ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

สิ่งใดที่เป็นของโลก อาศัยโลกมาเกิดแล้ว ก็ควรอยู่กับโลกเหมือนเดิม คืนให้ถูกต้อง เดินให้ถูกทาง

 

ลอยแต่อังคารไม่ลอยจักรวาลและจิต
มันก็เหมือนหลับแล้วตื่น
ไม่นานก็คืนฟื้นขึ้นมามีร่างใหม่
หนีก็ไม่ได้ แม้ตายก็ไม่พ้น

 

โลกธาตุเป็นของอนัตตจักรวาล
เข้ามาอาศัยแล้วหลงผิด
คิดว่าเป็นของตนมันก็เลยทุกข์
อาศัยโลกเพื่อรู้เกิดรู้ตาย
เกิดมี ตายมี
ไม่เกิดไม่ตายก็ย่อมมี
เกิดแล้วตายเพราะหลงผิดยึดติดธาตุ
คืนโลกธาตุให้อนัตตจักราล
ก็พบพานหนทางพ้นวัฏฏสงสาร
พ้นเกิดพ้นตาย
ร่างกายเป็นธาตุหยาบ
จิตวิณญาณเป็นธาตุละเอียด

 

ลอยหรือวาง คืนจิตได้ก่อนตามกัน

 

คืนหรือวางเป็นสิ่งเดียวกัน
วางก็เท่ากับคืน
คืนก็เท่ากับวาง
วางแต่ไม่คืนเพราะติดใจ
คืนแต่ไม่วางเพราะติดกาย

 

ทั้งโลกธาตุ ทั้งอนัตตจักรวาล ก็อาศัยสังขารธาตุอาศัยตั้งอยู่ คืนสังขารธาตุให้กับสิ่งใด สิ่งนั้น ย่อมพ้นสังขารธาตุ

 

สิ่งที่พ้นสังขารธาตุ
คืออะไร? อะไรพ้นจากสังขารธาตุ?

 

ถือทางกายสุดท้ายก็ต้องคืน ถือทางใจสุดท้ายก็ต้องวาง

 

แล้วผู้วางผู้ถือคือใคร??????

 

วจีก็เป็นสังขาร กายก็เป็นสังขาร จิตก็เป็นสังขาร อนันต์จักรวาลก็เป็นสังขาร แล้วยังเห็นสังขารเป็นอะไรจึงยังอาศัยตั้งอยู่

 

สิ่งใดบังคับกายใจได้ สิ่งนั้นย่อมสั่งให้ถือสั่งให้วางได้

 

ถามว่าอะไรพ้นสังขาร
ไม่ได้ให้ไปดูสังขารที่อาศัยว่าเป็นอะไร

 

ไม่รู้สังขารแล้วจะเห็นได้อย่างไร ว่าพ้นแล้ว ยังอาศัยสังขารตั้งอยู่ จะพ้นสังขารได้อย่างไร

 

นั่นมันคำตอบภายนอก
คำตอบภายใน
ถามใจตัวเอง

 

เห็นสังขารใครๆเขาก็เห็น
สิ่งที่พ้นสังขารจะมีคนเห็นซักกี่คน

 

ในบังคับนอก หลังบังคับก่อน

 

ในบังคับนอก
เหมือนเม็ดมะกอกมีทั้งตันทั้งใบ
หลังบังคับก่อน
หลังบังคับปลูกคือก่อนเป็นลำต้นใบ

 

เห็นแล้ว แต่ไม่รู้ รู้แล้ว แต่ไม่เห็น

 

รากบังคับต้นใบ เมล็ดบังคับดอกผล พระอาทิตย์บังคับแสง

 

เห็นแล้ว แต่ไม่รู้
เพราะมัวแต่มองคนอื่นไม่มองดูตัวเอง
ก็เลยเห็นแต่คนอื่นไม่เห็นตัวเอง

รู้แล้ว แต่ไม่เห็น
รู้จักแต่คนอื่น แต่ไม่รู้จักดูตัวเอง
ก็เลยรู้เห็นแต่อื่นแต่ไม่รู้เห็นตัวเอง
เพราะมองดูแต่คนอื่นไม่มองดูตัวเอง
ก็เลยรู้เห็นแต่คนอื่นแต่ไม่รู้เห็นตัวเอง