ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

วิปัสสนาครึ่งสมถะครึ่งครับ
มีโทสะรู้ว่ามีโทสะเป็นวิปัสสนา
พึงเป็นผู้ไม่โกรธตลอดชีวิตเป็นสมถะ

 

โทสะคือวิปัสสนา ความกลัว เกิดจากอะไร?

เช่นกลัวผีในป่าช้า

 

ถ้าลึกจริงๆคือกลัวตายครับ

 

กลัวตายเกิดจากอะไร
ไม่ได้ย้อนนะ ในเมื่อกลัวผีให้รู้ เพิ่มไปอีกอัน

 

กลัวความเจ็บปวด
กลัวความทุกข์
กลัวถูกทำร้ายร่างกายครับ

 

จริงๆ ในความเป็น จริง ไม่ใช่ฌานฤษีหรอก

มันเป็นของกลางๆ ที่ทุกศาสนาฝึกกัน

แต่สมัยก่อน บักบวช พรรชิต ก็ฝึก ฌาน สมาธิแบบเดียวกัน ทั้งนั้น

เรียกว่ามันเป็น สมาธิ ของคู่โลกมานาน

พอพระพุทธเจ้ามา ค้นพบ สมาธิอีกชนิดนึง
ที่เป็นของคู่โลกเหมือนกัน จึงได้นำเอามาเผยแพร่

ที่ในพระไตรฯ แปลออกมา ยกสมาธิฌานแบบเพ่ง เป็นแบบฤษี
ก้เพื่อ เทียบเคียง ความเข้าใจ ของภาษาไทย เพราะคนไทย เข้าใจว่าเป็นฤษี
ถ้า ยกมาเทียบเคียง หลายนักบวชเข้า เดี๋ยวจะงงไปใหญ่
ในการยกตัวอย่าง ด้วยสมัยนั้น นักบวชมีหลายสำนัก เรียกได้หลายอย่าง
เรียก ฤษี ชีไพร พราหมณ์ ชดิล
แม้แต่ เดียรถีย์ ก้เป้นคำกล่าวเรียกนักบวชนอกพุทธศาสนา

 

คุณปราบ ไปค้นใหม่ สายฌาณคือสุขขา ส่วนนั่งก้นแตกเรียกว่า อัตถกลิถานุโยค(เขียนถูกป่าววะ55) เรียกว่าตึงไป ถ้าสายกลางท่านให้นั่งสลับเดิน

 

คงไม่ต้องถามเพิ่มละ มันก็ออกเงี้ย ไล่ตะครุบเงาไปเรื่อยๆ กลัวถูกทำร้ายๆร่างกายให้รู้ ๆๆ วิปัสสนาแบบร้อยหัวข้อ
แต่สาวไม่ถึงเหตุ

การประหารตัวปฏิฆะ คืออริยะชั้นสูง ฝึกแบบคนเมืองก็ไม่ผิดนะ แต่คิดแบบปุถุชนสาวไม่ถึงเหตุ เรื่องนี้เกี่ยวเนื่องกับอินทรีภาวนาชั้นเลิศ ของตัวอนุสัย ตัวเชื้อมัน ซึ่งคำว่าภาวนาชั้นเลิศ ก็โต้งๆ กำลังสมาธิเกี่ยวข้องแน่นอน ไม่ใช่การตรึกแบบคนเมือง

 

ต้องถามกลับไปว่า
หน้าที่ของท้าวสักกะคืออะไรครับ

 

พูดง่ายๆนะ อารมณ์มนุษย์มีหลายแบบมาก
แต่ไฉน พอหลุดโสดาบันที่สามารถหัวร้อนและมีอารมณ์คล้ายปุถุชน จึงมีให้ตัดอีกแค่ 2 ข้อ เป็นพระอนาคามี
นิสัยห่างจากโสดาไปไกลโขละ

2 ข้อจากหลายอารมณ์ เพราะนี่คือการสาวถึงเหตุ ตัดแค่นี้
พ้นการตะคลุบเงา

 

ไม่อยากตายนั่นแหล่ะครับ

 

มีแต่ไม่อยากเต็มไปหมด
ควรจะไม่อยากให้รู้ หรือ ตัดเหตุแห่งความไม่อยาก?

 

ก็เข้าสู่โหมด(ถ้าทำได้) ละอารมณ์ได้เร็วดุจกระพริบตา คืออินทรีภาวนาชั่นเลิศ

 

พอลิงจะโหนกิ่งไม้ รอให้ลิงเหนื่อย กลับมาจดจ่อที่เสาเขื่อนเสาหลัก (ละอารมณ์ปรุงแต่งอุปมาคือลิง)
(แบบนี่คือเรื่องที่ต้องทำ พระสูตรมีบอก ถ้าคิดภาวนาไปทางเน้นให้ละอารมณ์ พระสูตรไม่มีคำว่าคนเมืองคนป่า)

นางวิสาขา ก็ไม่พอใจลิง ย้อนแย้งชะมัด

 

ฤษีทำฌาณมากมีฤทธิ์มาก
เลยง่ายต่อการเข้าใจ
นักบวชสำนักอื่นๆก็เปรียบได้หมดครับ

 

มาขอเมียพระเวชสันดร
ก็หน้าที่มิใช่หรือครับ

 

จะไปยากอะไร
ชื่อ ก้แปลตามตรงอยู่แล้ว

จะฝึกแบบทุก แบบสุข

ก้ผ่านฌานทั้งนั้นละครับ

ไม่ได้เกี่ยวหรอกว่า ฝึกฌานเป็นแบบสุขขา

การทำฌานไม่ใช่ของง่าย



ส่วน ส่วนสุดสองอย่าง คนละเรื่องกะ สุขขาและทุกขา

ปฏิบัติแบบทุก กับ ปฏิบัติแบบสุข ไม่ใช่ อัตกลิ
เป้นทางสายกลาง ของมรรคอยู่แล้ว

พระจักขุบาล ตาแตก ยังเป้นทางสายกลางเลย

พระโมคคัลลานะ ก้เป็น ทุกขาปฏิปทา
ฝึก อย่างโหด อดหลับอดนอน 7 วัน บรรลุ ถ้าจำไม่ผิด หรือ 15วัน

ถ้า 15วัน น่าจะพระสารีบุตร

 

พระจักขุบาล ต้องยกไว้พิจารณาแยกฮับ

ภาวนาขนาดนั้นไม่มีหรอกฮับคำว่าอดนอน มีแต่อิ่มเอมกระปรี้กระเป่าเหมือนได้นอนเต็มอิ่ม
ต้องพินาในจุดของวิสัยผู้ได้ฌานด้วยฮับ

นี่คือ คหสต มันแปร่งๆตรงนี้ละ (ในห้องนี้ยังกล่าวผู้ได้ฌานมีแต่กระปรี้กระเป่าเหมือนกัน)

 

อุปมา เหมือนคนออกจากนิโรธ 10 วัน 15 วันนั่นละฮับ ไม่มีบ่นว่าอดนอน

 

ทดสอบพระโสดาบันก็มีครับ
หน้าที่ท้าวสักกะ