ธรรมแท้คือความว่างที่ไม่ใช่จากการกระทำของใคร

ดีจริงๆมำให้พ่อแม่มีสัมมาธิฐินี้

 

คิดถึงความว่าง อันนั้นน่ะไม่ใช่ทางหลุดพ้น..

ถ้ายังคิดอยู่ อันนั้นเป็นอำนาจของ อวิชชา..

ถ้าเข้าใจว่าปล่อยวางด้วยทิฎฐิตนแล้วทำให้พ้น อันนั้นเป็นอำนาจของอวิชชา..

จะหลุดพ้นได้ ต้องไม่ให้มีความคิดเกิดขึ้น ต้องไม่มีทิฏฐิเข้าไปปะปน..

"หยุด" นั่นแหละที่สุดแห่งธรรม..

 

หน้าที่ลูก..

เราก็ทำหน้าที่ของเราทุกอย่าง อย่างเต็มที่..

ให้คุ้มที่เกิดมา..

 

ถ้าเณรเลิกนิสัยหลงตัวเองได้
ผมหลงตารมเณรไปเลยนะเนี้ย55
แต่ยิ้นดีด้วยน่าภมูิใจจะมีซักกี่คน
ที่ทำให้พ่อแม่มีสัมมาทิฏฐิ

 

พอเรามาโต้วาที ก็หายจ้อย นะ ลุงแมว..

พอเราไม่เข้ามาก็เห็นตามทิฎฐิตน..

พอเราแสดงธรรมอันลึกซึ้งก็ไม่เข้าใจ..

พอเราสอดแทรก ลูกเล่นลูกล่อลูกชนเข้าไป ก็เห็นว่าเรา ทุศีล..

ถ้าอยากรู้อะไรก็ถามมา เดี๋ยวเราจะวิสัชนา ให้..

 

ไมได้หลงตัวเองเลย..

ทุกอย่างที่เราบอกเป็นความสัตย์จริง..

มันแค่ลูกเล่น แสดงบทบาทหนึ่งเท่านั้น เพื่อทดสอบปัญญา นักปฏิบัติ โยคาวจร..

คนพูดความจริงก็หาว่าเขาอวด หาว่าเขาหลงตัวเอง..

พวกท่านไม่เห็นความจริงเอง พวกท่านตัดสินคนจากทิฏฐิตนเอง ไม่เอาธรรมเป็นใหญ่..

 

กะลามะสุด ๆๆๆๆๆ

 

จะใช้กาลามสูตร ก็ต้องเห็นธรรม เห็นแก่นธรรมก่อน แล้วเอาไปปฏิบัติลองดู..

อย่าพึ่งปลงใจเชื่อ น่ะถูกแล้ว

แล้วทำไมไม่ลองปฏิบัติเพื่อพิสูจน์..

 

เราก็บอกอยู่ว่า ทุกผัสสะที่กระทบเป็นการเรียนรู้ เป็นการฝึกใจทั้งสิ้น..

ถ้าพวกท่านมองแบบกลางๆ พวกท่านจะเห็นความจริงเอง..

ลองวางใจเป็นกลางเวลาอ่านข้อความเราดูสิ..

ไม่ใช่ว่าพอเห็นข้อความเราแล้วปฏิฆะเกิดทันที อย่างนั้นใช้ไม่ได้สำหรับนักปฏิบัติ โยคาวจร..

 

ดูจากลีลากระแสชีวิตที่ผ่านมา
เมื่อไม่นานมานี้
ดูจาก ปฏิปทาการยกคน การขย่มคน
ใครควรยก ใครควรขย่ม ยังไม่รู้ถึงความเหมาะสม เอาแต่แสดงเชิ๊บเชิ๊บ
ไม่รู้ว่าเอาพุทธพจน์ไหนมารองรับ
เห็นมีแต่ความมันส์ตลอด
เป็นอธิศีลหรือนั่น หรือเป็นอธิปัญญา

 

ความว่างที่เป็นธรรมแท้
คือความว่างจากการ
ไม่ยึดมั่นถือมั่นในสิ่งทั้งหลาย
ที่เป็นธรรมชาติเกิดดับหรือ
ธรรมชาติฝ่ายปรุงแต่ง
เมื่อเลิกยึดมั่นถือมั่นธรรมฝ่ายปรุงแต่ง
นี้ก็เหลือแต่ความว่างเดิมแต่ไม่มี
การปรากฎ
แต่อยู่รวมกับกับขันธ์ 5 สิ่งปรุงแต่งนี่
แหล่ะที่เรียกว่าจิตเดิมแท้ นี่คือความว่าง
ที่เป็นธรรมแท้

 

ทำยังไงถึงจะเลิกยึดมั่นถือมั่นได้?

 

ท่านใช้อะไรดู..

ทิฏฐิ หรือ ใจ..

 

มโน ปุพพัง คมา ธัมมา..

มโน เสฏฐา มโน มยา..

 

วางใจเป็นกลาง มองอย่างใจเป็นกลางดูสิ..

 

การไม่ปรากฏ ถ้าอธิบายให้เห็นภาพ ตามสมมุติบัญญัติ จะเปรียบได้กับอะไรได้บ้าง?

 

เณรเค้าเข้าใจว่าการหลงตัวเอง
เป็นอธิศีล
แปลกมากไปเรียนกับใคร?? มาจึง
ประพฤติปฏิบัติ
เช่นนี้

 

จะเข้าถึงความว่างเดิมต้องทำอย่างไร?

(หมายถึง กริยาอาการของจิต)

 

เอิ๊กๆ..

อิอิ..

เชิ๊บ เชิ๊บ..

อะจ๊ากกกกก..

ประโยคแค่นี้ก็ไปสะกิดผัสสะ คนให้หวั่นไหวได้เนาะ..

อ่อนขนาดนี้ มิน่าล่ะถึงเกิดตายเป็นว่าเล่น..

 

ตอบข้อความที่มีเครื่องหมายคำถามให้ครบทุกคำถามด้วยล่ะ..

สอบปลายภาคแล้ว

เอ๊า!!! เร่งๆเข้า..