มี สติรู้พร้อม อยู่กับความคิด ในขณะปัจจุบันนั้น นี่คือ จิต เดิน วิปัสนา

ที่ท่านให้มาวันนั้น เราจะได้วันนี้จริงๆใช่เปล่า..

ขอบคุณมากๆๆๆๆ

 

พูดคำว่า พัน พันก็ดับ...

พูดคำว่า ทิพ ทิพก็ดับ...

โดยมีสัญญาขันธ์เกิดขึ้นก่อนทุกครั้ง..

 

ลอง กระทำไว้ในใจ รำพึงก่อน ปฏิบัก ดูฮับ

ว่า ถ้า สัดส่ายปั๊ป ฉันทธรรม แทรก

อาการ ระลึกถึงนิพพาน แทรก

ในธรรมวินัยนี้ พระปุณมัลตลีบุต กล่าวว่า
หากปล่อยแบบนั้น ก็ชื่อว่า อุปาทาน

ไม่ใช่มาปฏิบัติเพื่อเอา นิพพาน อารมณ์
ไปหน่วงเหนี่ยวเป็น อารมณ์กรรมฐาน

ในธรรมวินัยนี้ เป็น อนุปาทา เท่านั้น

ทีนี้ ...

ถ้ารู้ ถูกต้อง จะไปห้ามจิต ไม่ให้ มีฉันทะธรรม
ไม่ได้ เขาไม่ทำกัน

เขาจะ อาศัยระลึก ปรับลงเป็นการเห็น ทุกขสัจจ
กิจในอริยสัจจ แทน

หาก บักโงบะ เห็น จิตส่าย แล้วไป ทะลึงมา
รายงานว่า ไมส่ายแระ

อันนี้ แปลว่า เรียนธรรมะ ด้วย ตรรกศาสตร์
มารยา สาไถย ปลิ้นปล้อน

เพราะ จิตทุกดวง เวลา เห็น ทุกขสัจจ
ย่อม "แสวงหาอุบายนำออก"( ฉันทธรรม นั่นเอง)
ที่เปน ตัวอวิชชา ตรงตัว ไม่ต้อง โต๊ด

 

เขียนให้เห็นว่า จิตมัน ปลิ้นไปได้ หลายเรื่อง
ส่วนใหญ่ เป็น โลภะมูลจิต แทรก

ถ้าเป็น โมหะมูลจิต แทรก บักโงบะจะเห็น สาว

ถ้าเป็น โทษะแทรก ความคิด ความเห็นอื่น
จะ ทำให้ตกจาก การเสวนาธรรม เป็น การเสวนา
ฮ่านเป็ดเจ็ดแหม่ม

 

ดับแบบนี้ เรียกว่า ดับแบบ ตรรกศาสตร์

ดับ ในทางธรรม บอกไปแว้ว จะเป็นเรื่อง เห็น "สรรพสังขารา ดับ"

พัน ดับ ถ้าเป็นธรรม คือ เห็น 1000บาทดับ ...1 พัน(knot)ดับ ....2
พัน(ผู้การ) ดับ .....3 ..........4 ..........5

เห็นความดับ หลายๆ เรื่องดับ ไปพร้อมกับ คำว่า พัน

 

งง ไหมฮับ

พูดว่า เห็นสัญญาดับ สัญญามีปรกติดับ

ไม่ใช่ บัญญัติศัพท์ที่หมายรู้ ดับ แค่ เรื่องเดียว

ในทาง ธรรมะ เวลาจะกล่าวว่า เห็น สัญญาดับ

จะอุปมา บักโงบะ เห็น เมล็ดฝนตกลงในคลอง
เกิดฟองน้ำ แล้ว เห็น อาการฟองน้ำจำนวนมาก
แตกดับ เรียกว่า เห็น สัญญาดับ

ถ้าเห็น ฟองน้ำมากมายเกิดเป็น โดม อันนั้นเห็น
สังขารมันเกิด ( ใช้ไม่ได้ ไม่เอา อันตราย
อาจวิ่งลงเขา ไป แผ่สองสลึง กลับมาแล้ว
บอกว่า เปล่าลงไปทำอะไรใครเลยนะ )

 

ขอบคุณท่านมาก..

หลังจากวันนี้อุปสรรคเราคงน้อยลงเพราะเราจะได้ปล๊ดล็อคอะไรบางอย่าง

ต่อไปคงมีกิจเดียว



ขอบคุณจากใจ..

 

บักโงบะ เคยปรารภว่า ฉายา เป็น ถีนนะ ๆ อะไรนี่แหละ

ถีนะ ของคนเล่น อานาปานสติ คือ เห็น อาการ
ไหวๆ อยู่กลางอก แล้วก็ รู้ว่า

" ตนรู้อาการไหวตรงนี้ทรงตัวอีกแระ "

แล้ว มันจะรู้อยู่พักหนึ่ง

หลังจากนั้น ถีนนะ จะมา เพราะความที่ จิตเป็น สมาธิเกินไป

ฟังดีๆนะ

สมาธิ เป็น ปัจจัยให้ เกิด ความขี้เกียจ มีนะฮับ

ดังนั้น

เวลาเห็นไหวๆ แล้ว จิตผลิกไปเป็น สมาธิ เมื่อไหร่
ถีนนะ จะเริ่มถาม หา กระซิบ ชวนม้วนเสื่อ

ถ้าได้ ญาณม้วนเสื่อ พอ จิตเป็น สมาธิ ปั๊ป รู้ว่า
ตนรู้อาการไหวๆ ได้อีกแระ จะล้มตัวลงนอน
เอากายพักผ่อน หรือ เสวยอารมณ์อย่างอื่น
แทนทันที

ดังนั้น

นักอานาปานสติ เวลาเห็น ไหวๆกลางออก
ต้องอย่าให้จิตเป็น สมาธิ หัวเด็ดตีนขาด !!!

ให้ใช้ อุบายเห็น ทุกข์ แล้ว รู้ทุกขไปซื่อแทนๆ



ปล. แรกๆ จิตมันจะไม่ยอม มันจะไหลไปเป็น
สมาธิท่าเดียว เพื่อ จะได้ออก แล้วไป หลับ
กับ ไหล

 

ลอง ฝึกดูอีก นิก ฮับ

ความพยายาม จะ สมาทานศีล วัตร
บักโงบะ เพียรปรารภอยู่

หากเป็น อธิศีล อธิจิต เมื่อไหร่

เดี๋ยวจะให้ ฟัง ลุงคนนึง เขาเล่า
ประสบการณ์ "ไหวกลางอก" ที่
ไม่ใช่ เรื่องนอกแนว ให้ลองฟัง

ให้ฟังก่อน(too early) เดี๋ยวเอาไป ดริฟธรรมะ
แบบพวก ลากพร้าว101 จะ เฮีย
ไปเสียก่อน

 

ถีนะมิทธะ เป็นผลมาจากการเสพยา เราคงทำมาหลายภพชาติ(เรามาเกิดชาตินี้ก็มาแก้ไขข้อนี้ด้วย)

ตอนอยู่วัดบนเขามีคนมาถามเราในจิต(น่าจะเป็นครูบาอาจารย์เราเอง)

ถามเราว่า...ต่อไปจะทำอีกหรือเปล่า(เสพยา)ในคืนนั้นเราไม่ได้ตอบอะไร คือ เราเงียบ

พอคืนต่อมา ก็มาทำเป็นฝันนิมิตเห็นตัวเองทั้งค้าทั้งเสพโดยไม่ให้แม่พ่อรู้ สุดท้ายเห็นแม่ตัวเองเสพยา ในฝันเราเสียใจมากทั้งเป็นห่วงสุขภาพแม่ เราอุ้มแม่ออกมาแต่แม่ก็ยังฝืนจะไปเสพยาต่อ

ทำให้เราได้คิด เตือนสติตนเองว่าเราจะไม่ทำอีกแล้ว เราได้พิจารณาเห็นว่าถ้าแม่เป็นเราแล้วเราเป็นแม่ ความรักความห่วงใยมันมากมายเพียงใด

 

ตอนอยู่วัดบนเขามีผู้หญิงคนนึงสื่อสารมาทางจิต

เขาบอกเราว่า...สภาวะธรรมที่ท่านติดอยู่ เราก็เคยติดอยู่นานเหมือนกันกว่าจะผ่านได้ก็แทบแย่

เราตอบเขาไปว่า...สำหรับเราคงไม่นานหรอก(ขอบคุณท่านมาก)

ส่วนความเป็นจริงนั้นจะนานหรือเร็วก็ขึ้นอยู่กับความเพียรของเราเองนี้แหละ..


ปล. ขอบพระคุณทุกท่านกับทุกคำแนะนำ

 

เมื่อคืนนี้ยังมีฝันนิมิตมาย้ำเตือนเรื่องเสพยาอีกรอบ..

 

เรื่อง ยกเป็น อุบาย รักแม่ ก็ว่ากันไป
เป็นกุศล

แต่ ในแง่ปรารภว่า ถีนะ เป็น ปัจจัยเพราะ
เคยเสพ เคยค้า

อันนั้น คนละเรื่อง ฮับ

กรรมในอดีต หากมันเป็น ปัจจัย เขาหมาย
เอาตั้งแต่เกิด จิฮับ ซึ่ง ม้างกาย มันจะพา
ไปเห็นว่า ทำไมเนื้อตัวเป็นอย่างนี้ๆ

ส่วน อาการในปัจจุบันธรรม ไม่ใช่เรื่อง
ระลึกชาติ มันจะเป็นเรื่อง "วิบาก"

งง ไหม

วิบาก เวลาคุบธรรมะ เขาจะหมาย
เอา อาการที่ ห้ามไม่ให้เกิดไม่ได้

อย่าง กรณีพระอานนท์ ฟังธรรมแล้ว
จิต แล่นไปใน พระสูตร 20000 พระสูตร
อันนี้คือ วิบาก มันให้ผล ปิดนิพพาน
เพราะ ฉันทะธรรม จิตจึงเกิด ฝุ้งซ่านธรรม

ถ้าเป็น บักโงบะ ก็เหมือน "จิกยิ้ม"
มีอาการเหมือน "สัตว์สัญญาเสีย"
พอเห็น อะไรไหวๆ ปั๊ป จะเห็นแต่
สิ่งที่อยู่ใน ฝากโลกบัญญัติ เห็น
เป็น พระบิดาพฤหัสมาสื่อสาร จิกจักยาน
ชวนปั่น ชวนสอน ชวนชี้ความรู้ นู้น นั่นนี่

ถ้าเป็น สัตสัญญาไม่เสีย ( มีปรกติ
เห็นสัญญาดับทุกขณะ ) จะเห็นแบบ
คนละฝาก กับ โลกบัญญัติ ทันที
ที่ ระลึกได้ว่า ลมเข้าสั้น จิตซัดส่าย
ไหวกลางอก จะ พรากออกจาก
โลกบัญญัติ เห็น สภาวะที่ไม่มีสัตว์
หน้าไหนเข้ามาปรกกฏได้ ความเป็น
ตนก็ไม่มี เรียกว่า เห็น สุญญตาธรรม
อนิมิต อัปณิหิต ( ปัจจัตตัง เห็นได้
จำเพาะ ขณะ ปฏิบัติ ก็เรียก ไม่มีใคร
แสดง ไม่มีใครฟัง )

 

ขอบคุณท่านมาก...สนทนากับท่านเราได้เจริญปัญญาขึ้นมาก

 

เนี่ยะ

อย่างที่ เสวนากันนี่ ก็ไม่ใช่ สัตว์ คุบ กับ สัตว์ นะฮับ

อย่าไป กร่อนธรรมของ พระศาสดา แบบนั้น

ให้เห็นลงไปว่า

ที่ ป๋ม คุยด้วย เพราะมี ปัจจัย ปัจจัยนั้นคือ กตัญญุตา
ทำให้ ปรกติ สิ่งที่ (ติด)ข้องด้วย ปัจจัย กตัญญูตา
จะเกิด ประสาทะ วิสาสะ หรือกล่าวแบบ

เจโตสมาธิ คือ มี กตัญญูเป็นวิหารธรรม ทำให้ เห็นกัน
คุยกัน ได้ เกิด ภพ ทำงาน

ส่วน

คุยเป็นธรรมะ ไป สามสี่ดอก ทั้ง อัเเปอร์คัต เอา...
ล้วงคอไปเตะตับ แต่....

บักโงบะ ก็ ปลิ้นออกไปทาง จิกจักยาน อันเนี่ยะ
คือ วิบาก ที่เคยไปเสพ สิ่งที่ทำลาย กระติก
สัมปลาชามยะ

 

แท้จริงแล้วเขาเหล่านั้น คือ อุปาทาน ไม่มีตัวตน และต้นทางของมันนั้น ว่างเปล่า หากพ้นไปได้ ท่านจะเข้าสู่อัปนาสมาธิได้ พบกับความสุขที่เกิดจากความสงบได้ แม้จะเป็นแค่ชั่วครู่ แต่เป็นส่วนสำคัญที่ทำให้เกิดมรรค และถือเป็นบันได้ก้าวแรก สู่นิพพาน

 

ท่านพยามสร้างสมมุติขึ้นตลอดเวลาเป็นเหตุให้เกิดความไม่สงบ คำตอบที่แท้จริง ไม่ใช่สมมุติ แต่มันเริ่มจากการไม่มีเจตนา ไม่มีการคาดการณ์ล่วงหน้า การทิ้งทุกทฤษฎี จะทำให้ท่านเข้า สู่ "สมถ" ที่แท้จริงของตัวท่านเองได้ และก้าวข้าม "อุปจารสมาธิ" สู่ความสงบของจิตได้
ขันธ์ 5 นั้น ไม่สามารถดับได้ด้วยการรู้ทันการเกิดดับของมัน แต่ดับได้ด้วยการ "เห็นแจ้งในภัยของมัน" ถึงสติจะรู้ว่ามันมีปกติเกิด-ดับ แต่ได้แค่รู้แค่เห็น เห็นว่าเกิดแล้วดับ สักพักมันก็จะเกิดอีกและดับอีก วนไปเรื่อยๆ
จุดหมายแรกที่ควรไปไม่ใช่ การพยามเข้าใจในขันธ์ 5 แต่เป็น "ความสงบของจิตใจของผู้ปฏิบัติ" ถือเป็นการเตรียมพร้อมที่ถูกต้องในการเริ่มต้นปฏิบัติเพื่อการหลุดพ้น
ส่วนการสวดมนต์ คือการภาวนา คืออุบายสู่สมาธิ ถึงแม้จะมีอานิงส์มากให้ถึงปฐมฌานได้ แต่หากไม่ปล่อยอุบายนั้นทิ้งไป การสวดมนต์และสมาธินั้นจึงเป็นได้แค่อัปนาสมาธิเท่านั้น หากปล่อยอุบายนั้นทิ้งไป จะเป็นก้าวแรกสู่ปฐมฌานได้

 

ขอบคุณมาก..

เดี๋ยวค่อยคุยกันนะ..

 

ท่านพูดก็ถูกแต่ไม่ถูกทั้งหมด..

 

อันนี้เราพูดถึงต้นทางที่ท่านเดิน..

ส่วนอันนี้ท่านพูดจากปลายทาง

ถ้าท่านจะสร้างประโยชน์ให้แก่ศาสนาก่อนตาย ท่านต้องกลับมาเดินบ่อยๆให้ชำนาญ เพื่อเดินไปพร้อมกับคนที่กำลังเริ่มเดิน

อธิบายแบบนี้คนทั่วไปจะเข้าใจได้ยังไงกัน..