มี สติรู้พร้อม อยู่กับความคิด ในขณะปัจจุบันนั้น นี่คือ จิต เดิน วิปัสนา

คืย อ่าง นิกทัง บระนาคเสน เป่า

บระนาคเสน ตอบ มิลิงจะปังหา เกี่ยวกับ ทำไม
ญาติกาที่ไปเป็นเทวดาสูงสัก ฤทธิ์มาก ถึงไม่
กลับมาหา ญาติ สักแอะ ทั้งๆที่ ร๊าวววก์มาว์ก

บระนาคเสน ตอบว่า

ไม่ใช่เห็นเป็นแค่ คลี่ฝุ่น คลี่ตีน แต่ เห็นเหมือ
ก้อน คลี่ เหม็นไปพันจักรวาล อีกต่างหาก

สภาเทวดา จึงเป็นเรื่อง เฮียๆ ของพวกที่
ไม่รู้จัก นอนหลังฟังนิกทัง ...รื้อกรองดูเถิกM

และ พึงทราบว่า

"ตถาคต ปรากฏบนโลก ก็เพราะ เหตุ"

เหตุที่ ตถาคต ปรากฏบนโลก ไม่ใช่ เพราะ พระองค์
ดำริจะ รื้อสัตวขนสัตว์ .....

เพราะ "ความตาย" มี ตถาคตจึง มี

ตถาคต ในอดีต จึงมีมากมาย นับไม่ถ้วน

ส่วน พวกที่ อ้างว่า จะปรกโปรด ....เฮีย ส่งมาเกิด ทั้งนั้น

 

ลื้อก็ผ่องๆลงหน่อย อาลามปาม ซีเลียกมากปาย ไม่ลีน๊า

ห้ายเป็งปายตามเหกแลปักจายนั้งแหละ อั๊วเองก็ม่ายเคยทิ้งกำมะถางเลย บางคั้งญางอั๊วก็เปิกเต็ง ถึงเวลาอันสงควงด้วยเหกแลปักจาย เดี๋ยวมังก็ ผลั๊ว!! เองหนา

บุ๊ยยยย...ภาษาเผิ่น555555

 

กั๊กๆ รอ ออก หก สี่ เอี่ยว ลูก ฝลุ๊ค หรอ....

หรือ ลูบๆ คลำๆ ไม่รู้ หาง รู้ สะดืง....

 

เจ้ากินเรียบ...ไปอยู่กับสติ "พอ"

ฉันทะ คือ ความพอใจ

"ความพอใจ"

ถ้ามีคำว่า "ความ" นำหน้าพออยู่ นั่นคือยังมีเรื่องราวอยู่..

ถ้ามีคำว่า "ใจ" ตามหลังพออยู่ นั่นคือยังไม่พ้นวิญญานขันธ์

ทุกอย่างให้ไหลไปรวมกันที่ตรงกลาง นั้นคือ คำว่า "พอ"

เมื่อ "พอแล้ว" ก็ "หยุด" เอง ซึ่งหยุดนั้นเป็นคุณสมบัติของคำว่า "พอ"

หรือจะเรียกว่า "พอ" เป็นเหตุ

"หยุด" เป็นผล

ด้วยประการฉะนี้แล...

 

กล่าวแบบนี้ มัน ตกข้างเป็น ตักกะสาด( ตรรกศาสตร์ )

บักโงบะ รู้จัก ศีลปะ อะเป่า?

เป็นหนึ่งใน มงคลลาสูตร เลยน้า

ศีล กับ ปะ คือ ความปรกติ(ที่ชำนาญ หมั่นประกอบ
เป็นกุศลา ) บวกกับคำว่า ปะ ก็ประติดประต่อ ประจวบ
เหมาะ พอดิบพอดี เฉพาะหน้า ( Just In Time
ไม่ใช่ Faceขนพอง แบบ มหาแมววัดลาดพร้าว 101 )

เช่น บักโงะบะ เล็งเป้าภายในใจ หลับตา แล้ว ยิงธนุ
ไปแล้ว มันลงกลางเป้า ...นี่คือ อาการ มี ศิลปะ

บักโงะบะ นึกถึงจุดตาย 7จุด ส่งเหล็กหลาวเข้าแทง
จุดตาย นี่ก็เรียกว่า ศิลปะ ป้องกางตัว

ทีนี้.....

"ฉันทะ" เป็น สภาวะธรรมอย่างหนึ่ง ยกขึ้นได้
ดั่งตาเห็น รูป

หาก บักโงบะ กำหนดรู้ว่า มันมี สภาพดับ แล้ว
สามารถเห็น ฉันทะ แสดงอาการ ดับ ให้เห็นได้
เขาเรียกว่า "กระทำในใจที่จะระลึก สภาวะ ฉันทะ"
เป็น ศีล หากยังเริ่มๆ ก็ถือว่าเป็น วัตร

ทีนี้ หากสามารถ ประจวบเหมาะ เห็น ความดับ
ของ ฉันทะ ได้ เขาเรียกว่า มี ศิลป ซึ่งจะคน
ละเรื่องกับ ด้นเด้า ตีความเอา ด้วยการเข้าใจ

การจะฝึกเห็น ฉันทะดับ เขาจะต้องให้ สิ่งที่
เป็นกุศลมาประกอบการ ฝึก ซึ่งบัณฑิตเขา
จะ สรรเสริญ ฌาณ3 มี ปิติ เป็นเครื่องหมาย

แต่ถ้า บักโงบะ มี ศิลปมาตั้งแต่เกิด หลายชาติ
จะเป็นพวก ธรรมานุสารี สัทธานุสารี พวกนี้
ไม่ต้องใช้ ฌาณ3 ใช้แค่ ความพอใจในการ
สดับธรรม ได้ยินเรื่องธรรม ได้เห็นตถาคต แค่
นั้น ก็ น้อมจิต เห็น ฉันทะ ดับได้ ทันที ไม่ต้อง
ไป งมโข่ง ทำฌาณ ทำแฌณ ซึ่งร้อยละร้อย
มันจะไม่อิ่ม ไม่เต็ม เว้นแต่จะ สำเร็จเจโตสมาธิ
ที่ใช้ในการ ประกอบ ศิลป เพื่ออาศัยระลึกเห็น
"ฉันทะ" แสดง อาการดับให้เห็นเนืองๆ

จึงจะ สำรอก คลายเมา เพราะรู้ว่า เมาล้วนๆ

 

ทำไมท่านไม่ใช้คำว่า "ปฎิบัติ" ทีเดียวเลยล่ะ

เหมือนคนไม่เคยเชื่อมเหล็ก ได้ยินคนอื่นบอกมาว่า เชื่อมเหล็กระวังเจ็บตา ก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เคยเชื่อมเหล็ก...ไม่ต่างจากคนที่กลัววิปัสนูกิเลส

ทำไมท่านไม่ใช้คำว่า "ปฏิบัติ" ทีเดียวเลยล่ะ

เหมือนคนไม่เคยเชื่อมเหล็ก เมื่อลองเชื่อมดูเหล็กก็ไม่ติดกัน แต่พอฝึกทำจนชำนาญ แม้หลับตาเชื่อมก็สามารถทำได้

ท่านจะบอกว่า..ทำให้เกิดความชำนาญ แล้วทำไมไม่พูดตรงๆพร้อมขยายความให้คนที่มาอ่านได้เข้าใจด้วยล่ะ

บู๊ยยยย...ภาษาเผิ่น5555

 

ปะ คำเดียว มันพอแล้ว

ไปปะ ทำปะ เอาปะ ปะล่ะ !!!

ใส่ ฏ ปักตัก ในทาง ภาษาศาสตร์ ก็คือ
จะสื่อว่า อยูกับที่ กับทาง

บัติ เป็นเรื่องของ การเคลื่อนไปของจิต เห็นเป็น
ตัวเป็นต่อน เอาธรรมเข้าตัว หรือ เห็นเป็น ทรัพย์

ปะ คำเดียว มันพอแล้ว

ส่วน ปฏิบัติ คือ คำเยิ้นเย้อของ คนโบราณ
เติมสร้อย เติมเอื้อน แล้ว ก็สำคัญว่า สละสลวย
ได้ใจความ

คนที่ พูด ปฏิบัติ จะเป็น พวก เชื่อมเหล็กไม่เป็น
แทนที่จะ เชื่อม ปะ เลย ทำเลย คำเดียว กระดิก

แหม ไม่ได้ ต้องพูดจาสละสลวย "ปฏิบัติเชื่อมเหล็ก"

กั๊กๆ เสียเวลาไปหลาย ขณะ ความคิดไหลภายใน
จิต แสนโกฏิ คูณ n ( n จะนวนการ สั่นสะเทือน
ทาง กายเพื่อสร้าง verbal หรือ อวจนะภาษา เพื่อ
เป็น ภาษาสื่อสาร )

 

ปะ ภาษาอิสาน จะใช้ร่วมกับคำชวน

เช่น

ปะไปบ่..

55555

 

ถ้าทุกคนมีปัญญามากอย่างท่าน คงไม่ต้องมางมโข่งในสังสารวัฏนี้หรอกท่านลามปามเอ๋ย

การใช้คำมันก็ต้องให้อยู่ในยุคนั้นๆที่จะสามารถสื่อสารแล้วเข้าใจง่ายๆ

(ฮา)

 

ทหารเขาใช้คำว่าไง


"ปฏิบัติ"....ไม่ใช่หรอ

นั้นแหละทหารเขาถึงมีวินัย..

(ฮา)

 

ที่ว่า ทหารใช้ เขาใช้ ตอนไหนหรอ

ตอน เริงระบำ

หรือ

ตอน เอาสองนิ้วจิ้มตา แล้ว สับไปซ้ายสอง ขวาสอง
แล้ว กำปั้น ที่เหลือวิ่งตาม

 

ทั้งหมดทั้งมวลก็เท่านี้แหละ..

จากคำว่า5นาที เราได้คำตอบแล้วล่ะ

ธรรมในธรรม ปริศนาในปริศนา

(ฮา)...

 

ปล. ลืมไป ฝึกทหาร หากไปทางซ้ายสอง
ต้องร้อง "เอี๊ยยยยยยยย................"

ไปทางขวาสอง ต้องร้อง ปั๊งๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ยิงสะกด
เคลื่อนที่ทางยุทธวิธี ซ้ายไปก่อน เพราะ หัวหมู่
สั่งก่อน

ส่วนที่ กำปั๊นวิ่งตาม หัวหมู่ หัวหมู่ ต้องพูด "ปะ"

 

เราแค่ยกเอาแบบโลกๆมาให้เห็นภาพ...ไม่มีไรมากหรอกท่าน

ผู้มาทางปัญญาคงพิจารณาตามไม่ยากนัก

(ฮา)

 

[๕๘] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ถ้าพวกอัญญ
เดียรถีย์ปริพาชกพึงถามอย่างนี้ว่า ดูก่อนอาวุโส
ทั้งหลาย ธรรมทั้งปวงมีอะไรเป็นมูล มีอะไร
เป็นแดนเกิด มีอะไรเป็นเหตุเกิด มีอะไรเป็น
ที่ประชุมลง มีอะไรเป็นประมุข มีอะไรเป็นใหญ่
มีอะไรเป็นยิ่ง มีอะไรเป็นแก่น มีอะไรเป็นทิหยั่งลง
มีอะไรเป็นที่สุด

เธอทั้งหลายถูกถามอย่างนี้แล้ว จะพึงพยากรณ์
แก่อัญญเดียรถีย์ปริพาชกเหล่านั้นว่าอย่างไร

ภิกษุเหล่านั้นกราบทูลว่าข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
ธรรมของข้าพระองค์ทั้งหลายมีพระผู้มีพระภาค
เจ้าเป็นมูล มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นผู้นำ
มีพระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นที่พึ่งพระพุทธเจ้าข้า
......
......
......
ขอประทานพระวโรกาส ขอเนื้อความแห่งภาษิต
นี้จงแจ่มแจ้งกะพระผู้มีพระภาคเจ้าเถิด

ภิกษุทั้งหลายได้ฟังต่อพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้วจัก
ทรงจำไว้ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ถ้าเช่นนั้นเธอทั้งหลายจงฟัง
จงใส่ใจให้ดี เราจักกล่าว

ภิกษุเหล่านั้นทูลรับ พระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว พระผู้มี
พระภาคเจ้าได้ตรัสว่า

ดูก่อนภิกษุทั้งหลายถ้าพวกอัญญเดียรถีย์ปริพาชก
พึงถามอย่างนี้ว่า ดูก่อนอาวุโสทั้งหลายธรรม
ทั้งปวงมีอะไรเป็นมูล มีอะไรเป็นแดนเกิด... มีอะไร
เป็นที่หยั่งลงมีอะไรเป็นที่สุด

เธอทั้งหลายถูกถามอย่างนี้แล้ว พึงพยากรณ์แก่
อัญญ-เดียรถีย์ปริพาชกเหล่านั้นอย่างนี้ว่า ดูก่อน
อาวุโสทั้งหลาย

ธรรมทั้งปวงมีฉันทะเป็นมูล
มีมนสิการเป็นแดนเกิด
มีผัสสะเป็นเหตุเกิด
มีเวทนาเป็นที่ประชุมลง
มีสมาธิเป็นประมุข
มีสติเป็นใหญ่
มีปัญญาเป็นยิ่ง
มีวิมุตติเป็นแก่น
มีอมตะเป็นที่หยั่งลง
มีนิพพานเป็นที่สุด

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เธอทั้งหลายถูกถาม
อย่างนี้แล้ว พึงพยากรณ์แก่อัญญเดียรถีย์
ปริพาชกเหล่านั้นอย่างนี้แล

 

WOW WOW WOW !!!

 

หมายถึงธรรมที่ไม่มีฉันทะ คือนิพพาน ป่ะคับ

 

มีคนถามหลวงปู่...

หลวงปู่ หลวงปู่ครับ

หลวงปู่มีโกรธไหม?

หลวงปู่ " ...................... "

 

รูปที่ท่านนำมาแสดงเขาจะเข้าใจกับท่านหรือเปล่าหนอ...

แสดงธรรมตรงแน่วทีเดียวเชียว..

ก. ทะลุ
ข. อยู่ภายนอก
ค. ไม่ได้อยู่ในมัน
ง. ถูกทุกข้อ

 

ครับ พอหอมปากหอมคอ

อารัมนูปนิชฌาน เป็นฌานฤษี เป็นสมาธิขั้นสังขาร เป็นสมาธิโลกิยะ

อยู่ที่ผู้ใช้ หากทำเป็นฐาน ก็จะเป็นพื้นฐานพลังจิต
ต่อยอดในการสร้างสติ สมาธิ ของลักขณูปนิฌานได้

หากผู้ใช้ใช้ไปในทางดี ก็เป็นคุณ หากใช้ไปในทางโทษก็เป็นโทษ
จึงเรียกว่า สั่งได้ สำหรับผู้ฝึก จนชำนาญ

หรือจะเรียก อีกอย่าง สมาธิหินทับหญ้า แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์

"พระอรหันต์ เวลาจะแสดงฤทธิ์ ก็ใช้ สมาธิ ชนิดนี้ อันนี้ เป็นคำกล่าว หลวงปู่เทศน์ เทกส์รังษี"


ทีนี้ส่วน ลักขณู ไม่มีเจตนาจะเจือใดๆ เป็นแต่ส่วนผลงานที่เกิดโดยอัตโนมัติ

จึงพ้นกรรม เกิดขึ้นเมื่อใด กิเลสจะกะเทาะออกเรื่อยๆ ตามสติสัมโพฌชง ที่เกิดแต่ละครั้ง

เป็นสมาธิขั้นวิสังขาร เกิดขั้นเมื่อใด เป็นแต่ ชำระกิเลสถ่ายเดียว
ฉะนั้นแล้ว กิเลส สามารถสั่งกดทับได้ด้วยสมาธิทับหญ้า แต่ละวางไม่ได้
เว้นแต่ สติ สมาธิ ขั้นนี้ ลักขณู จะเกิดขึ้น

ความ ละวาง ด้วยตัวจิตเอง จะเกิดขึ้นกับ ลักขณูปนิชฌานอย่างเดียว
ด้วยความเป็นสมาธิธรรมชาติ เป็นอัญญะมัญญะ ส่งต่อเนื่องกัน