สงสัยเรื่องของจิตค่ะ ช่วยรบกวนตอบด้วยค่ะ

เพิ่งปฏิบัติมาได้ไม่นานเท่าไรค่ะ แต่่ว่าในบางครั้งที่นั่งสมาธิอยู่ๆก็จะมีเสียงพูดขึ้นมาสอนบ้างหรือพูดประโยคบางประโยคซึ่งมั่นใจว่าไม่ได้คิดไปเองแน่นอน(เพราะดิฉันไม่น่าจะคิดคำพูดแบบนั้นได้แน่ๆ)และก็ไม่ได้เป็นการได้ยินจากข้างนอกนะคะมันไม่ได้เป็นการกระทบหรือรับรู้จากภายนอกแต่เป็นการได้ยินจากข้างในค่ะ(ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี) หรือในบางครั้งที่ดิฉันนอนหลับอยู่และตื่นขึ้นมาก็เคยได้ยินจิตมันร้องเพลงขึ้นมาเองได้ซึ่งอาการไม่ได้เหมือนเราร้องเพลงในใจนะคะ คือแบบว่าเราไม่ได้คิดนะแต่จิตมันร้องออกมาเองได้ซึ่งเป็นเพลงที่เราไม่รู้จักไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย(เป็นเพลงธรรมะ) รบกวนผู้รู้อธิบายด้วยคะ ดิฉันพยายามอธิบายเพื่อให้เข้าใจที่สุดแต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ขอบคุณค่ะ

 

อาการแบบนี้ผมก็เคยเป็นนะครับ แต่ว่าไม่ได้เปนเสียงคนพูดหรือร้องเพลง แต่เปนเสียงด่าบางทีเผอลจิต ปล่อยสติจับสติไม่ทันเราไปเผลอด่าคนอื่นซะได้แต่ด่าในใจนะครับมันผุดขึ้นมาเองเหมือนกัน ต้องมีสติเยอะๆครับเราจะรู้ว่าอะไรมันกำลังจะเข้ามาพอจับมันได้แล้วตัดมันไปเลยครับ

เช่นเดียวกับสมาธิของคุณที่มีเสียงขึ้นมาผมคิดว่าน่าจะเกิดจากการที่คุณเผลอสติไปน่ะครับเลยมีความคิดโผล่เข้ามา ต้องพยายามตัดไปครับ แล้วใจเราก็จดจ่ออยู่กับอารม เอ่อเช่นคุณเริ่มด้วยการภาวนาก็จดจ่ออยู่กับการภาวนาไปนะครับ อย่าให้สติเผลอไม่จับคำภาวนามันก็จะมีความคิดหรือเสียงโผล่มาอีก ที่เป็นเสียงคนสอนบางทีอาจจะมาจากจิตลึกๆที่หวังจะได้ยินน่ะครับแต่เราไม่รู้ตัว

ถ้าผมคาดการผิดยังไงขออภัยด้วยครับ

 

เกิดเพราะ สติสัมปชัญญะ มันเผลอหลุดจากกรรมฐานที่เราใช้ คือ สติสัมปชัญญะไม่อยู่กับกรรมฐาน คือว่า ตามอารมณ์ปัจจุบันไม่ทันก็จึงหลุด เลยเผลอ สภาวะอย่างที่เห็น ที่ได้ยิน ที่คิดนั่นก็เกิดปรากฎ

วิธีแก้พึงกำหนดสภาวธรรมนั่นเสียด้วยแล้วสติเป็นต้นจะเกิด ไม่ใช่ปล่อยไปเฉยๆ

...เกิดจากภายใน (เรียกว่า ธรรมารมณ์)

 

ผมให้คุณลอง สังเกตุดูนะครับลักษณะของความคิดจะมีสอง 2 แบบ
1. แบบที่คอยสอนคอยเตือนตัวเองในขณะนั่งสมาธิ ว่าอันนี้ไม่ใช่ ต้องอย่างนี้ หรืออย่างนี้ไม่มีไม่ใช่ทาง ต้องอย่างนี้
2. แบบที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ห้ามไม่ได้ ขึ้นมาเฉยๆเป็นเพลง เดื๋ยวต่อไปนอกจาก เพลงแบบที่ว่าแล้ว ต่อไปจะเป็นเสียง
เพลงๆหนึ่ง..แต่มาเป็นท่อนๆ...คุณจะไม่รู้ด้วยว่าใครร้อง ชื่อเพลงอะไร และจำไม่ได้ว่าได้ยินมาจากไหน..ใช่ไหมครับ
ลองตอบผมก่อนนะครับ.สมมุติว่าใช่นะครับ.ผมขออนุญาตแนะนำต่อนะครับ
***ความคิดในข้อแรกนั้นจะเกิดจากจิตครับ ความคิดในข้อที่สองเกิดจากขันธ์ 5 ครับ*** ทั้งสองความคิดคุณต้องดับทั้งสองความคิด
แม้ในความคิดในข้อแรกจะดีมากแค่ไหนก็ให้ดับ ส่วนข้อที่สองก็ให้ดับ การดับก็คือ กำหนดดับ หรือ ระลึกรู้สึกอยู่กับลมหายใจไม่เกิน 5 ครั้งเค้าก็จะดับครับ(่และความคิดที่ 2 เนี่ยถ้าคุณดับเค้าตลอดนะครับ จะมาไม่เกิน 3วันแล้วก็หายไปอีกนาน)..ทำบ่อยๆ เกิดอีกก็ให้ดับอีกนะครับ ..ดับแรกๆเค้าจะมาบ่อยๆ คุณก็ขยันดับไปเรื่อยๆ..ถ้าคุณทำตามนี้ได้อีกไม่นาน คุณจะทราบเองครับว่า อะไรเป็น อะไร คุณจะเห็นฐานของเค้าเอง
คุณจะรู้เลยครับว่าเค้า เกิดขึ้นตรงไหนครับ ทั้งสองความคิดนั้นหละ..
แล้วต่อไปคุณจะร้องอ้อคำในช่อง***___*** ถ้าคุณบังเอิญเชื่อที่ผมบอกนะครับ..อีกไม่นานครับคุณนั่งไปเดี๋ยว
คุณจะถึงขั้นที่จิตกับกายแยกกันได้เองครับ.แต่จิตก็ยังไม่อยู่ในกายนะครับในครั้งแรก.ถึงจุดนี้ค่อยว่ากันไหม...แต่อีกไม่นานนะครับผมจะบอกให้ แต่ความคิดทุกอย่างคุณต้องดับให้ได้ ดีหรือไม่ดี คำสอนอาจารย์ หรือจากทุกตำราที่วิเศษที่คุณเคยอ่านต้องดับให้ได้
อนุโมทนาด้วยนะครับ....

 

หากแนะนำผิดพลาดก็ขออภัยนะครับ
อย่าส่งจิตออกครับ รับ-รู้-วาง เท่านั้นพอครับ
อนุโมทนาในส่วนบุญด้วยนะครับ

 

ขอบคุณกระทู้ของคุณจิตตะวันนะคะเพราะอาการบางอย่างที่เกิดขึ้นก็พบอยู่เหมือนกัน เลยได้รับความรู้จากเพื่อนๆที่ใจดีที่เข้ามาตอบให้ด้วย ยังมีอีกอย่างที่พบกับตัวเองก็คือตอนนอนหลับจิตเกิดตื่นขึ้นมามองเห็นห้องตัวเองแล้วมีแรงดึงดูดให้ลงไปข้างล่างน่ะค่ะ พยายามฝืนจนตื่นขึ้นมาจริงๆ เป็น2 ครั้งแล้วค่ะ กลัวจริงๆนะ ไม่รู้จะทำยังไงดี มีใครเคยเป็นอย่างนี้บ้างไหมคะ ช่วยให้คำแนะนำด้วยนะคะ

 

ช่วยหนูด้วยหนูได้ยินเสียงคนด่าอยู่ตลอดเวลาเลยอะ ไม่ทราบเกิดจากอะไร

 

จิตเดิมนั้น เคยปฏิบัติธรรมมา แต่อดีต
เมื่อจิตมีกำลัง มักจะเป็นสภาวะใกล้หลับ หรือ หลับไปแล้ว จะปรากฏสิ่งที่จิตนั้นเคยคุ้นเคยอยู่ ออกมา

<font style="background:Lime">การจะรู้ชัดนั้น ว่า สิ่งนั้นคืออะไร จะไม่สามารถหาคำตอบได้ด้วย ปัญญาทางสมองที่อาศัยตรรกะที่เป็นอคติและบดบังสภาพที่แท้จริงได้ จะต้องอาศัยเพียงจิตที่สงบ เข้าไปหาคำตอบ ด้วยตัวเอง</font>

 

นามนิมิตค่ะ บางทีอาจเป็นสิ่งที่เราเรียนรู้มาในอดีตก็ได้นะ

อาการแบบนี้นั่งสมาธิมากๆก็หายค่ะ

เมื่อจิตว่าง เสียงรบกวนต่างๆจะหายไป

แต่อาจไม่หายขาดเพราะจิตได้รับการกระทบจากประสาทสัมผัสตลอดเวลา

ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมและอารมณ์ของเรา

ดังนั้นจึงควรฝึกเข้าสมาธิให้จิตว่างเพื่อตัดความรบกวนนี้เพื่อให้ทำกิจวัตรต่อไปได้

 

สมถะสมาธิ: ตั้งสติให้มั่น โฟกัสที่ลมหายใจ
อะไรที่นอกเหนือจากนั้นก็นิ่งเฉย ปล่อยไป
วิปัสนากรรมฐาน: ตั้งสติให้มั่น ตามมองสิ่งที่จิตปรุงแต่งขึ้นมา
มองไปมองมา เดี๋ยวจิตมันรู้ว่าถูกสติตามดูอยู่ มันก็หยุดปรุงแต่งเอง...

 

...จิตเล่นกล...
จิตไม่นิ่ง จิตฟุ้งซ่าน จิตแส่ส่าย จิตไม่รวมเป็นหนึ่งเดียว ไม่เป็น "เอกัตคตา" ไม่ว่าภาพ หรือ เสียง ที่เกิดขึ้น ล้วนเป็นการกระทำของจิตทั้งนั้น

จิต..ยังไม่มีพลัง ยังไม่บริสุทธิ์ จิตยังไม่ได้สมาธิ และไม่มีสติ กำกับไปตลอด ดังนั้น ต้องฝึกสมาธิอีกมากๆ กำกับการฝึกสติ(ระลึกได้)ให้มากๆ เพียรไปเรื่อยๆ เมื่อสมาธิตั้งมั่น สติเกิดตลอดเวลาแล้ว อาการ..จิตเล่นกล จิตหลอน จิตฟุ้ง ฯลฯ เหล่านี้ รับรองหายแน่นอน

อาการแบบนี้ เกิดขึ้นได้กับคนฝึกสมาธิ ได้เสมอ คนฝึกใหม่ หรือฝึกไม่ถูกทาง หรือ มิจฉาสมาธิ ก็เป็นแบบนี้ เมื่อจิตทำงานโดยไม่มีสติกำกับ มันก็เล่นของมันไปเรื่อยๆ เดี๋ยวภาพนั่นผุดมา ภาพนี่หายไป เสียงนั่นแทรกเข้ามา เสียงนี่หายไป มันเป็นแบบนี้ได้เรื่อยๆ บางครั้งก็มีความคิด ความทรงจำเก่าๆ โผล่เข้ามา เหมือนการผสมสี(ปรุงแต่ง)เกิดขึ้นในจิตเรื่อยๆ

มันเป็นการเริ่มต้นที่แสนสับสน เป็นเรื่องปกติ พยายามทำไปเรื่อยๆ พยายามหาทางให้ถูก แน่นำกรรมฐานที่เป็น "กลาง" ที่สุด คือ "อานาปานสติ" ทำให้มาก ทำให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เกิดผลดีแน่ๆ

อานาปานสติ - เอาสติไว้ที่ลมหายใจ เรียกว่า ใช้ลมหายใจ(ตัวแทนของกาย) เป็นบาทฐานให้การพิจารณา เป็นที่ตั้งของจิต พิจารณาเฉพาะลมหายใจ ไม่ต้องไปสนใจอย่างอื่น พิจารณาจนเห็น จนรู้อาการของมัน พิจารณาจนมันระงับไป(แผ่วเบา)เหมือนไม่มีลมหายใจได้ยิ่งดี

เชื่อเถอะครับ วันหนึ่ง...ข้างหน้า ถ้าทำได้ ปฏิบัติได้ถึงจุดนั้น อาการภาพแทรก เสียงแทรก หายแน่ๆ

เสียงนี่แหละ...คือ ศัตรู ตัวร้ายของการทำสมาธิ เลยนะครับ อย่าล้อเล่นไป พอเอาชนะเสียงไม่ได้ ก็อย่าคิดว่า จะทำสมาธิได้ดี เมื่อเอาชนะเสียงไม่ได้ ความคิดมันจะแล่น มันจะปรุงแต่งไปเยอะแยะ เห็นภาพนิมิตนั่นนีี่ไปกันใหญ่

...ระวัง..จิตเล่นกลเรา ซะล่ะ..

มีทางเดียว ดูอาการของจิตที่เล่นกลนี้ไปเรื่อย เดี๋ยวเราก็เห็น ก็ทันมันเข้าซักวัน แล้วเราจะรู้ว่า จิตที่แล่นไป กับ จิตที่ตั้งมั่น ไม่ฟุ้งซ่าน ซัดส่ายไปนั่น มันต่างกันอย่างไร

เพียรพยายามครับ ไม่ต้องกังวลไป

ขออนุโมทนาสาธุ ในบุญบารมี ที่สร้างสะสมไปครับ

 

ให้เจ้าของกระทู้...พิจารณาเรื่องนิวรณ์ 5 เพิ่มเติม

ในการทำสมาธิให้สำเร็จหรือไม่สำเร็จนั่น มันขึ้นอยู่กับ นิวรณ์ เป็นสำคัญ
ถ้าเราไม่สามารถกำจัดนิวรรณ์ในจิตใจเราได้ การทำสมาธิให้สำเร็จนั้้นจะเป็นไปได้ยาก

มันจะเป็นอาการ..จิตแส่ส่าย พลิกไปพลิกมา กระโดด โลดแล่นไปในห้วงมหรรณพเลยทีเดียว จิตเรา น่ะเหมือนลิง ไม่เคยอยู่นิ่งให้เราจับไว้ง่ายๆ หรอก ดังนั้นคนจะจับลิงให้อยู่หมัด ต้องหมั่นฝึกฝน...คือ ให้ใช้ความเพียงรเยอะๆ นั่นแหละ

ฝึกทำทุกวัน ฝึกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวดีเองครับ

 

ส่วนที่ได้ยินเสียงเพลง
คืือ เกิดจากอภิญญาของการฝึกทำสมาธิ
เพราะในขณะที่ทำสมาธิ
อายตนะทั้งห้า จะเปิดออก
รับความรู้สึกอย่างเต็มที่
สามารถได้ยินเสียง
ของเหล่าเทวดา มาร พรหม ได้

ถ้าอยากรู้ว่า เสียงที่ได้ยิน
เป็นของจริงหรือของปลอม
ในขณะที่ทำสมาธิ
ให้ลองตั้งใจใช้ฟังที่มาของต้นเสียงนั้น
ถ้าได้ยินอย่างชัดเจน
เรียกว่า ทำสมาธิ ส่วนที่เป็นอภิญญาจิด
ได้อย่างถุกต้อง
แต่ถ้าไม่ได้ยินเสียงอะไรอีก
ก็แสดงว่า ยังทำสมาธิได้ไม่ถูกต้องนัก
หรือ นิมิตนั้นเป็นนิมิตปลอม
หรือ เป็นนิมิตลวง นั่นเอง

 

เกิดจาก เจ้ากรรมนายเวรเก่าในอดีตชาติ
คอยสาปแช่ง แสดงว่า
คำสาปแช่งนั้นรุนแรงมาก
ส่งผลให้ป่วยไข้ เป็นโรคประสาท
หงุดหงิดง่าย เกิดอาการวิตกจริต
กลัวจะมีคนมาทำร้าย

วิธีแก้ ก็คือ ถวายสังฆทาน
หรือ แผ่เมตตา
หรือ อุทิศส่วนกุศลให้เขา
หรือ เจริญพรหมวิหารสี่
หรือ อธิษฐานบารมีให้เค้า กรณีที่บารมีเต็มแล้ว
ขอให้เค้าไปเกิดเป็นเทวดาอยู่บนสวรรค์
ด้วยอำนาจ อธิษฐานบารมีของเรา

 

...ก็บริกรรมภาวนาพุธโธ..ๆ..ๆๆๆๆๆๆ....จะเข้ามายังไงเวลาทำสมาธิก็ภาวนารัวๆเลย ...เพราะอาจเกิดจากความว่างของจิต เมื่อบริกรรมภาวนาบ่อย จนมีตัวผู้รู้ ศึกษาไปเรื่อยๆ จะเห็นกิเลส เรา เค้า ใช้อำนาจจิต ทางใด ดี ชั่ว ศึกษาไปเรื่อยๆครับ พยายามใช้กิเลสให้อยู่ในขอบเขตของศีล ครูบาอาจารย์ท่านว่าไว้

 

จากที่ฟังๆอ่านๆมาตามสื่อธรรมผมว่าก็ดีนะคับที่เกิดเสียงพากหรือเสียงพูดในใจ(เข้าใจว่าเป็นทุกคนที่ภาวนาดี) เหมือนประมาณว่าเราอยู่ในทาง

ของผมนี่อีกเคสคือหาอ่านหาฟังธรรม ฝึกระลึกรู้แรกๆ แย่มากๆเลย อยู่ดีๆจิตด่าสวนสิ่งที่เราเคารพ ผลคือ กลัว ตกใจ กระวนกระวาย ตระหนก กังวล เกือบชั่วโมง พยายามหาทางออกจนโชคดีไปเจอพระรูปนึงท่านเทศ ในยูทูปใจนี่คลาย สงบ เบาลงเลยครับ แค่ประโยคเดียว "สิ่งใดเกิดสิ่งนั้นย่อมดับเป็นธรรมดา"
(ตอนหลังผมมาเดาเอาเองเลยว่าถ้าคนเราตายไปนี่แหละนรกอย่างนึง คืออยู่กับอารมณ์ที่เป็นทุกข์นานๆ เช่นที่เขาเห็นผีตัวเดิมที่เดิมบ่อยๆ แม้จะผ่านไปหลายปี)

***นอกเรื่องนิดนึงครับมีวิธีเพิ่มความอยากภาวนาหรือความศรัทธาไหมครับ***

 

เป็นการเข้าใจยาก หากจะบอกว่า จงเลือกเชื่อในในเฉพาะสิ่งที่เป็นธรรมะ แล้วทำตาม ความยากคือ บางคนที่ไม่ค่อยรู้ว่า อะไรเป็นธรรมะ สิ่งที่เกิดขึ้นทุกๆอย่างระหว่างปฏิบัติมีทั้งคุณและโทษ บางทีหากไม่ลองก็ได้แต่สงสัยว่า ถ้าเราคิดเองเราเอาความรู้พวกนี้มาจากไหน คำตอบนั้นก็หาไม่ได้ คนเราเกิดมาไม่รู้กี่ชาติ อย่าเชื่อจนเกินไป และอย่าดูถูกว่าไม่จริงจนเกินไป

 

ความรู้ที่จิต

 

แต่มันจะไม่ได้พูดหรือบอกเพาะที่ถูกหรอกนะ เพราะถ้าเชื่อมัน100%เกินไป มันจะเริ่มปรุงเริ่มแต่งเริ่มคิด สะสมกันไป จริงบ้างเท็จบ้าง เรียนรู้เป็นประสบการณ์ เลือกเอาฉะเพาะที่เป็นประโยชน์กับตัวเอง เชื่อจนหมดจิตก็วิปลาสได้

 

มันเป็นอาการตามธรรมดา ก็เหมือนเราฝันนั้นแหละ