ธรรมะไร้กาลเวลาทั้งทางโลกทั้งทางธรรม

มีทั้ง.. เมพ ศิลปิน.. / กับ.. เมพ มา ม่า..

 

กาลครั้งหนึ่งจะว่านานก็นาน
จะว่าไม่นานก็ไม่นานนักครับ

 

นิทาน เรื่องนี้..สอนให้รู้ว่า... "สั้น"

** จบ** ..?

 

มีอะไรจะเหลาให้ผมฟังไหมครับ
#จะได้ยืมชุดเกาะคุณ"แอร์ร่อนแมน"ไว้55

 

เริ่มต้นความปารถนา
ทรงตัวอยู่ด้วยความน่าละอาย
จากไปด้วยเสียงคล้ำควร
เห้อชีวิต

 

รู้สึกเหมือนมีเพลิงสองภาค
ภาคแรกแต่กลอน
ภาคสองแต่งกวนครับ

 

อะไรเป็นเหตุให้คนเราทุกข์เนาะ

 

หายไปแบบโมหะอีกละความทุกข์

 

มีสติ เท่านั้น.. จึงจะรู้ได้.. ด้วยการ..
กำหนด รู้..
ระลึก รู้..
ระรัว รู้..
จน..ทะลุ..รู้ นะ

 

หาข้าวกินละครับโอ้ว่าความทุกข์

 

เป็นพระต้องบิณฑบาต
เป็นฆราวาสต้องทำมาหากิน
พระบิณฑบาตเพราะต้องเลี้ยงร่างกาย
และโปรดสัตว์โปรดญาติโยม
โปรดสัตว์ให้สัตว์ทั้งหลายได้เห็นสมณะ
โปรดญาติโยมให้ญาติโยมได้ถวายทาน
กับผู้ทรงศีลทรงธรรม

ฆราวาสต้องทำมาหากินเพราะ
ต้องเลี้ยงปากท้อง
เลี้ยงบิดามารดาเลี้ยงลูกเลี้ยงครอบครัว
และทะนุบำรุงพระศาสนา
เกื้อกูลหนุนส่งพระภิกษุสงฆ์ด้วยปัจจัยสี่
เพื่อให้พระภิกษุสงฆ์หมดกิเลส
แล้วยกขึ้นบูชาสืบทอดพระศาสนา
ตราบนานเท่านานสืบไป

 

ความจริง ย่อมอยู่หลังทุกข์ ที่สุดแห่งทุกข์ ธรรมเหนือกาลเวลา

 

ความจริง ย่อมอยู่หลังทุกข์
สิ่งที่อยู่หลังทุกข์ก็คือเหตุแห่งทุกข์นั่นเอง

ที่สุดแห่งทุกข์
คือสุดสิ้นการเวียนว่ายเกิดตาย

สุดสิ้นแห่งทุกข์เป็นธรรมเหนือกาลเวลา
พระนิพพานเป็นธรรมวิสังขาร
พระนิพพาน
เป็นวิสังขารธรรมเหนือกาลเวลา

จุดเริ่มต้นแห่งทุกข์ ธรรมใต้กาลเวลา
คือธรรมอภัสรพรหม

 

ตัณหาในอาหาร เหตุแห่งกาลทั้งปวง และอาหาร เหตุความเกิดและความดับแห่งขันธ์ทั้งปวง

 

ตัณหาย่อมมีมาแต่เหตุ
รู้เหตุแห่งตัณหา
ย่อมรู้ที่มาเหตุแห่งกาลทั้งปวง

ตัณหาคือความทะยานอยาก
ทะยานอยากอาหารตา
=ทะยานอยากในรูป
ทะยานอยากอาหารหู
=ทะยานอยากในเสียง
เขียนให้เข้าใจง่ายๆ
ก็คือความทะยานอยาก
ในอายะตนะทั้งหกนั่นเอง

รู้เห็นเหตุแห่งตัณหา
แลัวดับที่เหตุแห่งตัณหา
ก็เท่ากับดับอาหารแห่งตัณหาทั้งปวง

ตัณหาทั้งปวงจักมีมาแต่ไหน
ถ้าไม่ใช่มาจาก..เรา..
ผู้ใดเห็นเรา ผู้นั้นเห็นธรรม
พูดคำว่าเราแล้วชี้เข้าหาตัวเอง
แล้าหาเราให้เจอ
ถ้าเห็นเราก็เท่ากับเห็นธรรม
เรามีอยู่แต่ไม่ปรากฏ
เพราะร่างกายไม่ไช่เรา
แม้แต่จิตวิณญาณก็ไม่ใช่เรา

 

แล้วเรามาแต่ไหน ถ้าไม่ใช่มาจากตัณหา เหมือนไม้วิ่งพลัด(ทุกข์) ไม้นี้มาจากผู้ใด ผู้ใดถือก่อนถือหลัง สิ่งที่อยู่เหนือกาล พูดไม่ได้ ชี้ไม่เห็น ไม่มีที่ตั้งอาศัย

 

เรานั้น หมายถึง ธรรมธาตุ ที่ตั้งไว้ก่อนแล้ว ตถาคตจะบังเกิดขึ้นก็ตาม ไม่บังเกิดขึ้นก็ตาม เห็นธรรมธาตุ เห็นธรรม เห็นเช่นนั้นเอง

 

เราไม่ได้มาจากตัณหา
ตัณหาต่างหากที่มาจากเรา
เรามาจากสิ่งมีอยู่แต่ไม่ปรากฏ
จึงกล่าวว่าเรามาจากไม่มี
ต่อมาก็มีเราเข้ามาหลงยึดติดวิณญาณ
เพราะอวิชชาคือหลงยึดด้วยความไม่รู้

ไม้วิ่งพลัดมีผู้ถือจับอยู่สอง
ผู้วิ่งก่อนย่อมถือก่อน
ผู้มาหลังย่อมถือหลัง
ไม้วิ่งพลัดเปรียบเหมือนโลกธาตุ
และจิตวิณญาณทั่วทั้งอนันตจักรวาล

สิ่งที่อยู่เหนือกาลเวลา
ที่พูดไม่ได้เพราะไม่รู้
ที่ชี้ไม่ได้เพราะไม่เห็น

ไม่เป็นไม่ตาย
ไม่เกิดก็ไม่เป็น ไม่เป็นก็ไมตาย
เพราะเป็นตายเป็นของคู่กัน