กองทัพนาคา นักรบแห่งวารี

อันนี้จริงครับ นี่ก็มีดวงนึงเป็นหญิงสาวตามผมมา5ปีแล้ว ไม่เคยพูดไม่เคยถามอะไรผมเลย ผมก็ไม่เคยทำบุญให้ แต่รู้ว่าตามตลอด แล้วจะหายไปตอนผมเข้าห้องเพราะเขาเข้ามาไม่ได้ แต่ผมชินแล้วพี่สาว ชินจนไม่สนใจแล้ว ก็ไม่เคยบอกอะไรผมเลยว่าตามทำไม ไม่เคยทำร้ายผม แค่ตาม วันนึ่งผมเปิดกล้องเล่นmsnกะแม่หญิงแฟนผม แม่หญิงแฟนผมถามว่ามีใครไม่รู้ตามผมแต่เข้าห้องผมไม่ได้ ผมบอกว่าเห้นด้วยหรอ เค้าบอกเห็น ผมเลยบอกว่าเค้าตามผมนานแล้วแต่ไม่รู้ตามทำไม จนทุกวันี้ก้ไม่รู้ตามทำไม แต่บอกตามตรงชินซะแล้ว เคยฟังเพลงนี้ไหมครับ "อยากรู้แต่ไม่อยากถาม" กลัวรับมันไม่ไหว

 

อ่านแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนปาปยังไงไม่รู้แฮะ อิๆ​

 

ไม่หรอกครับอย่างน้อยเราก็เป็นส่วนหนึ่งในการสอนธรรมะให้กับผู้อื่น

 

มาตามสัญญา
เอารูปมาฝากแล้วนะคระ ห้องนี้บ่าวๆเยอะ
จัดสาวเหนือ มาให้เชยชมคระ
CHIANGMAI FLOWER FESTIVAL 2011​

 

ขออนุญาตท่านเจ้าของกระทู้ลงเรื่องราวบางส่วนของนิทานเรื่องหนึ่ง ที่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเคยเกิดเป็นพญานาคมาก่อน ที่ตัดมาเพียงบางส่วนก็เพื่อไม่ให้เป็นการเปลืองเนื้อที่กระทู้ และตัดมาเฉพาะในส่วนจบที่คิดว่าน่าจะช่วยชี้แนะแนวคิดและข้อธรรมที่อาจจะก็เกิดประโยชน์ต่อผู้อ่านได้บ้างไม่มากก็น้อยค่ะ

หากบทความเหล่านี้พอจะเป็นประโยชน์แก่ผู้ใดไม่ว่าจะมากหรือน้อยก็ตาม ขอบุญกุศลทั้งหมดทั้งมวลได้ส่งถึงเจ้ากรรมนายเวรทุกรูปทุกนาม บุพการีครูอุปัชฌาย์อาจารย์ทุกชาติภพ ตลอดจนถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในทั่วสากลภิภพ พี่น้องนาคานาคีทุกผู้ทุกคนทุกตนทุกท่านด้วยเถิด

 

ตอนที่ 8 นิมิตประหลาด


<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1>[FONT=&quot]ในคืนวันนั้นเองแก้วก็ได้สวดมนต์นั่งสมาธิตามปรกติ[/FONT] ด้วยเหตุที่แก้วได้นั่งสมาธิมาตั้งแต่อายุ5-6ขวบ ทำให้จิตเธอรวมได้ค่อนข้างเร็ว เพียงชั่วไม่กี่อึดใจแก้วสามารถสงบอยู่กับลมหายใจได้โดยไม่ยาก แล้วก็บังเกิดภาพนิมิตขึ้น แก้วเห็นหญิงคนหนึ่งดูมีอายุ ผมสีขาวเกล้ามวยด้านหลัง หญิงคนนั้นนั่งลงที่ตรงหน้า หันหน้าเข้าหาเธอ แล้วทันใดนั้นเองภาพผู้หญิงคนนั้นก็ได้กลายเป็น นาคีตนหนึ่งกายสีขาวบริสุทธิ์ นาคีตนนั้นได้แผ่พังพาน(เรียกถูกไหม)ปกคลุมบนหัวของแก้ว ความรู้สึกซ่านเย็นแผ่กระจายจากกลางกระหม่อมไปตลอดทั้งร่าง แล้วท่านก็กลับคืนสู่ร่างเดิม เธอยิ้มน้อยๆให้แก้ว แล้วภาพนั้นก็ดับไป นิมิตนี้เป็นดั่งน้ำอันชุ่มฉ่ำที่ช่วยอาบลงบนหัวใจที่สับสน อย่างน้อยแก้วก็รู้อย่างหนึ่งว่า ไม่ว่าสิ่งที่เธอประสบจะเป็นเพียงภาพลวงตาหรือสัญญาหลอกหลอน แต่เธอก็สุขใจ แก้วมั่นใจว่าเธอมิได้เดินเฉไฉออกนอกทาง แม้จะไม่ใช่หนทางหลักที่ต้องเิดิน แต่เส้นทางนี้ก็มิใช่ทางที่นำไปสู่ทางที่ไม่ดีเป็นแน่
[FONT=&quot]และแล้วแก้วก็ผ่านคืนวันอันทรมานระคนสุขไปได้ จิตใจเธอหนักแน่นขึ้น เหมือนกับเธอรู้"ทาง"ที่เธอเลือกเดินอยู่เลาๆ และในเช้าวันนี้เองแก้วก็ได้ใช้ช่วงเวลายามเช้า สวดมนต์ทำสมาธิ แล้วก็มีนิมิตที่ประหลาดเกิดขึ้นอีก ภาพที่เธอเห็นในครั้งนี้ เธอเห็นตัวเองเดินถือพานดอกไม้ธูปเทียนเข้าไปยังถ้ำแห่งหนึ่ง เป็นโถงกว้างใหญ่ ภายในมีพระพุทธรูปสีขาวนวลองค์ใหญ่ตั้งเด่นตระหง่านอยู่ ณ เบื้องหน้า เครื่องแต่งกายที่แก้วใส่เป็นชุดสีขาว ประดับประดาด้วยเครื่องเพชรนิลจินดา เธอใส่เสื้อเกาะอกสีขาวผ้าถุงยาวกรอมเท้า เดินเข้าไปที่เบื้องหน้าพระพุทธรูปองค์ใหญ่ แล้วเธอก็เปล่งวาจาออกมาว่า[/FONT]
"พุทธัสสาหัง นิยาเทมิ สรีรัญชีวิตัญจิทัง
ธัมมัสสาหัง นิยาเทมิ สรีรัญชีวิตัญจิทัง
สังฆัสสาหัง นิยาเทมิ สรีรัญชีวิตัญจิทัง"
จากนั้นเธอก็เดินออกมาที่หน้าถ้ำ มีข้าทาสบริวารรอเธออยู่ประมาณ 20 คน เมื่อเธอออกมา เธอได้ถอดรองเท้าและปลดเครื่องประดับทั้งหมดออก จากนั้นเธอก็ถือธูปเทียนแพไปพบหญิงชายคู่หนึ่ง หญิงชายคู่นี้นั่งอยู่บนแท่นเคียงคู่กัน แก้วเดินเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้า ยื่นธูปเทียนที่ถืออยู่ในมือให้แก่หญิงชายคู่นั้นแล้วกล่าวว่า"ลูกขอลา ตอนนี้ลูกได้ถวายตัวเป็นบุตรของพระพุทธองค์แล้ว ขอให้ลูกได้เดินไปบนเส้นทางที่ลูกเลือกด้วยเถิด"
หญิงชายคู่นั้นได้เอื้อมมือมารับธูปเทียนแพไปพร้อมส่งยิ้มให้แก้ว แก้วจึงถอนออกจากสมาธิ

 

ตอนที่9 เปลี่ยนนิมิตให้เป็นความจริง
<HR style="BACKGROUND-COLOR: #ffffff; COLOR: #ffffff" SIZE=1>หลังจากแก้วได้ถอนออกมาจากสมาธิแล้วนั่นเอง เธอก็ได้พยายามคิดทบทวนประมวลเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น สิ่งใดกันที่พยายามจะสื่อให้เธอรับรู้ แล้วต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ ผู้หญิงผมขาวที่แปลงกายเป็นนาคีตนนั้นคือใคร เกี่ยวพันกันอย่างไรกับเธอ แล้วหญิงชายคนที่เธอนำธูปเทียนแพไปมอบให้คือใครกัน ทุกคำถามในใจล้วนแต่ไม่มีความตอบเลยทั้งสิ้น แล้วหากเธอรู้ว่าเธอผูกพันและเกี่ยวพันกับนาคจริงๆเธอจะต้องทำอย่างไรกันแน่ ทุกอย่างสับสนวุ่นวาย แก้วกำลังเผชิญกับความสับสนระหว่างการปรุงแต่งของสังขารและความเป็นจริงในปัจจุบัน เธอใช้เวลานานพอดูที่จะคิดทบทวน แต่สุดท้ายเธอก็ได้คำตอบให้กับใจตัวเอง
วันนั้นเธอมีโอกาสได้ไปทำบุญที่วัดต่างๆร่วมกับพี่สาวและพี่ชาย(ในอดีต)ของตนเองทุกครั้งที่เธอกราบพระเธอจะอธิษฐานด้วยประโยคเดิมๆที่ว่า"ด้วยกุศลผลบุญที่ลูกสร้างและลูกทำ ขอจงเป็นพลวปัจจัย เป็นนิสัยตามส่ง ให้ลูกมีจิตใจที่มั่นคงตรงสู่เส้นทางของมรรคผลนิพพาน ขอให้มีดวงตาเห็นธรรม รู้แจ้งด้วยปัญญาญาณ ขอให้ถึงฝั่งพระนิพพานในอนาคตกาลอันใกล้นี้ด้วยเทอญ" แล้วแก้วก็พอจะมองเห็นหนทาง เธอพอจะรู้แล้วควรจะเลือกเดินทางใด
ในเย็นวันนั้นเอง แก้วได้ถือพานธูปเทียนแพเข้าไปกราบพี่สาวและพี่ชายพร้อมทั้งกล่าวคำอธิษฐานว่า"กายกรรม3 วจีกรรม4 มโนกรรม3 กรรมอันใดที่น้องได้กระทำล่วงเกิน ทั้งต่อหน้าก็ดี ลับหลังก็ดี ระลึกได้ก็ดี ระลึกไม่ได้ก็ดี ทั้งในอดีตชาติก็ดี ปัจจุบันชาติก็ดี ขอโปรดจงอโหสิกรรมตัดภพจบชาติลง ต่อจากนี้จะมีเพียงบุญกุศลใหม่ที่เราได้สร้างร่วมกัน เพื่อนำพากันและกัน ก้าวเดินไปบนเส้นทางที่นำไปสู่การสิ้นสุดการเวียนว่ายตายเกิด จะร่วมกันทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาสืบต่อไปตราบเท่าที่กำลังจะพอมี หากใครไปถึงก่อนคนที่เหลือจะร่วมอนุโมทนา และจะช่วยนำพาคนข้างหลังให้ถึงจุดหมายปลายทางเดียวกันด้วยเทอญ"แก้วใช้พานธูปเทียนแพนี้ ระลึกนึกถึงบุพการีในทุกภพทุกชาติที่ผ่าน ให้ทุกคนได้ร่วมรับรู้และอโหสิกรรมต่อเธอ เธอก้มกราบลงที่ตรงหน้าชายหญิงคู่นี้ผู้ที่เพิ่งได้รู้จักเพียง1วันอย่างไม่ลังเล ประหนึ่งได้ก้มกราบลงแทบเท้าผู้ให้กำเนิดชีวิตเธอมา

 

และแล้วเรื่องราวของหญิงสาวผู้มีนามว่าแก้วกัลยาก็ได้จบลง แต่ก่อนจากกันผู้แต่งขอฝากข้อความไว้เป็นเครื่องระลึกให้แก่ผู้อ่านและตัวผู้เขียนเอง อย่างน้อย วันใดที่ผู้เขียนได้ย้อนกลับมาอ่านบทความนี้ก็จะได้ช่วยเป็นเครื่องย้ำเตือนจิตใจตัวเองไม่ให้หลงระเริงอยู่ในวงเวียนวัฏฏะสงสารต่อไป

"ลูกเอ๋ย.......
แม้ว่าวันนี้เจ้าจะอยู่ไกลแสนไกล แม้วิบากบุญและกรรมจะซัดเจ้าไปให้ห่างจากอกแม่ก็ตาม
แต่ลูกจงจำไว้ ไม่มีวันใดที่ลูกห่างไกลไปจากสายตา
แม่ยังคงเฝ้าดูลูกเติบโตและก้าวผ่านกองเพลิงแห่งความทุกข์ทนไปได้อย่างสง่างาม
เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ แม่อยู่ทางนี้ สุขสบายดีตามอัตภาพ
เดินไปเถิดลูก แม้หนทางที่ลูกก้าวไป จะถอยห่างจากแม่ออกไปเพียงไร
แต่แม่ก็ยังคงรับรู้และเชื่อเสมอว่า ลูกไม่เคยลืมแม่
แม่จะก้าวตามไป ตามรอยที่ลูกได้ทำเครื่องหมายไว้
จะเหยียบย่ำไปบนรอยเท้าลูก
แม่เชื่อว่าวันนึงเราจะได้เจอกัน
เดินทางออกจากบ้านหลังน้อยเพื่อไปอยู่รวมกันที่บ้านหลังใหญ่
ไปเถิดลูก จงก้าวไป
อ้อ แม่เกือบลืม
ลูกจ๋า......วันใดที่ลูกทนทุกข์ ทดท้อ หันกลับมานะลูก แม่ยังรอเจ้าอยู่ ณ ที่แห่งนี้
ณ ดินแดนอันแสนงดงาม ไม่ต้องกลัวนะลูกว่าจะกลับมาไม่ถูก
ข้างบนนั้นยังมีพี่น้องของเราอยู่อีกมากมาย
เขาเหล่านั้นจะช่วยกันชี้ทางกลับคืนสู่แม่ให้แก่ลูกเอง
ลาก่อน....ลูกรัก

"อย่ามัวเพลินกับความสุขที่เก็บเกี่ยวได้จากริมทาง
อย่ามัวหวังว่าเจ้าจะเจอความรักที่นิรันดร์
ไม่มีชายใดที่จะรักเจ้าได้มากไปกว่าความรักที่พระพุทธองค์มีให้กับเรา
ธรรมเท่านั้นที่ไม่เคยทำร้ายเจ้า ธรรมเท่านั้นที่เจ้าจะวางใจได้ ธรรมเท่านั้นที่ไม่เคยห่างกาย ธรรมคือทางสุดท้ายที่จะพาเจ้าคืนสู่ที่ที่จากมา"

 

ขอโทษเจ้าของกระทู้จริง ๆว่าจะแวะมาอ่านอย่างเดียว ขอนิดเดียว ขอยกตัวอย่างและตอบเป็นกลางๆ โดยไม่ขอพาดพิงผู้ใด แม้นแต่เจ้าของข้อความที่เรา ก็อปมา ขออภัยที่พาดพิง เจ้าของเรื่องราว แต่มิมีจิตเจตนา ติฉินทร์นินทา เพียงแต่หวังว่า ข้อความทั้งหลายจักทำให้ผู้คนที่ผ่านมาทั้งหลายได้คิดพิจารณา

"ไม่อยากเชื่อเลยว่า คุณจะไม่รู้จริงขนาดนี้ " : รู้ หรือ ไม่รู้ อะไรเป็นตัววัด เหตุ มาจากปัจจัย เราบอกให้ก็ได้ มิมีผู้ใดรู้จริง มีแต่ รู้ มาก รู้น้อย รู้เท่าที่ เทวะ จักให้รู้ หากมนุษย์ รู้ มนุษย์จักไม่เวียนว่าย จักจดจำได้ มาจากที่ใดและกลับไปสู่ที่ใด มนุษย์จักรู้ กาลถูก กาลผิด กาลควร กาลไม่ควร ...ดังนั้นทุกผู้ อย่าว่าแต่มนุษย์ แม้นเทวะเองก็ยังหลงเวียนว่าย หาก รู้ หลุดพ้น ได้ คือ นิพพาน ....ดังนั้นมิผิดที่มนุษย์ใดจัก เปิดทางให้ตัวเองรู้ด้วยการฝึกฝน จิตแห่งตน และหวังเปิดทางสร้างบารมี .....

"อย่า มาพูดบอกอะไรให้คนอื่นสับสนเลย " พระพุทธองค์กล่าวไว้เช่นไรในเรื่องความเชื่อ แม้นครูอาจารญ์ เทวดาว่า ท่านยังว่าให้พิจารณาก่อนเชื่อ หากผู้ที่เข้ามาเจตนาถาม แล้วได้คำตอบไปโดยไม่พิจารณา จักมีประโยชน์ใดต่อ ปัญญาของตน ...ดังนั้นผู้ที่เจตนาถาม เมื่อได้คำตอบ จงคิดใคร่ควรพิจารณา ก่อนเชื่อ เพื่อให้เกิด ซึ่งสติ จักมิได้มีปัญหาใดๆให้สับสน และ จนใจจริงๆ หาก เจ้าบ้านเปิดโอกาสให้ถาม เมื่อมีผู้ถาม เจ้าบ้านย่อมต้องตอบ เป็นกฏแห่งเทวะ ต้องช่วยทุกผู้ที่เดือดร้อนและแสดงจิตเจตนามาขอความช่วยเหลือ เพียงแต่ผู้ตอบต้องใคร่ควรพิจารณาก่อน วิบากเขา ก้าวล่วงใดแค่ไหน

" เป็นนาคได้รับบรรชามาจากเทพบนชั้นพรหมมีหรือจะไม่รู้ว่าคุณพูดจริงหรือโกหก " : เรา เป็นอณูแห่งมหาท้าวผู้ยิ่งใหญ่แห่งสรวงสวรรค์ ผู้ลิขิตชะตา แห่งมนุษย์และ 3 ภพ เรายังมิกล้าเอ่ยอ้างผู้ใดถูกผู้ใดผิด เหตุเป็นปัจจัตตัง รู้ได้เห็นได้ด้วยตัว ทุกผู้ล้วนแล้วแต่ดิ้นรนเพื่อพาตนไปสู่ หนทางแห่งมรรคา ใช่วิสัยแห่งเทพเทวดา จักมา ว่ากล่าวได้ไม่ มีเพียงผู้ถือ อาญาสิทธ์ลงมาต่างหากเล่า จึงกล้าก้าวล่วงได้ นั่นคือ กฏแห่งเทวะ เบื้องต้น ต้องไม่ล่วงก้าว ในวิถีแห่งกันและกัน ผิดถูกนั้น สวรรค์จะ พิพากษาและนำพาเอง ..

" เบื้องบนจะทนพฤติกรรมคุณต่อไปไม่ได้ " ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาทั้งหลาย เจ้าบ้านจงพิจารณาเป็นดัง ข้อความนี้ว่าหรือไม่ มีเพียงจิต เจตนาที่ดีเท่านั้น ที่ จักนำพาตนเองไปได้ มีหลายวิธีในการสร้างบุญญาบารมี เพียงแต่ทิพย์ภพ มีกฏมีเกณฑ์ดังเช่นเราเคย กล่าวให้ฟัง ดังนั้น จงค่อยๆคิดพิจารณา เดินตามทางที่ ตั้งใจ ทุกสิ่ง ล้วน ต้องเริ่มก้าว หากไม่มี ก้าวที่หนึ่ง ก้าวที่สองที่สาม จักตามมาได้อย่างใด

ด้วยจิตเจตนาที่จะชี้นำ ทุกผู้ที่คิดเดินทางสร้างบุญญาบารมี เราขออภัยทุกผุ้ทุนามที่เกี่ยวพันกับข้อความเหล่านี้ ด้วยมิมีจิต จัก หาความ ว่ากล่าวประการใด แต่บุญกุศลที่สร้างข้อความนี้มา ชี้นำ ให้เกิดคำชี้แนะนี้จากเราได้ ขอกุศลนั้นจงเบิกทาง สู่ปัญญาบารมี ....

 

กองทัพนาคา นักรบแห่งวารี วันนี้เงียบเหงาจังเลย มัวไปหลับไหลกันที่ไหนหมดจ๊ะ มารออ่านอยู่นะ ชักจะง่วงบ้างแล้วซิ....sleeping_rb

 

ขออนุญาตแวะมาดูด้วยคนจ้า ชอบพญานาคเหมือนกันจ้า

 

ตามไม่ค่อยทันเลย ..วันนี้มีเวลาเข้ามาอ่านก็ได้หลายเรื่องแล้วนา ติดตามอยู่จ้า

 

ได้ติดตามอ่านกระทู้นี้มาตลอด รู้สึกว่าตัวผู้น้อยด้อยปัญญาในทางธรรมจริงๆ เป็นคนธรรมดาคนหนึ่งไม่มีอะไรวิเศษ แต่จิตก็จดจ่ออยากรู้อยากศึกษาค่ะ ไม่ทราบว่าตัวเองจะมีวาสนาทางธรรมกับเขาหรือเปล่านะ สิ่งที่หวังไว้จะประสบผลสำเร็จหรือเปล่า ผู้อาวุโสเมตตา โปรดแนะนำด้วยนะคะ
และก็ยินดีที่ได้มีโอกาสรู้จักและศึกษาธรรมกับท่านผู้มีปัญญาธรรมทุกท่านค่ะ (พูดถูกป่าวนะ อิอิ)

 

การที่เราได้เกิดมาภายใต้บวรพุทธศาสนานั่นถือว่าเป็นวาสนาในทางธรรมแล้วค่ะ ยิ่งเป็นคนที่ใฝ่รู้ใฝ่ศึกษาแสดงว่ามีวาสนาอีกเป็นสองต่อทีเดียว เพราะนั่นคือลักษณะของผู้ใฝ่รู้ใฝ่เรียน ไม่มีใครเก่งกว่าใครตราบใดที่ยังต้องวนเวียนอยู่ในวัฏฏะสงสาร คิดเสียว่าพวกเราคือผู้ร่วมทางดีกว่านะคะ

 

ขอบคุณนะคะ หวังว่าเราคงมีโอกาสได้สนทนาธรรมร่วมกันค่ะ มีอะไรดีๆโปรดชี้แนะด้วยนะคะ มือใหม่อยู่ค่ะ :VO

 

ดูจากหน้าตาอิ่มเอิบมีบุญอย่างนี้ บุญเก่าก็มี บุญใหม่ก็ทำ ชอบทำบุญใช่มั้ย แค่เข้ามาในเวปนี้ก็มีวาสนาแล้วจ้ะ (ไม่ใช่หมอดูนะ อย่าเข้าใจผิด)

 

ขอบคุณนะคะอิ่มบุญหรืออิ่มกรรมก็คงจะปะปนกันไปนะคะ แต่ก็ชอบทำบุญตามแต่โอกาสจะอำนวยค่ะ ตอนนี้ใจก็อยากจะเข้าคอร์สกรรมฐานที่ไหนสักแห่ง เพราะเข้าคราวที่แล้วไม่ผ่านค่ะ เพราะรู้ตัวเอง บาปหนามากๆ จิตใจว้าวุ่นไม่สงบ เลยอยากจะแก้ตัวใหม่

 

คุณมีจิตใจที่เลื่อมใสในบวรพุทธศาสนา ขออนุโมทนาด้วยนะคะ ที่ว่าไม่ผ่านนั้น เป็นอย่างไรคะ อย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้น มันไม่ดี ควรจะเคารพตัวเองให้มากๆ นะคะ เพราะคุณคิดดี ทำดี และตั้งใจที่จะทำดี ต้องการลด ละ เลิก เอ๊ะ! รู้สึกจะเหมือนสปอร์ตโฆษณาเนอะ ดิฉันเห็นความตั้งใจของคุณค่ะ ต้องการศึกษาธรรมะ ต้องการพัฒนาจิตใจ

บุญบารมีต่างๆ นั้น ใช่ว่าเราทุกคนจะทำแค่ครั้งเดียวแล้วจะประสบความสำเร็จ เว้นแต่เป็นชาติสุดท้ายเท่านั้น ทุกรูปทุกนาม ล้วนเคยทำกรรมทั้งดีชั่ว ซ้ำๆ กันมาแล้วมากมายหลายภพชาติ เกิดใหม่ก็ทำอย่างเดิม เช่น ถ้าเคยสร้างพระ ก็เกิดมาสร้างพระอีก เคยสร้างเจดีย์ก็เกิดมาสร้างเจดีย์อีก เคยบวชเนกขัมมะก็เกิดมาบวชเนกชัมมะฯ การปฏิบัติสมถกรรมฐานก็เช่นเดียวกัน ต้องหมั่นทำซ้ำๆ สะดวกที่ไหนก็ปฏิบัติที่นั้น ถ้ามีโอกาสก็ปฏิบัติไปเรื่อยๆ แล้วจิตจะค่อยๆ นิ่งไปเองค่ะ

ขออำนาจแห่งบุญที่ดิฉันได้กระทำไว้ดีแล้ว ตั้งแต่อดีตต้นชาติจนถึงปัจจุบันชาติ ส่งเสริมให้คุณประสบความสำเร็จและเจริญในธรรมนะคะ ข้อสำคัญต้องเคารพตัวเอง อย่าลืม

 

มีแต่ผู้อิ่มบงอิ่มบุญกันจริงๆ....​

​

จักตามหา แม้นฤาไฟแล่นล้างสี่หล้าโลกาผลาญ​

 

:z2ขอบคุณในความเมตตาของคุณที่ช่วยเสริมพลังใจให้นะคะ พอดิฉันอ่านข้อความคุณจบก็รู้สึกซาบซึ้งใจและก็ยกมืออนุโมทนาสาธุร่วมกันนะคะ