ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

ทุกอย่างในการปฏิบัติ
ใช้ได้ทั้งหมดครับ ถ้าใช้เป็น

 

ฝึกบ่อยๆครับ ปัญหา ก็มีแค่นี้ครับ

 

การปฏิบัติธรรม
ของแต่ละคนเหมือนกันบ้าง
ไม่เหมือนกันบ้าง
การแนะนำจึงจำเป็น
ต้องมีขั้นมีตอนครับ
ซึ่งแต่ละคนปฏิบัติถึงขั้นไหน
ยากแท้ที่จะหยั่งถึง

 

พูดยังกับว่า
พระศาสดาให้ลูบผ้าขาว
แล้วสำเร็จเป็นอรหันต์กันทุกคนครับ

 

ยุคนี้น่าจะไม่ยากนะ หนังสือธรรมะมากมาย
ให้อ่านให้ค้นคว้า เอาที่เข้ากับการภาวนาของเรา

จะได้รู้ว่าเราอยู่ช่วงไหน? และควรเดินไปด้วยอุบายอะไร

ผมภาวนาแรกๆ เจอแปลกเยอะ
มาเจอหนังสือหลวงพ่อพุธ ฐานิโย เรื่องวิถีจิต
เรื่องอาการของจิตในสมาธิที่มันจะแสดงตัวออกมา
ตอนภาวนา อ่านแล้วได้คำตอบหลายเรื่อง

แล้วท่านยังบอกอุบายให้ต่อยอดขี้นไปได้ตรงจุด
ไม่ต้องเสียเวลา มานั้งสงสัย..

 

โอกาสมีเท่ากัน
แต่อุบายในการเข้าถึงธรรม
ไม่ได้เหมือนกันหมดทุกคนครับ
อุบายธุลีน้อย กับ อุบายธุลีมาก
จึงต่างกัน
เอามีโกนไปผ่าฟืน
แสดงว่าใช้มีดโกนไม่เป็น

 

มันแค่อาการของจิต ชนิดหนึ่งในหลายๆอาการ ซึ่งบางครั้งอาจจะเจอ
แบบหลอนๆ จนตกใจ ขวัญกระเจิง
เข็ดไปอีกนาน
ฉะนั้น ควรมีครูอาจารย์คอยกำกับให้
กันตกใจจน
เพี้ยนคับ

 

ถ้ามีศีล คอยกำกับ ไม่เพี้ยนคับ
จะเรียกแค่อาการของจิตก็ไม่เชิงนะลุง
เรียกว่า ลำดับของสมาธิที่จะเข้าไปในมิติฌาน ก็ได้
ที่ตกใจน่าจะตกใจในนิมิต ที่ยังไม่ผ่านวิตก วิจารณ์มากกว่า
ถ้าไปถึงตรงแสงสว่างได้ กามก็ระงับได้มนช่วงนั้นคับ

 

ก็เป็นธรรมดาอะครับ
จะเรียกอาการจิต หรือ มิติฌานอะไรก็ช่าง

ก้เป็นผลงานจากการฝึก

ก็ลุย ต่อปายครับ

 

“ไม่รู้สึกอะไรแล้ว ไม่เห็นอะไรแล้ว”
ขนาดนั้นน่าจะ ตายละมั้งคะ ถ้ายังไงเด่วจะไปเข้าฝันบอกนะคะ

 

แผ่นน้ำพัดโบกสบัดคลื่นสูงตระง่า
ลมตั้งเป็นเสาหมุดกระจายทำลายล้าง
ดินปะทุภูเขาเคลื่อนสั่นสะเทือน
แผ่นดินแยกหลอมละลาย
ถ่ายเปลี่ยนแผ่นดิน

 

การปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง
ต้องยอมรับก่อนว่าเรามีตัวตน
หากไม่ยอมรับว่าเรามีตัวตน
ก็จะหลงทางตั้งแต่เริ่มต้น
ของก้าวแรกไปสู่ทางหลุดพ้น
ค้นหาตัวตนของตนเจอเมื่อไหร่
ก็เข้าใกล้ทางหลุดพ้นเมื่อนั้น
สำคัญที่ว่า.รู้จักตัวตนไหม
หากไม่รู้จักตัวตนว่าตัวตนคืออะไร
หาแบบหลงๆแล้วหลงหา
แม้ตัวตนตามติดไปมาทุกที่
เราก็หาตัวตนไม่เจอเพราะไม่รู้จักตัวตน

 

ปฏิบัติฝึกสมาธิ
สำคัญที่สุดคือการวางอารมณ์
ต่อมาคือวางอาการทางร่างกาย
ต่อไปคือวางอาการทางความคิด

ฝึกสมาธิวางอารมณ์ไม่เป็น
ก็ไม่ต่างอะไรกับการเข็ญครกขึ้นภูเขา

 

อนัตตาภายนอก.เห็นด้วยตา
อนัตตาภายใน.เห็นด้วยใจ

 

ทางสายกลาง
อารมณ์กลางๆไม่ขึ้นไม่ลงแบบโต่งสุด

กลางๆทางร่างกาย
ไม่สุขกายสบายแบบโต่งสุด
ไม่โต่งสุดแบบทรมานร่างกาย

กลางๆทางความคิด
ว่าไปตามเหตุตามผล
ไม่เข้าข้างใครแม้แต่ตัวเอง

 

ที่มันเป็นปัญหา แต่ของใครม่ายรู้คือ ทำเหมือนว่าวาง ทำเหมือนว่ารู้ ทำเหมือนว่ามี ทำเหมือนว่าเห็น ทำเหมือนว่าเป็น แต่ว่า ไม่ได้วางจริง ไม่ได้รู้จริง ไม่ได้มีจริง ไม่ได้รู้จริง ไม่ได้เห็นจริงและไม่ได้เป็นจริง สิ่งนี้สิ่งเหล่านี้จะมีอะไรช่วยค้ำจุนได้เล่า มันเป็นทั้งโลกไม่ใช่แค่ไทย ก็แค่หาประโยชน์ไปวันๆ ได้จริงหรือป่าวก็ไม่รู้ แต่ก็เห็นบางทีก็จุดธูปขอกัน ก็ว่ากันไปนะ เลือกทางดีดีก็แล้วกัน

 

เรา.เห็นร่างกายสมมุติของเราแล้ว
เรา.เห็นจิตสมมุติของเราแล้ว
ร่างกายไม่ใช่เรา
เราไม่ใช่ร่างกาย
จิตก็ไม่ใช่เรา.เราไม่ใช่จิต

ผู้ใด้เห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา

เราเห็นขันธ์ห้าแล้ว
เห็นเราที่เข้ามาอาศัยขันธ์ห้าแล้ว
เราจะยึดต่อหรือพอแค่นี้ก็เลือกเอง

เราจะไปนิพพาน
เราต้องละสังโยชน์ให้เด็ดขาด
เราไม่ละสังโยชน์เราก็เวียนวนเกิดต่อไป

ร่างกายและจิตเป็นสังขตธาตุ
เราคืออสังขตธาตุ
เราจริงๆคือสิ่งที่ไม่ใช่ร่างกายไม่ใช่จิต

 

อย่าสนใจอะไรเลยทีเรื่องจะบอกแค่เพียง หลายคนต้องทุกข์ทน แต่ก็มีหลายคนไม่เคยรับรู้ สิ่งหนึ่งที่จะบอกคือ คำว่า ถ้ามันสามารถทำลายลงได้แล้วส่วนหนึ่งในจิตใจ แล้วมันจะทำลายต่อไปบนพื้นที่ๆเราเคยเกิดขึ้นและเจริญเติบโต มันจะทำลายต่อไปได้อีก เพราะมันขึ้นชื่อเรื่องการทำลาย และถ้ามันรวมตัวกันได้ เมื่อประเทศหนึ่งถูกทำลายได้ด้วยเรื่องแบบนี้ประเทศอื่นและที่อื่นๆก็ย่อม ถูกทำลายได้เหมือนกัน กิเลสน่ากลัวกว่าที่คิดมาก

 

กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ เราคือ สังคังธาตุ อะป่าว คันมากก็เกานะ ซีม่าโลชชั่น ก็หามาทา แสบนิดนึง แต่จบ สังคังธาตุ คัน อย่าเป็นเลย

 

อออ่างหายไปตัว
แก้ไขให้แล้วครับ
ฟ้ากับเหวคันปากก็ไม่บอก
ซีม่าที่เอ่ยมาก็ทาปากตัวเองก็แล้วกัน