก็เลย งงๆ เหมือนกันว่ามันคืออะไร

+++ ให้สังเกตุ "การเชื่อมต่อ" จาก ตัวดูกับตัวพูดมาก แล้ว "ปรับที่การเชื่อมต่อ" ก็จะชัดได้เหมือนเดิม ในกรณีนี้

แต่ถ้าเราไม่อยากฟัง เราก็หยุดมันได้ เคยลองแช่อยู่ตรงนี้แล้วปล่อยให้มันพูดจนเรานอนหลับ พอช่วงขณะที่กำลังรู้สึกตัวตื่นน่ะค่ะ ได้ยินเสียงมันพูดอยู่นอกตัวเรา อันนี้ชัดมากเลยค่ะ ตอนนั้นถึงบางอ้อเลย อ๋อ ที่คุณธรรม-ชาติบอกว่า ตัวพูดมากพูดนอกตัวเรา มันเป็นอย่างนี้นี่เอง

+++ ขณะที่ "ฟัง" มันพูดอยู่ข้างนอกนั้น เหมือน "เห็นตัวมันไม่ใช่เรา" แล้วเกิด "ความสุขที่หลุดพ้นจากมัน" ประกอบไปด้วยหรือไม่ ความสุขตรงนี้ ไม่มีในฌาน ไม่มีในโลก

แต่พอเราตื่นแล้ว เสียงที่ได้ยินกลับไปอยู่ข้างใน ) ทีนี้ถ้าเราย้ายขึ้นมาที่หน้าผากตรงหว่างคิ้ว เราจะอยู่กับตัวดู บางครั้งจะมีอาการเหมือนเพ่งเกิดขึ้น (ตรงนี้เราจะไม่ได้ยินเสียงตัวพูดมาก )

+++ ตัวดู คือ อาการ เพ่ง โดยธรรมชาติของมัน แต่ยามใดที่ มันไม่เพ่ง ยามนั้นตัวมันจะเป็น ฌาน ให้สังเกตุอาการของมันให้ดี เมื่อมันเป็น ฌาน แล้วเราไปอยู่กับมัน ตรงนี้คือ "การเข้าฌาน" นั่นแล

ถ้าเราลองเล่นเป็นตัวดูโดยที่เราแกล้งไม่รู้ เรารู้ว่าเราทำอะไร ตัวดูที่คิดว่าเป็นเรารู้ แล้วเพ่งโทษโน่นนี่นั่น มันเป็นอารมณ์ล้วนๆเลยค่ะ

+++ ถูกต้อง ตัวดู ในขณะที่มันเป็น "นาม" มันคือ "ธรรมารมณ์" และในขณะที่มันเป็น "รูป" มันคือ "จิต"

ถ้าเราย้ายออก เราก็จะอยู่กับรู้ อยู่กับว่าง ก็ อยู่ ย้าย ย้าย อยู่ กับสามสภาวะนี้ สลับกันไปมาเกือบเดือนแล้วค่ะ ไม่ไปไหนมาไหนเลย วนไปวนมาอยู่อย่างนี้ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ แต่สังเกตุตัวผุดจากลิ้นปี่จะไม่มีแล้วนะคะ มันหายไปเลยน่ะค่ะ หรือถ้าบังเอิญเผลอแล้วมีความรู้สึกอะไรผุดขึ้นมาจากลิ้นปี่ ก็แค่แว๊บเข้ามา แล้วมันก็ออกไปพร้อมกับลมหายใจออกในอึดใจเดียว ซึ่งกรณีนี้สังเกตุจะเกิดขึ้นเฉพาะช่วงขณะที่เรากำลังฟังคนที่พูดกับเรานานมากเท่านั้น

+++ ต่อไป "ไม่ต้องรอให้มันออกไปพร้อมกับลมหายใจ" แต่ "ใช้ตัวดูให้ ตัด ทันที" จากนั้นจึง "วางตัวดู" ในอีกวาระจิตถัดไป

เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ต้องเดินทางกลับบ้านเกิดไปงานศพพ่อ ก่อนที่พ่อจะเสีย พี่ชายโทรมาบอกว่าพ่ออาการหนักมาก หมอช่วยปั้มหายใจคืนมาสองครั้งแล้ว ตอนนี้ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจ ถ้าถอดเครื่องช่วยหายใจก็หมด คืนนั้นช่วงประมาณตี 4-5 เหมือนเราจะรู้ว่าพ่อรอเราอยู่ แต่สังขารท่านไม่ไหวแล้ว ณ เวลานั้นเลยบอกพ่อไปว่า พ่อไม่ต้องรอหนูนะ หนูคงเดินทางไปไม่ทันพ่อ ไม่ยึดติดหนูนะ ไม่ให้ยึดติดอะไร ให้พ่อเอาบุญที่หนูมีอยู่ เป็นใบเบิกทางเพื่อไปสู่ภพภูมิที่ดี

+++ ตรงนี้เป็น "จิตสื่อสาร" ที่ดี และเป็นการ "ตัดห่วงผูกพัน" ที่ดีมาก ช่วงนี้ 7 วัน "ให้เดินจิต แล้วอยู่กับ ปิติหรือสุข" ให้มาก หากเกิดการสื่อสาร หรือ ส่งจิตไปหา ก็จะสามารถทำให้ท่านเปลี่ยนไปยัง "ภูมิ" ที่ดีมาก ๆ ได้

พอเช้ามาพี่ชายโทรมาบอกว่าพ่อเสียแล้ว หลังจากพูดกับพี่ชายเสร็จ สักพัก มันเหมือนมีพลังความทุกข์เริ่มก่อตัวแล้วเคลื่อนขึ้นมากระจุ่กที่คอหอย

+++ มันเคลื่อนตัวมาจาก ลิ้นปี่ แต่ตรงนี้มาทันที่ คอหอย

จากนั้นสังเกตุเห็นตัวเองถอนหายใจทิ้งความทุกข์ออกไปโดยอัตโนมัติเลย คือพลังความทุกข์ที่เริ่มก่อตัวขึ้น วิ่งออกไปพร้อมกับลมหายใจออก เหลือแต่ความว่างรู้ ความเศร้าโศกเสียใจอาลัยอาวร ไม่มีเลย

+++ ต่อไป ให้ฝึก ตัด ที่ตัวดูตรง ๆ

ทีนี้ก็มาสังเกตุอีก ตอนที่อยู่ในงานน่ะค่ะ คนเยอะก็เลยเป็นอะไรที่ดูแล้ววุ่นวายมาก คนโน้นบอกให้เราทำอย่างนี้ คนนี้บอกให้เราทำอย่างโน้น ภายนอกมันวุ่นนะ แต่ใจเราไม่วุ่น ในงานก็ไม่เห็นใครเศร้าโศกอะไรเลย สังเกตุตัวเองมีความรู้สึกเดียวตั้งอยู่ตรงบริเวณคอหอย และก็แช่อยู่นิ่งๆอย่างนั้น ใครพูดใครคุยอะไรได้ยินหมด แต่ไม่รับเข้ามาในจิตในใจ ก็มีช่วงเผลอ ตอนที่คุยๆกับญาติ สังเกตุความทุกข์กำลังก่อตัวขึ้นหนึ่งครั้งในช่วงที่เราหายใจเข้า พอหายใจออก ความทุกข์ก็ออกไปพร้อมกับลมหายใจออกเลย และก็สังเกตุความอึดอัดก่อตัวขึ้นหนึ่งครั้งช่วงหายใจเข้า พอหายใจออก ความอึดอัดก็ออกไปพร้อมกับลมหายใจออกเลย ส่วนช่วงเวลาที่ไม่ได้พูดคุยกับใคร เราก็อยู่เงียบๆ หันหน้ามองคนโน้นที มองคนนี้ที มองแบบตาแป๋ว ไม่มีความรู้สึกนึกคิดอะไรเลย ร่างกายก็โปร่งโล่งเบาสบายดี

+++ ตรง "มองแบบตาแป๋ว" นั้น ให้ไปดูภาพของ "หลวงปู่แหวน" แล้วจะเข้าใจได้ชัดเจนว่า "หลวงปู่แหวน อยู่ กับวิหารธรรมอะไร" นะครับ

อีกอย่างนะคะ สังเกตุตอนนี้ความสนุกสนานกลับมาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่เหมือนเดิม เอ๊ะ ยังไงเนี่ย อิอิ

+++ นั่นนะซี ความสนุกสนาน ย่อมมีอยู่จริงตามธรรมชาติของมัน และสภาวะแห่ง ความเป็นเรา ก็มีอยู่จริงด้วยเช่นกัน ตามสติระดับ 9 ย่อมเป็นเช่นนั้น แล...

 

ผมสังเกตุมานานแล้วนะครับ ว่าคุณธรรมชาติ ตอบคำถามต่อเนื่องอย่างยาวได้เร็วมาก แบบไม่ต้องมานั่งคิดกันเลย สุดยอดเลยครับ เข้ามาถึงตอบเอาตอบเอา ทั้งกระทู้ทั้ง พีเอ็ม ทีหลายๆ อัน สุดยอดดดด

 

+++ นี่ยังไม่เร็วเท่าไร เพราะต้องคอยมากด <- เกีอบตลอดเวลา เพราะ Keyboard มันชอบกระโดดอยู่เสมอ ไม่งั้นมันส์... กว่านี้อีก 555

 

เป็นคนเดียวกับ "ทำอยู่"ค่ะ หาพาสเวิร์ดตัวเองไม่เจอสมัครใหม่เลย เข้ามารายงานผลนิดหน่อยค่ะ วันสองวันมานี่หงุดหงิดมากโกรธเกลียดคนที่ทำไม่ดีกับเราคิดอยู่นั่นแหละปกติก็วางแล้วนะ (เอ๊ะหรือเราไปรับรู้อารมณ์ที่เค้าเกลียดเรา) ทนไม่ไหวแล้วทำไมเราชั่วอย่างนี้ไปหาหลวงพ่อเลยค่ะ หลวงพ่อบอกเราให้เจริญเมตตาให้มากๆแผ่ส่วนบุญให้สรรพสัตว์ แผ่บุญให้เค้าเค้ามาขอเรา (แหมก็หนูกลัวนี่คะ อิอิ) เลยกลับมานั่งพิจารณาช่วงนี้ไม่ได้แผ่เมตตานี่เอง เฮ้อ.... กายตัวกายตอนกำหนดรู้สึกว่ามีบางช่วงมันดิ้นดุ๊กดิ๊กด้วยค่ะ

 

มีเพื่อนละ อาการแบบเดียวกันเลย ^ ^
เรื่องมันสนุก เราก็รับรู้ว่าสนุก แต่ความสนุก กับเราที่รู้ว่าสนุก แยกกันอยู่ แล้วเราที่รู้อยู่ว่าสนุก อยู่ตรงไหนน้า

มาเล่าเพิ่มหน่อยคะ ช่วงนี้ก็จะรู้ตั้งแต่พลังงานหลักก่อตัวหนัก ๆ จนเกิดการกระทำ ซึ่งหลัก ๆ ก็คือคำบ่นที่เราชอบบ่นตัวเองเวลาเบื่อ ๆ นะคะ ความซ้ำซ้อนเป็น pattern แบบนี้ คือสิ่งที่เรียกว่าวิบาก หรือเปล่าคะพี่ ช่วงหลัง ๆ พอพลังงานก่อตัว เมิลจะรู้ละว่าจะมีพฤติกรรมอะไรตามมา เริ่ม predict ได้ละ ถ้าทันเมิลก็ตัด ถ้าไม่ทันก็แค่มันจบละ ไม่คิดต่อ

หรือบางทีก็ดูความคิดเสียเวลา ไปสักพักก็ พอละเลิกดู ดับเข้าว่างรู้เลย
ก่อนฝึก "ความคิดเสียเวลา" พวกนี้เราไม่รู้ตอนที่มันเกิด ตอนที่มันดำเนิน จนจบ แต่ตอนนี้เมิลรู้ตอนที่มันกำลังเกิด เกิดแล้วเปลี่ยนเรื่องโดยมีจุดเชื่อมโยงระหว่างเรื่องอยู่ แต่จริง ๆ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องเดียวกัน ไม่เกี่ยวข้องกันแค่มี common factor อยู่ ระหว่างที่มันเกิดอยู่ เมิลก็รู้อยู่ แล้วถ้าไม่ตัด ไม่ย้ายออกมา มันก็ต่อของมันไปเรื่อย ๆ พอย้ายออกมาบ่อย ๆ มันก็เกิดน้อยลง พอมันจะเกิดเราก็ดับมันลง

 

ขอบคุณในคำตอบคุณธรรม-ชาติมากมายค่ะ

ไม่เคยได้วสี ไม่เคยกำหนดอะไรได้เลย..:'(

ขอถามอีกหน่อยจ๊ะ..
การนั่งสมาธิไปถึง ตัวหาย(กายหยาบดับ)มีแต่แสง นี่คือ..??
ต่างจากมีแสงแต่ยังรู้สึกมีกายหยาบใช่ไหม
แบบที่ถอดกายทิพย์ จิตมีความรู้สึกที่กายหยาบด้วยไหม หรือไม่มีเลย..
ทำไมมโนครึ่งกำลัง ถึงยังรู้สึกที่กายหยาบ

พวกมีตาทิพย์ ก็อาจถอดกายทิพย์ไม่ได้ใช่ไหม ถ้าไม่เคยฝึก
ขอบพระคุณมากมายจ๊ะ

 

เป็นคนเดียวกับ "ทำอยู่"ค่ะ หาพาสเวิร์ดตัวเองไม่เจอสมัครใหม่เลย เข้ามารายงานผลนิดหน่อยค่ะ วันสองวันมานี่หงุดหงิดมากโกรธเกลียดคนที่ทำไม่ดีกับเรา

+++ สำหรับผมแล้ว จะบัญญัติข้อห้ามไว้ประการหนึ่งในกรณีแบบนี้คือ ห้ามตกลงไปในวังวนของคำว่า "เพราะอะไร"
+++ คำว่า "เพราะอะไร" คำนี้ เป็นคำที่ม้กจะเกิดมาจาก ตัวผู้ถาม "หลงเหตุ" แล้ววนเวียนอยู่ในวังน้ำวนแห่งตนเอง

+++ เช่น คน ๆ หนึ่งมีเงินนับล้าน เพียงแต่เขาไม่มีเงินเหรียญ เลยมา "ขอยืม" เราซึ่งเป็นคนจน แต่ภายหลัง พอเราทวงเขาก็กลับบ่ายเบี่ยงหลบไปหลบมาตลอดเวลา ผลลัพธ์ก็คือ "ไม่ใช้เงินคืน" นั่นเอง ตรงนี้ "ห้ามถามว่า เพราะอะไร" การถามเช่นนี้เสียเวลาและจิตใจไปมาก เพราะไม่ว่าจะหาคำตอบอย่างไรก็ตาม ผลลัพธ์ก็จะลงเอยในที่เดิมของมันคือ "มันไม่ยอมใช้เงินคืน" นั่นเอง ดังนั้น ไม่ต้องเสียเวลาไปหาเหตุในจิตของเขา เพราะท้ายสุดแล้วก็คือ "จิตของเขาเป็นแบบนี้" เท่านั้นแหละ วงจรการทำงานในจิตของเขาเป็นแบบนั้น และ เขาย่อมหวงแหนจิตที่เป็นแบบนั้นของเขาเอง

คิดอยู่นั่นแหละปกติก็วางแล้วนะ (เอ๊ะหรือเราไปรับรู้อารมณ์ที่เค้าเกลียดเรา)

+++ ตรงนี้ง่ายมากสำหรับผู้ที่รู้การทำงานของจิตตน เพราะจะรู้ได้ว่า "อารมณ์ที่เกิดขึ้นนั้น เป็น ขาเข้า หรือ ขาออก" เพียงแค่นี้ก็รู้ว่า มาจาก ตน หรือ มาจาก ใคร

ทนไม่ไหวแล้วทำไมเราชั่วอย่างนี้ไปหาหลวงพ่อเลยค่ะ

+++ สำคัญที่สุดก็คือ "วงจรการทำงานของจิต" ตรงที่เรียกว่า "ชั่ว" ตรงนี้ "เป็นวงจรของใคร" หากจะรู้ตรงนี้ได้ "ต้องชำนาญในจิตตน" เท่านั้น

หลวงพ่อบอกเราให้เจริญเมตตาให้มากๆแผ่ส่วนบุญให้สรรพสัตว์ แผ่บุญให้เค้าเค้ามาขอเรา (แหมก็หนูกลัวนี่คะ อิอิ) เลยกลับมานั่งพิจารณาช่วงนี้ไม่ได้แผ่เมตตานี่เอง เฮ้อ....

+++ การ "แผ่เมตตาของจริง" นั้น จิต จะต้องเป็น "พรหมจริยา" เสียก่อน

+++ "พรหมจริยา" หรือ "ความเป็นพรหม" คือ อะไร

+++ 1. พรหม "อยู่" กับ "ฌาน" ยามใดที่ "พรหมตกจาก ฌาน" ยามนั้นจะสิ้น "ความเป็นพรหม" ในทันที (ตายจากพรหม)
+++ 2. คุณสมบัติของพรหม ที่เป็น เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา นั้น แท้จริงแล้วมันมาจาก คุณสมบัติของ "ฌาน" นั่นเอง
+++ 3. ฌาน 1 วิตก-วิจารณ์ นั้น สภาพที่แท้จริงของมันเป็นการ "สแกนธรรมารมณ์" แบบเดียวกับการ "ปรับวสี"
+++ 4. ฌาน 2 ปิติ ตรงนี้เป็นการทรงอารมณ์ที่ "อิ่มอกอิ่มใจ อยู่อย่างนี้ก็อยู่ได้" ผู้ที่เคยอยู่ตรงนี้มาก่อน จะรู้ได้ชัดเจนว่า "เมตตาธรรม และ กรุณาธรรม" อยู่ที่ตรงนี้
+++ 5. ฌาน 3 สุข ตรงนี้เป็นการทรงอารมณ์ที่ "เบากาย เบาใจ" ตรงนี้แหละคือ อาการของ "มุทิตาธรรม"
+++ 6. ฌาน 4 อุเบกขา ตรงนี้เป็นการ "ตัดอารมณ์ภายนอกทิ้ง เสพสุขด้วยธรรมารมณ์แห่งตน" ที่เรียกว่า "อุเบกขาธรรม" นั่นแหละ

+++ ดังนั้น พอรู้แล้วนะว่า "อะไรคือ การแผ่เมตตา ของจริง" ที่มีความแตกต่างไปจากการแผ่ "น่าอนาถ น่าเวทนา" อย่างที่ จิตชั้นกามาวจร แผ่กัน

กายตัวกายตอนกำหนดรู้สึกว่ามีบางช่วงมันดิ้นดุ๊กดิ๊กด้วยค่ะ

+++ ตรง "บางช่วงมันดิ้นดุ๊กดิ๊ก" นั้น เป็นอาการของ "กายในกาย" ที่กำลังปรากฏขึ้น ไม่นานก็จะเป็น "กายซ้อนกายได้เอง" นะครับ

 

มีเพื่อนละ อาการแบบเดียวกันเลย ^ ^
เรื่องมันสนุก เราก็รับรู้ว่าสนุก แต่ความสนุก กับเราที่รู้ว่าสนุก แยกกันอยู่ แล้วเราที่รู้อยู่ว่าสนุก อยู่ตรงไหนน้า

+++ ความสนุกเป็น "เปลวเทียน" ที่สั่นไหวแปรปรวนด้วยอาการของ "กิริยาจิต" ส่วน "เราที่เป็นสภาวะรู้" เป็นไส้เทียน ที่ถูกล้อมรอบด้วย "ธรรมารมณ์" และ "สรรพสิ่งมีอยู่จริง ถูกรู้จริง ไม่ได้เป็นตัวจริงของเรา อยู่ด้วยกันแบบ เอกภาพใครเอกภาพมันจริง" ทุกอย่าง จริงทั้งหมด "ไม่มีอะไรที่ไม่จริง ในยามที่ทำ ปัฏฐาน"

มาเล่าเพิ่มหน่อยคะ ช่วงนี้ก็จะรู้ตั้งแต่พลังงานหลักก่อตัวหนัก ๆ จนเกิดการกระทำ ซึ่งหลัก ๆ ก็คือคำบ่นที่เราชอบบ่นตัวเองเวลาเบื่อ ๆ นะคะ ความซ้ำซ้อนเป็น pattern แบบนี้ คือสิ่งที่เรียกว่าวิบาก หรือเปล่าคะพี่

+++ พลังงานหลักก่อตัวหนัก ๆ = ปัจจยา สังขารา (ยังเป็น อรูปฌาน 4)

+++ จนเกิดการกระทำ = ปัจจยา วิญญานัง (อรูปฌาน 4)

+++ ตรงนี้ไม่ใช่ "วิบาก" แต่มันเป็นอาการของสภาวะ 3 อย่าง ระหว่าง "ตัวพูดมาก ตัวดู และ ธรรมารมณ์" โดยที่ "ตัวดู เสพธรรมารมณ์ (นาม) ในขณะที่สร้างขันธ์ ตัวพูดมาก (รูป)" แล้ว "ตัวพูดมาก (รูป) เริ่ม ปรามาส ธรรมารมณ์ (นาม) ที่ตัวดูเสพอยู่"

+++ "วิญญาณะ ปัจจยา นามะรูปัง" คือ อาการตรงนี้แหละ ฮู้บ่อ (ตัวดู สร้างและเป็น รูปและนาม ในที่เดียวกัน)

+++ ยามใดที่ "รูปธรรม" เริ่มปรากฏ ยามนั้นย่อมอยู่ใน "รูปภพ" และ "ตัวดู" (ใจ) ยังเป็นผู้ "รับสัมผัสโดยตรง" ตรงนี้เป็น (รูปฌาน 4)

+++ แต่ยามใดที่ "ตัวดูต้องใช้อุปกรณ์อื่น" คือ ตา หู จมูก ลิ้น กาย เป็นตัวกลางในการรับรู้แล้วละก็ มันย่อมตกลงมาสู่ "กามาวจร" ตรงนี้

+++ และตรงนี้แหละ "นามะรูปัง ปัจจยา สฬายตนัง" อันเป็นอาการ "ตกจากรูปพรหม สู่ กามาวจร"

ช่วงหลัง ๆ พอพลังงานก่อตัว เมิลจะรู้ละว่าจะมีพฤติกรรมอะไรตามมา เริ่ม predict ได้ละ ถ้าทันเมิลก็ตัด ถ้าไม่ทันก็แค่มันจบละ ไม่คิดต่อ

+++ ถูกแล้ว "ทันตรงไหน ก็ จบที่ตรงนั้น" แต่ควรสนในกับอาการ "predict หรือ รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น" ตรงนี้ให้ดี เพราะมันเป็น รากฐานของ อนาคตังสญาณ ในระดับ เจโตปริยะญาณ

หรือบางทีก็ดูความคิดเสียเวลา ไปสักพักก็ พอละเลิกดู ดับเข้าว่างรู้เลย

+++ ถูกต้อง "ความคิด" ก็คือ "ความเพ้อเจ้อ" นั่นแหละ
+++ เมื่อหันกลับไปดู "สังคมโลก" แล้ว ก็ได้แต่ปลงว่า "หัวใครหัวมัน สร้างภพและขังตนเองกันแบบ ของใครของมัน" กันทั้งนั้น

 

ไม่เคยได้วสี ไม่เคยกำหนดอะไรได้เลย..

+++ วสี คือ ความชำนาญ ไม่มีความหมายอะไรมาก เพียงแต่ว่า "ประโยชน์มหาศาล" เท่านั้นเอง

ขอถามอีกหน่อยจ๊ะ..
การนั่งสมาธิไปถึง ตัวหาย(กายหยาบดับ)มีแต่แสง นี่คือ..??

+++ อาการ "ตัวหาย" นั้นอย่าเอาไปปนกับ "อาการดับ" ซึ่งเป็นเรื่องของ "การดับขันธ์" เพราะ "ไม่มีเจตนา ในการดับ"
+++ อาการ "ตัวหาย" เป็นอาการที่ "จิตอยู่กับ ธรรมารมณ์" จน "ไม่รับทราบ" การดำรงค์อยู่ของกาย และอยู่ในสภาพของ "อรูป"

ต่างจากมีแสงแต่ยังรู้สึกมีกายหยาบใช่ไหม

+++ ใช่ ตรงนี้มีแสงเป็น "ภูมิ" ส่วนกายหยาบนั้น "รู้ว่ามีเฉย ๆ" ตรงนี้เป็น "รูปภพ"
+++ เรื่องมีแสงเป็นภูมินั้น มีการกล่าวถึงในเรื่องของ "อสุรินทร์ ราหู" ที่รบกับพวกที่ อยู่ ในภูมิของแสง ลองกูเกิ้ลดูเอานะ

แบบที่ถอดกายทิพย์ จิตมีความรู้สึกที่กายหยาบด้วยไหม หรือไม่มีเลย..

+++ ไม่มีความเป็น "กาย" ที่เป็นกายหยาบแม้แต่น้อย แต่ใช้ "กายเวทนา กายจิต หรือ กายธรรมารมณ์" (ภาษาในหมวด สติปัฏฐาน 4) แทน

ทำไมมโนครึ่งกำลัง ถึงยังรู้สึกที่กายหยาบ

+++ "มโนครึ่งกำลัง" เป็น "อุปจาระสมาธิ" ยังไม่เป็น ฌาน หากเป็น ฌาน เมื่อไร เมื่อนั้นจึงเป็น "มโนมยิทธิเต็มกำลัง" ที่มีระบุไว้ในพระไตรปิฏก

พวกมีตาทิพย์ ก็อาจถอดกายทิพย์ไม่ได้ใช่ไหม ถ้าไม่เคยฝึก

+++ ตาทิพย์ เป็นการทำงานของ "ตัวดู ในฝ่าย รูปธรรม" ซึ่งมีธรรมชาติของ "จิตส่งออก" อยู่แล้ว และมีลักษณะของ "จักขุวิญญาณ" ตรงนี้ขึ้นอยู่กับ "สติ" ของตัวผู้ฝึกเอง (ปัจจัตตัง) ในการที่จะจำแนกได้ว่าเป็น ตาทิพย์ หรือ ตานึก

+++ พวก ตาทิพย์ที่เป็นตานึก จะไร้ขีดความสามารถในการถอด กาย ตามความเป็นจริงได้ เพราะขาดเหตุและปัจจัยในการถอด
+++ แต่พวก ตาทิพย์ที่มาจาก ญาณทิพย์ จะสามารถถอดกายได้ แต่มักจะเป็น กายจิต (รูปละเอียด) เท่านั้น และมักไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับ "นามกาย" แม้แต่น้อย นะครับ

 

ขอบคุณคุณธรรม-ชาติ มากจ๊ะสำหรับคำตอบ

ที่จริงก็พยายามไล่อ่านกลับไปอยู่
แต่ถามเพิ่ม ให้แน่ใจดีกว่า เพราะมีระดับของภาษาเพื่อแยกความชัดเจนของรายละเอียดในคำนั้นๆ ค่อนข้างมาก
กายทิพย์ คือ... กายเวทนา ต่างจากกายจิต(รูปละเอียด) ขนาดไหน กายจิตมีแต่ตัวรู้หรือ..? ใช่พวกตาทิพย์ไหม..? กายจิตเดินทางโดยมีรูปไหม..? เวลาฝันว่าได้คุยกับใครก็ไม่รู้โดยก็ไม่เห็นตัวเองด้วยไม่เห็นตัวเขาด้วยคือรู้ว่ามีใครคุยกับตัวเองอยู่แต่ตัวเองก็ไม่มีตัวกายคุยกับใครก็ไม่รู้. แต่คุยกันในนิมิตหนึ่งที่กำลังฉายภาพให้ดู.. เช่นมีภาพขึ้นมา เราถามเขาว่าคืออะไร เขาตอบว่าคืออะไร.. ในภาพนั้นๆ.. แบบนี้คือ... นิมิตที่เกี่ยวกับกายจิตไหม?..
กายจิต(รูปละเอียด)รวมไปถึงอรูปด้วยไหม? ..กายธรรมารมณ์ คือ...? พวกอรูปหรือ.. อยู่กับธรรมมารมณ์คือ..?
แล้วนามกายล่ะ..ความหมายขนาดไหน..?

ขอบคุณมากๆค่ะ

 

วิญญาณะ ปัจจยา นามะรูปัง ( เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปจึงมี )
เมิลเพิ่งมารู้ก็จากการที่พี่บอกนะคะ ก่อนหน้านี้เคยอ่านแต่ก็ไม่เคยรู้จริง ๆ ว่าหมายถึงอะไร

พอพี่บอกก็เลยไป google อ่านปฎิจจสมุปบาท แล้วเทียบเคียงกับผลของการฝึกว่าสติเรารู้ไล่ขึ้นมาเรื่อย ๆ ตามลำดับจริง ๆ ในตอนแรกที่รู้ว่ายึด แต่ก็ต้องอีกสักพักกว่าจะเห็นว่าตัณหาอยู่เบื้องหลัง พอเห็นตัณหาแล้ว ก็เริ่มเป็นสติในระดับรู้ถึงพลังงานเป็นส่วนใหญ่ เช่นพลังงานที่พุ่งขึ้นมาจากท้อง พลังงานจากตัวดู

ขอความกรุณาพี่ช่วยบรรยายธรรมในหัวข้อความสัมพันธ์ของระดับสติและปฎิจจสมุปบาท ด้วยคะ please